කෑම බීම කොච්චර පුරවලා තිබුණත් මම කැමති එකක් එක්ක යහමින් බත් බෙදාගෙන කන්න. එහෙම කාපු දවස් මතක පොතේ කොච්චර තියෙනවද?
මං කැමති රහට අවුරුදු ගාණක් උයලා, අන්තිමට අම්මාට රෙසිපිය අමතක වෙලාම ගිය හාල්මැස්සො හොද්ද... ඉස්සර හැමදාම තිබ්බත් කාපු, පස්සෙ පස්සෙ කිසිම දවසක ආයෙ අම්මාටවත් හදාගන්න බැරිවුණ ඒ රෙසිපියෙ රහ මට තාම මතක් වෙනවා. ඒ රෙසිපිය යන්තමක් හරි දැනගෙන හිටියා නම් මෙලහට මම උයාගෙන කාලා. අවාසනාවට මට ඒක ඒ රහට හදාගන්න අම්මා ඒකට දාපු අඩුම කුඩුම මොනවද කියලා අදටත් හිතාගන්න බෑ. කොහොමත් ඒ රහට හාල්මැස්සො හොද්ද හදපු දවසට, දවල් වෙලා නැගිටලා ගිහින් කන මට තුන් හතර පාරක් කන්න තරම් හොද්දක් ඉතුරු වෙලා තිබිලා නෑ. මම බඩ දිගෑරෙනකන්ම එකපාරක් බත් කොත ගහගෙන කනවා. කාලා ඒ හොද්දේ රහ මතක් කර කර රෑ වේල අමතක කරලා දානවා. ඔය රහට හොද්ද හැදෙන්නෙ හුඟක් වෙලාවට සෙනසුරාදාට.
"අම්මා මං ආස විදියට හාල්මැස්සො හැදුවෙ නැත්තෙ ඇයි?"
දවස ගාණෙ උයලා දුන්නත් හාල්මැස්සො හොදි කන (කෑලි කන්නෑ හොදි විතරයි කන්නෙ) මගේ මැසිවිලි වැඩිවෙන්නෙ මං හොයපු රහ ඒ හොද්දෙන් තව දුරටත් එන එක නතර වෙන්න ගත්තට පස්සෙ.
"අම්මට මං ආස විදිය අමතක වෙලා. අක්කලාට දරුමල්ලො ලැබෙන්න ගත්තත් හරි අම්මාට මාව හුඟක් අමතක වෙලා. කොච්චර අමතක වෙලාද කියනවා නම් මම චූටි පුතා කියන එක මුළුමනින්ම අමතක වෙලා."
යටි හිත කියපු ඒ අමතක වීම ඇත්තම ඇත්තක්.මම නිරෝගී මනුස්සයෙක් කියන එක පවා අද වෙද්දි අම්මාට අමතක වෙලා. උපන් දා ඉඳන් මං ප්‍රිය කරපු හැමදේම අද වෙද්දි අම්මාට අමතකම වෙලා.
"මම මොනවා කරන්නද ළමයො. ඔය දැන් තියෙන හාල්මැස්සන්ගෙ හැටි. ඒවා මෙලෝ රහක් නෑ."
ඒත් මං තාම කල්පනා කරන්නෙ ඒක හාල්මැස්සන්ගෙ වැරැද්දක්ද, එහෙමත් නැත්නම් අම්මාට මාව අමතක වෙන්න පටන් අරන් ගත්තා කියන නපුරු සංකේතයද කියලා.
මම ඉන්නෙ දුකින් නෙවෙයි. මම ඉන්නෙ වේදනාවෙන්. මගේ අම්මා තව දුරටත් මගේ අම්මා නොවීම ගැන වේදනාවෙන්.
