මනුස්සයෙක්ට තමන්ව තමන් විදියට අඳුන්වලා දෙන්න බැරි එක මොන තරම් නම් වේදනාවක් වෙන්න පුළුවන්ද? මනුස්සයෙක්ට තමන් ආදරය කරන තමන් සලකන, තමන්ට සලකන ආදරණීයයන්ව තව කෙනෙක්ට අඳුන්වලා දෙන්න බැරි එක මොන තරම් පාපකර්මයක්ද? ජීවිතේ අපි නොදන්න ආගාධ උඩින්, අපිම තනියම හදාගත්ත පාලම් උඩින් යාගන්න පණ නැතුව බඩ ගාගෙන යන තත්පරේක... මේ පාලම හැදුවේ වෙන කවුරුහරි කියලා කියාගෙන කවුරුමහරි මේ පාලම උඩින් දුවගෙන ගියොත් පාලම හදපු මනුස්සයාට මොනවා නම් හිතෙයිද? අපි ජීවිතේ පාලම් කීයක් නම් හදලා දීලා ජීවිත කීයක් නම් එතෙර කරලා ඇද්ද? ඒත් අපි තාම අපිම හදලා දීපු පාලම් උඩ යාගන්න පණ නැතුව වැටිලා ඉන්නවා වෙන්න බැරිද?
"ඔයා කිව්වද අද බේත් ගන්න යනවා කියලා?"
"ඔව් කිව්වා..."
"නවලෝකෙ කියලා කිව්වාද?"
"මං කිව්වා ඔෆිස් එකේ නංගි කෙනෙක්ගෙ අම්මා චැනලින් එකක් දාලා දුන්නා ඒ නංගි එක්ක යනවා කියලා."
"ඔව් ඉතින් මං කරන හැමදේකම නම යන්නෙ එක්කො ඔෆිස් එකේ කාගෙහරි නැත්නම් යාලුවෙක්ගෙ..." මට ශක්තිමත්ව කියැවුණේ ඔච්චරයි.
මට දැනුණේ මගේ පපුව කඩාගෙන කුඩු කරගෙන යනවා වගේ හැඟීමක්. මනුස්සයෙක්ගෙ ඇස් දෙකට පුංචි වචන කීපයකින් වැව් වාං දානවා වගේ කඳුළු පිරෙන්න පුළුවන් බව මං දැනගෙන හිටියෙ නෑ.
"...නැත්නම් ප්‍රශ්න ගොඩයි. කොහෙන්ද සල්ලි... කා එක්කද යන්නෙ?..."
මට මේ සේරම ඇහුණෙ හීනෙකින් වගේ. තමුන්, හඳුන්වා දිය නොහැකි අන්දමේ මනුස්සයෙන් කියලා මනුස්සයෙක්ට දැනෙන එක මොන තරම් වේදනාවක් වෙන්න පුලුවන්ද? ලෝකයේ උසම කන්ද මුදුනේ ඉඳලා ලෝකයේ ගැඹුරුම ප්‍රපාතයට ඇදගෙන වැටෙනවා වගේ හැඟීමකින් මගේ සර්වාංගයම අප්‍රාණික වෙලා යනවා. විද්‍යුත් කම්පන සහසක් එකවර වැදුණාක් වගේ කම්පනයකුත් එක්ක මගේ අතින් ඉබේම ඒ ඇමතුම විසන්ධි වෙලා යනවා. ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට සියක් දහසක් මිනිසුන් මැද මගේ ඇස්වලින් කඳුළු පිටාර ගලන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් මං ඒ වේදනාව හංගගන්නවත්, පිසදගන්නවත් කිසිම උත්සාහයක් දරන්නෙ නෑ.
