AŞK ZAMANI

ÖLÜYORUM AŞKINDAN

Hünkar'ın ani hareketleri Ali Rahmet'i ürkütüyordu. Az önce nefes almadan öpen kadın o değilmiş gibi şuan oldukça öfkeli bakıyordu gözleri. Yineledi sorusunu.

A.R: Hünkâr iyi misin?

Hâlâ adamın suratına bakıyordu  gerçekten yapmış olabilir miydi bunu ona. Ondan başkasını yanına yakıştırmış mıydı? Hadi böyle bir şey yaptı ikisini nasıl bir cüretle aynı evde tutuyordu. Ona yaptıklarını bilmiyordu tamam ama kendi yaptığından da mı haberi yoktu bu adamın? Kendi içinden geçenlerle iyice sinirleniyor kendini zor tutuyordu.

A.R: Yavrum iyi misin?

Yavrum mu bir de çekinmeden yavrum mu diyordu yani.  Belki de Büşra'nın sözüne inanmak ile hata ediyordu. Karşında öyle güzel bakan gözler başkasına bakmış olamazdı, olmamalıydı. Kendini toparlayıp sorması lazımdı gerçeği öğrenmenin tek yolu buydu. Doğruysa ne yapardı hiç bilmiyordu.

H: Sana bir şey sorucam Fekeli.

Ali Rahmet korkusu şaşkınlığa evrilmişti Fekeli mi demişti Hünkâr. “Yandık" dedi içinden “yandık”

A.R: Fekeli!!

Hünkâr Ali Rahmet'in buraya takılmasına şaşırmadı eğer soracağı soruya istediği cevabı verirse gönlünü alırdı nasıl olsa.

H: Sen Büşra'ya...

Öyle deyip kaldı içini acıtıyordu soracak olması bile. Sevdiği adama sen başkasına... Kafasını salladı topladı cesaretini bunca zaman nelere göğüs germişti. Tek bir cevaptan mı korkacaktı. Yaman Hanımdı o Yaman Hanım. Tek sorun karşısındaki adamın Yaman Hanım'ıydı işte. O olmazsa Yaman Hanım olmanın bir manası yoktu ki.

A.R: Ben Büşra'ya ne Hünkâr?

Ali Rahmet de sinirleniyordu artık biraz daha cevap alamazsa hiç iyi şeyler olmayacaktı.

H: Sen Büşra'ya evlenme teklifi mi yaptın?

Ömrünün en zor sorusunu tek nefeste sormuştu biraz daha beklerse boynuna atlayıp bu anı sonsuza kadar kapatacaktı çünkü.

A.R: Ne!!

Zaten sor söylemişti kadın bir de tekrar etmesini istiyordu acımadan. Büşra'ya olan bütün sinirini Ali Rahmet'ten çıkarmamak için zor duruyordu Hünkâr.

H: Ne dediğimi duydun!!

A.R: Kim söyledi sana bunu?

Bu değildi beklediği cevap “ hayırdı” tek bir kelime “hayır”.  Ama çıkmamıştı o kelime ağzından. Bu sefer sesi titriyordu. Ağırdı işte sevdiğin yapınca ağır geliyordu.

H: Do. Doğru. Doğru mu?

Ali Rahmet Hünkar'ın sesinden hayal kırıklığını anlamıştı ama o da mecbur kalmıştı. Mecbur. Yapacak başka bir şeyi yoktu ki.

A.R: Hünkârr!! Hünkar'ım!!

Gözlerini kapattı Hünkâr doğruydu demek yerine başkasını almak istemişti o bir umut onu beklerken Ali Rahmet...

H: Doğru.

O kadar kısık çıkmıştı ki sesi kendi bile zor duyarken o ses odada deprem etkisi yaratmış her şey üzerine yıkılmıştı. Akan gözyaşları kalbindeki yangına yetişmek için çabalıyor gibi aceleyle dökülüyordu tek tek.

H: Doğru.

Bu defa yüksek çıkmıştı sesi içindeki yangını Ali Rahmet'te duysundu.

A.R: Hün..