ඇයි එයා මං ආස දේවල් තවදුරටත් මතක තියාගන්නෙ? එයායි මායි ඈත් වෙලා අවුරුදුම කීයක්ද? එක ගෙදරක දෙතැනකට වෙලා අවුරුදුම කීයක්ද? එයා රණ්ඩු වෙන්න ඕන වෙද්දි, මං රණ්ඩු වෙන්න බෑ කියලා අයින් වෙලාම ඉඳලා අවුරුදුම කීයක්ද? මට මේ දැනුත් හිතෙනවා අපි දෙන්නා හමුවෙන්නෙත් නැතුවම අම්මා අවසන් ගමන් යාවි කියලා. මට එයාට තුරුල් වෙන්න බැරි විදියෙ පරතරයක් එයා ස්ථිරෙටම නිර්මාණය කළාට පස්සෙ? දරුවෙක්ට මොකටද විස්වාස කරලා ඇස් පියාගෙන තුරුල් වෙන්න බැරි අම්මෙක්. ඉනාවක් කවයිද? හූනියමක් බඳියිද? වැල් පැන්නුමක්, ඉරිපැන්නුමක්, කොඩිවිනයක් කරයිද? එහෙමත් නැත්නම් බදාගෙන ඔලුව අතගාන ගමන් පිටට පිහියෙන් අනියිද කියලා බය හිතෙන තරමෙ අම්මෙක්? දරුවෙක් කොහොමද එච්චර බයකින් අම්මෙක්ව බදාගන්නෙ?
එයා හොඳ එයාගෙ වචනෙම ඉෂ්ඨ කරන වයස වෙනකන් විතරයි. ස්වාධීන තීරණ ගන්න තැනට ආවාම එයා දරුණු හැපින්නක්. මට මතක් වෙන්නෙ නම අමතක ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටයක්. ඒකෙ ඉන්න දරුවා උපතින්ම ආබාධිතයි කියලා ඒ දරුවා හිතාගෙන ඉන්නෙ. බලද්දි ඒ දරුවා හොරකම් කරන් ඇවිත් හදාගත්ත දරුවෙක්. තමන්ගේ දරුවා මිය ගියාට පස්සෙ ඒ අම්මා මේ දරුවාව රෝහලෙන් හොරකම් කරගෙන ඇවිත්. මේ දරුවා තමන්ට නැති වෙයි, ලොකු වෙනකොට දරුවා තමන්ව දාලා වෙන කොහේහරි යයි කියන තණ්හාවට ඒ අම්මා පොඩි කාලෙ ඉඳලා දරුවාට බේත් පොවනවා, විස වෙන්න. දරුවා එක්තැන් වෙන්න. කකුල් පණ නැති වෙන්න.
දරුවා ඒත් දක්ෂයි. එයා විදේශීය විශ්ව විද්‍යාලයකට අයදුම් කරනවා කරනවා ඒත් කවදාවත් ඇයට උත්තර ලැබෙන්නෙ නෑ. පස්සෙයි ඇය හොයාගන්නෙ ඇයට ඉගෙනගන්න ආරාධනා කරලා ඒ විශ්ව විද්‍යාලවලින් එවන සියලුම ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රදාන ලියුම් අම්මා ලොකුම ලොකු පෙට්ටියක් පුරවලා හංගලා තියලයි කියලා. තමන්ගෙ අම්මා තමන්ගෙ හැමදේම කියලා හිතාගෙන, අම්මාව විස්වාස කරගෙන හිටිය දරුවා දවසක මේ සියලු ඇත්ත දැනගන්නවා. තමන් වැඩියෙන්ම විස්වාස කරලා තියෙන්නෙ තමන්ව වැඩියෙන්ම හිර කරපු මනුස්සයාව කියලා දැනගත්තාට පස්සෙ ඒ දරුවාට දැනිච්ච හැඟීම ඇත්ත ලෝකෙදි මට විඳ දරාගන්න වෙයි කියලා මම කවදාවත් විස්වාස කළේ නෑ.
කාලි කියන්නෙ මොන විදියෙ කෙනෙක්ද කියලා මම හරියටම දන්නෙ නැති වුණාට, කට ඇරගෙන, රතු ඇස් වට ලොකු කරගෙන, දත් විලිස්සගෙන ඉන්න රූපයක් මගේ ඔලුවට එද්දි මට බය හිතෙන්නෙ අම්මාව මතක් වෙලා. මට මීට වඩා අම්මා ගැන ලියන්න දැනට බැරි වෙයි. මට ඒ ගැන හිතද්දිත් මාර මහන්සියි.
-දොන් ද සිල්වා-
23/05/2022
