Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dans gecesi çok gergindim. Benliğimin büyük bir kısmı Chinhwa'yı arayıp davetini geri çevirmek istiyordu, özellikle de en başından beri, hep beraber tek arabayla gitmeyi reddettiği için. Ama annem çok heyecanlıydı ve Yuta bütün varlığı bunun üzerine kuruluymuş gibi iyi görünmemi sağlamıştı.
Hayatımın hiçbir noktasında saçlarım üzerine radikal kararlar almamıştım ve olabildiğince sade takılmak için uğraşırken Yuta'nın benim için yerden göğe kadar farklı bir tarzla saçlarımı dağıtarak değişikliğin iyi olacağını söylemesi şoka uğramama sebep olmuştu. En azından artık gözümün önünde değillerdi ve ben de onları sürekli gözümün önünden çekmek için uğraşmıyordum. Doğrusu fena da olmamıştı ve annem beni böyle görünce büyük bir sevinçle sonunda ağıma birilerini düşürmek için hazır olduğumdan bahsedip durmuştu. O birlerinin kim olduğuna değinmek bile istemiyordum.
"Tatlım, harika görünüyorsun." Son bir saatte olduğu gibi annem yeniden iltifat ettiğinde yüzüme yerleştirdiğim gülümsemeyle ona bakıyordum. Açıkçası açık göğüsüm ve tenimde parıl parıl parlayan gümüş bir kolyeyle annemin karşısında durmak oldukça tuhaftı çünkü seksüel bir havamın olduğunun henüz farkına varıyordum. "Hiçbir şeyi bozmak istemediğim için sana sarılmayacağım bu yüzden bir sürü fotoğrafını çekmeliyim." Telefonunu çıkartıp kamerasını hazırlarken bu anı ona çok göremeyeceğimi biliyordum. Bu yüzden bir düzine fotoğraf çekene kadar beklemek ve istediği tüm pozları verip benim oğlum diye böbürlenmesini dinleyerek on dakika çürütmüştüm. Hastane kıyafetlerinin içinde tatlı görünüyordu ve içine aniden bir fotoğrafçı kaçınca ona sarılmak isteyen tarafımı daha da körüklüyordu.
"Şimdi şu Chinhwa'ya gelelim." En sonunda kaşlarını çatarak telefonunu cebine attığında sorgu köşesinin bu denli gecikmiş olması bile şaşırtıcıydı. "Ondan hiç bahsetmemiştin." Tüh. Nasıl da unutmuştum bunu.. "Arkadaşız. Başka bir şey yok. O yüzden kaygılanmanı gerektirecek bir şey de yok." Bana annelere özgü bir bakış atıp kollarını göğsünde kavuşturduğunda inanması için hafifçe gülümsemiştim. Ancak inanacakmış gibi görünmüyordu. "Bitişikteki çocukla, Taeyong'la neler oldu? Birkaç kez onunla takıldınız, değil mi?" Tanrım, tam bir Taeyong hayranıydı. Onunla aramda ne geçtiğini düşünüyordu bilmiyorum ancak Chinhwa yerine Taeyong'un olmasını istediğini daha şimdiden anlayabiliyordum. "Biz Taeyong'la düşman dostuz." Annem anlamamış gibi bakarak yeniden kaşlarını çattığında geçiştirmek için omuzlarımı silkmekten başka çarem yok gibiydi. "Arkadaşız."
"Yazık." Uzun saçlarını düzeltip bana gerçekten de acıyor gibi baktığında ona inanamıyordum. Taeyong'la sevgili değil de arkadaşım diye gerçekten de çok mu şey kaybediyordum? Anneme göre öyle olmalıydı. "Çok kibar bir çocuğa benziyordu." Taeyong mu? Kibar bir çocuk mu? 15 boyutlu evrenin tek bir katmanında dahi herhangi bir Taeyong kibar falan olamazdı.
Dışarıdan gelen gürültülü motor sesi konuşmamızı sona erdirdiğinde pencereye gidip dışarıya bakma gereği duymuşum. Chinhwa'nın Jeep'i ön bahçemizin önünde durduğunda ve ben buradan bile ne kadar büyük olduğunu düşünürken annemin sorgulama senasının bitmediğini anlamam çok sürmemişti. "İkiniz neden Yuta'nın bahsettiği gibi akşam yemeğine gitmediniz?" Chinhwa tek arabayla hep birlikte gitmeyi reddettiği için ben de akşam yemeğini reddetmiştim. Benimle burada buluşacaktı, çok da umurumda değildi gerçi ve Yuta'yla gitseydim dansta buluşmak aptalca bir fikir gibi göründüğünden evde kalmayı seçmiştim. Kaldı ki, biIetler ondaydı bu yüzden birlikte gitmek daha mantıklı bir seçenek gibi görünüyordu. Annemi yanıtsız bırakıp kapıyı açmak için gittiğimde Chinhwa orada duruyordu. Üzerinde özellikli olmasa da ona yakışan siyah bir gömlek vardı ve kapıyı açtığım andan itibaren yüzümün üzerimdekiyle aynı renk olmasına neden olacak şekilde beni süzme eylemine geçmişti.
