දර්යා

වස්

සමහර මිනිස්සු ආදර උල්පත් වගේ. එක මොහොතකට හිත රිදෙන්න දෙන්නේ නෑ. මහා සේනාවක් මැද වුණත්, අතරමං වෙන්න දෙන්නේ නෑ. සමහර මිනිස්සු දන්නෙ, අසීමාන්තිකව කැපවෙන්න විතරයි. කොන්දේසි විරහිතව, ආදරය කරන්න විතරයි. එහෙම මිනිස්සුන්ගේ හදවතේ ලස්සන ඇස්වලින් එළියට දිස්නෙ දෙනවා.

මේ මට අමතක කරන්න බැරි දවසක්. ගෙවුණෙ අපරාදෙ කියලා අල්ලලා තියාගන්න හිතෙන දවසක්. (එහෙම දවස් මගේ ජීවිතේ තියෙන්නෙ දෙක තුනයි.) විසඝෝර සර්ප භවනක ඉඳලා, අවුරුදු තුන හතරකට කලින් එළියට පැනලා, යන්තමට හදාගත්ත පුංචි නිවන තවත් ලස්සන කරන දේවදූතයො වෙනුවෙන් හදවත පුරා පිරෙන්න තියෙන්නෙ ආදරයම විතරයි.

මේ දැන් වුණා වගේ මතක වුණත්, අමතක කරලා ඉන්න අමිහිරිම අත්දැකීම් බිමට අතෑරලා මං මගේ දෝතින්ම මේ දැන් වුණා වගේ මතක ලෝබ හිතෙන ලස්සන මතක එක්කහු කරගන්නවා. ඒ ලස්සනම මතක කිහිපය අතරට මේ ලස්සන පැය කිහිපයත් එකතු වෙයි. හුස්ම ගන්න හිතද්දිම ඔක්සිජන් පැළ ශ්වසන පද්ධතිය වටේ එකතු වෙනවා වගෙයි මේ ආදරණීය බැඳීම් මා වටා එකතු වෙන්නෙ.

මට බදාගන්න තරම් හිතෙන, වටිනාම මිනිස්සු කී දෙනෙක් නම් ඉන්නවාද? මම ඉන්නෙ ඒ හැම කෙනාවම මුළු හදවතින්ම වැළඳගෙන.

මහගෙදර දිහා වැටේ මේ පැත්තෙ ඉඳන් බලාගෙන, රැවටිච්චි අම්මලාට නපුරු මෛත්‍රීගෙන් කවදාකහරි ගැලවීමක් තියෙයිද කියලා දුක්වෙන ගමන් මම ලොකු අක්කාගේ දිව්‍ය විමානෙ සුව පහසු අසුනක ඈඳි ගන්නවා.

දුවට කවන්න රසම රස බත් පිඟානක් අරගෙන ඇවිත් පළවෙනි බත් කට අනලා දුවට කවන්න කලින් ලොකු අක්කා මා දිහා බලනවා.

ආ...

පළවෙනි බත් කට දිගු වෙන්නෙ මගේ දිහාට. මාව පළවෙනි දරුවා කරගත්ත ඇගේ හිතේ මගේ ගැන කොයි තරම් ආදරයක් ඇත්ද කියලා මං කල්පනා කරනවා. එපා කියලා නාහෙන් අඬන්න පටන් අරගෙනත් විනාඩියක් දෙකක් යනකන් බත් කටවල් පහ හයක් ඇය කොහොමහරි බලෙන්ම මට කවාගන්නවා. මේ අවුරුදු 31ක නාකියා තවම ඇයට ඇගේ දරුවා. චූටි කාලෙ අම්මා ඉද්දිත් අම්මෙක් හිටියත් නැතත් කමක් නෑ ලොකු අක්කා ඉන්නවා නම් කියලා මට ඇතිවුණ සිතිවිල්ල ආයේම වතාවක් මට දැනෙන්න පටන් ගන්නවා.

මාව විස්වාස කරපු, මගේ ආත්මයට ගරු කරපු එකම හදවත වෙච්ච මගේ දෙවෙනි අම්මාව මගෙන් උදුරගන්න නපුරු මෛත්‍රීලා කියපු, කරපු සේරම බොරු සූනියම් දෙවියො පාමුල සුනුවිසුණු වෙලා නැත්තටම නැතිවෙලා යනවා. දරන්න බැරි අසාධාරණකම් සහ මට විරුද්ධව කියපු අහස පොළොව නුහුලන තරමේ මුසාවාද සේරම ඉවසගෙන, ඒත් හොඳ මිනිහෙක් වෙලාම හිටපු එකට සොබාදහමෙන් මට පිරිනමන ලොකුම තෑග්ග විදියට ලොකු අක්කා මගේ ඉස්සරහා හිටගෙන ඉන්නවා. චූටි කාලෙ වගේම නපුරු මෛත්‍රීගේත්, අම්මාගේත් දරුණු පහරදීම්වලින් මාව ආවරණය කරගෙන. "උඹලා මේ අහිංසකයා ගැන මගේ හිත බිඳවන්න කියපු සේරම ලෝක බොරු නේදැයි" අසමින් ඇය මා ඉදිරියෙන් පළිහක් සේ සිටගෙන සිටිනවා.

ඒ අතරේ ඇගේ හයියට, "අම්මා හරි දේ කරන්න, අපි අම්මා එක්කයි." කියමින් මගේ නැලවිලි ගීවලින් නැලවුණු චූටියෝ දෙන්නාත් තරුණ වෘක්ෂයන් වාගේ, රූස්ස භාවයට පත්වෙමින්, තවතවත් ඉහළ අහසට නගිමින් මා වෙනුවෙන් දෑස් දල්වා අම්මා දෙපස සිටගනිමින්.

මා ගැන පවසා තිබූ මුසාවන්හි තරමට කුඩා ස්පර්ශයකින් වුවත් අහිතක් සිතාවිදැයි බියෙන් අතපය හකුලා සිටිද්දී, ආදරෙන් මා අසලට විත් මගේ අතින්, උරයෙන් ද අල්ලා, "මාමේ" කියා කියමින්... මගේ බිය ද, චකිතයද, එසැණින් තුරන් කරමින්. හදවතේ තුවාල මත ආදරෙන් ඔසු තබමින්...

ඒ අල්ලපනල්ලේ මගේ මිතුරන් ද, ඉන් නොනැවතී නෑයන්ව, සිනහ පමණක්ම හඳුනන ඔවුන්ගේ විජිතෙකට මා කැඳවමින්. තුවාලම පමණකැති හදවතට, ඔසුම පමණක් තබමින්... ගිනි පුපුරු හිත දවන, නිවමින්... කෑ තැලුම්වල පැලුම් තවමින්...

සදාකල් සිහි කරතැකි, ආදරේ පමණක්ම හිමි විරාම, මතක පොත මත ලියමින්. හැර නොයන වග කියමින්... රැ⁣ඳෙමින්...! ❤️

ගිහින් එන්නම හිතෙන
ගමන් දුර, තියෙනවා...
මතක් වෙද්දිත් නිවෙන
තරම් මට දැනෙනවා...

පියාපත් පිරිමදින
ස්නේහය දැනෙනවා...
එදාටත් වඩා සැනසුමක්
හිත තියෙනවා...

දමා මග මිදී ගිය
බොහෝ අය හිඳිනවා...
මතක් කර නොගන්නා
බැවින් හිත නිවෙනවා...

තවත් තවතවත් යා යුතුයි
හිත කියනවා...
මගේ හිත නිවේ නම්
මමත් ඒ අහනවා...!

-දොන් ද සිල්වා-
07/10/2024