අසීමාන්තික වේදනාවකින් සර්වාංගයම අප්‍රාණික වෙලා යන හැම වෙලාවකම මං ඔහේ මගේ ඇස්වලට පියවෙන්න ඉඩ අරිනවා. අන්ධකාරයේ ගිලුණ පාලමක් උඩ ඉඳන් පතුල නොපෙනෙන කාල වර්ණය දෙබෑ කරගෙන මම මගේ ආත්මය ගං දිය පත්ලකට විසිවෙලා, පාවෙලා වැටිලා,ගිලිලා යන්න ඉඩ හරිනවා. දවසක්, ජංගල් බීච් එකේ සෙල්ලම් කරපු අතරවාරයේ මාව වතුරේ ගිලී ගිය හැටි මගේ මතකෙට එනවා. ඇස් වැහිලා තියෙන අතරේ ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික ගිලිලා යන හැඟීම. කට අරින්න හුස්ම ගන්න උත්සාහ කරද්දි තව තවත් වතුර පෙවෙන විදිය. ඒ පෙවෙන තරමටම වතුරටම එක්කාසු වෙලා අතපය පාවෙන විදිය. කිසිම හව්හරණක් නැතුව තව සුළු මොහොතකින් හැමදේම ඉබේම අත්හැරෙන විදිය. මට එක්තරා අපහසුවක් දැනෙන් පටන් ගන්නවා. අන්ධකාර පතුළතක ගිලී යන බව දැනෙත්ම මගේ අපහසුතාවය තීව්‍ර වෙන්න පටන් ගන්නවා.
සමහරවිට පැයකිනුත් අඩක කාලයකටත් වඩා මම ඒ වේදනා දියකඳේ ගිලී පණ පිටින්ම මියැදෙන්න ඇති. මළ සිරුරකට නොදෙවෙනි විලාසයකින් බසයෙන් පිටතට පය තියලා මං ඔහේ පාවෙවී පියනගන්න ඇති. මට දැනුණෙ මත්ද්‍රවයකින් මත්වුණු ස්වභාවයක්. එක පියවරක් තබන වාරයක් පාසා දෙපැත්තට වීසිවන ස්වභාවයක්. අද නම් ත්‍රීරෝද රථයක යමියි සිතා පැමිණි අදහස මේ මානසික ප්‍රහාරයෙන් නැත්තටම නැතිවෙලා යනවා. දැන් මට ඕනෙ වේදනා විඳගෙන මේ අන්ධකාරය දිගේ ඔහේ ඇවිදගෙන යන්න.
"මම මැරුණයි කියලා කවුද
ඔය හැටි දුක්වෙන්න ඉන්නෙ...
පිටිපස්සේ කඳුගැටයේ
රැහැයියො නම් ඔහෙ හඬාවි...
මගේ හුස්ම ගිය දාකට
පාර අයිනෙ වළ දමාවි...
යන එන අය සොහොන උඩට
මලක් වීසි කරලා යාවි..."
මගේ කියලා මං ආත්මයෙන් බැඳගත්ත හැම කෙනෙක්ටම වඩා මගේ මළගිය ආත්මය ආදරේ වෙයි, යන එන ගමන් සොහොන උඩට මලක් වීසි කරලා ගිය කාටහරිම. මරණයට තියෙන්නෙ පුදුමාකාර සෙනෙහෙවන්ත නිදහසක්. නොදන්නා ශූන්‍යයක් විදියට, කිසිම වැදගම්මට නැති, හඳුනා නොගත් මිනිහෙක් විදියට අතුරුදහන් වෙලා යන්න මගේ හිතේ පැලපදියම් වෙමින් පැවතුණේ පුදුමාකාර ආසාවක්.
ආදරණීයයන් යැයි හිතන පුද්ගලයන් විසින්ම පෝෂණය කරන මේ මාරාන්තික සිතිවිල්ල හුදෙකලා යහන මත මම තදින් සිප වැළඳගන්නවා.
මම අඳුන්වලා දෙන්න බැරි මිනිහෙක්... මම අඳුන්වලා දෙන්න බැරි තරමටම නොවැදගත් මිනිහෙක්...
මට දැනෙනවා, මම ශූන්‍යයක්...!
-දොන් ද සිල්වා-
