මිනිහෙක්ගෙ හිත එහෙට මෙහෙට පාවෙද්දි ඒක කොයි වගේ අැතිද කියලා නිකමටහරි කාටහරි කියන්න පුළුවන් නම් මං ඒ කතාකාරයා ඉස්සරහා මොහොතකටහරි වාඩිවෙනවා.
"දැන් කියාපන්, මට දැනගන්න ඕනෙ මගේ හිත වැනෙන්නෙත් උඹේ හිත විදියටමද කියලා." සන්සුන් වුණත් දීර්ඝ, වේදනාබර හුස්මකින් ඉවර වෙන ඒ සිතිවිල්ල...
කවුරුහරි සෙල්ලම් කරන අතරවාරයේ බෝලයක් වීසි වෙලා වීදුරුව බිඳිලා ගිහින් ජනෙල් රාමුව විතරක් ඉතුරු වුණ ජනෙල් පඩිය උඩ ඉඳගන්න ගමන් මං තනියම කල්පනා කරනවා. මේ කල්පනාව ඒ තරම් හොඳ ඇබ්බැහියක් නොවන බව දැන දැනම මං කල්පනා කරනවා.
"දැන් මේක හරි සෙල්ලමක් වෙලා."
"මොකක්ද?"
"ඔය හැටි කල්පනා කරන එක..."
"කල්පනා කරනවා නෙවෙයි. කල්පනා වෙනවා. මං මක් කරන්නද ඒකට..."
"හහ්, ඒ විතරක්ද?"
"ඒ ගමන මොකද?"
"ඇයි ඔය තනියම කුටු කුටු ගාලා දොඩවන එක?"
"ඉතින් දැන් උඹට මොකද?"
"ඇත්ත කියපන්, උඹට පිස්සුද?"
"දැන් උඹ ඔය ඇඟිල්ල දික් කරන්නෙ කාටද?"
"උඹට"
"උඹ ඔය උඹ කියන්නෙ මටද?"
"ඔව් උඹ කියන්නෙ උඹට"
"උඹ කියන්නෙ මමනෙ... ඇතුළාන්තයෙන් හටන් කරන උඹ කියන්නෙත් මම, මම කියන්නෙත් උඹ කියලා මං කොයි තරම් වාරයක් කියලා දෙන්නද? ඒත් මේ සංවාද මට හරි ප්‍රියයි."
"ඒ නිසාමද උඹ පිට කා එක්කවත් වැඩි කතා බහකට යන්න අකමැති?"
"පිට මිනිස්සුන්ට කොහොමද බං මං මගේ පපුව ඇතුළාන්තෙ ඇනිච්ච කටු සේරම පෙන්නන්නෙ. ඕවා කොයි තරම් රිදුණත් පිට කවුරුහරි වැරදිලාවත් ඔය විස කට්ටකට අත තියලා ඇදලා ගලවලා අයින් කරන්න ගියොත්...?"
"ලේ ගිහිල්ලාම උඹ සුදු කඩදහියක් වෙලා මැරිලා යාවි. මට තේරෙනවා"
"මට දුකයි බන්"
"මොනවටද දුක?"
"ඇයි උඹ බං හැම එකම නොදන්නවා වගේ අහන්නෙ?"
