Uncovered Cases

22. Do or Die

"Amber, don't hold the gun if you can't pull the trigger. You decided to start those things so you have to finish it. There's no point in holding that gun if your purpose is just to hold. Learn to fire a shot and then you can decide after that shot."

-Ryu Vander Morisson (From the Detective Files)

-----

Chapter 22:
Do or Die

· · ────── ·𖥸· ────── · ·
ZANE

Habang nagkaroon ng pagkakataon upang matingnan ko man lamang ang paligid ay napansin kong para bang isang abandonadong eskinita ang aming kinatatayuan.

Madilim at ang tanging mahinang liwanag ng buwan ang nagbigay ng liwanag sa amin.

Maliban sa hindi ko maintindihang mga salitang nanggagaling sa selpon ng babae sa aking harapan at sa kaniyang boses ay rinig ko ang pag-ihip ng malakas na hangin na sinabayan ng busina ng mga sasakyan sa may kalayuan.

"Aliza." Pilit kong inalis sa pagkatali ang aking mga kamay subalit sa bawat paggalaw ay mas sumisikip lamang ito.

Pagtingin ng aking mga tingin sa mga bahay sa kaliwang parte na nakatapat sa isang mataas na pader ay nakita ko ang tatlong taong nakaupo at nakabusal din ang mga bibig.

Nalipat doon ang atensiyon ni Aliza na sumigaw sa kanila ng tulong. Ang isa sa mga lalaki ay napaluha na lamang habang sumisigaw rin pabalik sa dalaga.

"Very well," wika ng babae kasabay ng pagpahid nito ng mga luha niya. Sa muli ay humarap ito sa akin at sa pangalawang pagkakataon ay itinutok muli sa akin ang kaniyang baril.

"Naisahan niyo ako! Ngayon, nasaan ang tunay na Raine de Verra?" tanong nito na dala kaniyang luhaang mga mata kahit pilit itong itinago gamit ang seryoso niyang tono.

Kahit na alam kong kahit na paano ay maililigtas ko na ang aking sarili ay hindi ko pa rin maaaring sabihin kung nasaan man si Raine.

Gabayan sana ako ng aking ina sa anumang maaaring mangyari.

"Ayaw mong sabihin?" Walang ano-ano ay itinutok niya sa kay Aliza ang baril na hawak-hawak.

Rinig ko ang pagsigaw ng mga tao sa aking paligid, para bang nagmamakaawa para tigilan na ang ginagawa nitong kasamaan.

"Sinasabi nilang wala akong silbi dahil babae lang ako. Sa buong buhay ko, hindi ko naranasang mahalin ng pamilya ko. Tanging ang aking ina lang ang nakakaunawa sa akin pero anong ginawa nila? Sila ang dahilan kung bakit siya namatay!" wika nito. "Ngayon, anong mas mahalaga sa iyo — buhay mo o buhay ng babaeng ito?"

"H-Hindi nga ako si Raine. Pakiusap huwag mo na siyang idamay. Pakiusap, ayoko pang mamatay," sambit ko na lamang sa aking nanginginig na boses. "Pakawalan niyo na po kami. Pakawalan niyo na po kaming lahat. Pakiusap."

Napakagat sa kaniyang ibabang labi ang babae na para bang naguguluhan at kagaya namin ay natatakot din.

"Kahit na ganoon man ang gusto ko, hindi maaari," pabulong nitong wika, ang kaniyang kamay na may hawak ng baril ay nanginginig sa takot. "Kung hindi ko siya mahahanap, papatayin niya kami! Papatayin niya kami isa-isa."

"Hindi ako si Raine de Verra!"

"Tumigil ka! Sabihin mo kung nasaan siya!" sigaw nito. She was about to pull the gun's trigger when a distant voice echoed on the area.

"Bakit mo naman ako hinahanap?"

Mabilis na nag-ikot ang aking mga mata at doon ko nakitang wala na ang tatlong lalaki sa itaas.