ඕනම පිරිමියෙක් තමන්ගෙ අම්මාගෙ තුරුළට කොයි තරම් ආදරේ කළත්, දවසක් එනවා රැකවරණය පතා තවදුරටත් එතනට තුරුල් වෙන්න බැරි. තමන්ගේම අම්මා තමන්ව තවදුරටත් තේරුම් ගන්නේ, ආරක්ෂා කරන්නේ නැති. එහෙම දවසට එතනින් මිදිලා කොහෙට තුරුල් වුණත් ඒ මිනිහා අනාරක්ෂිතයි. එහෙම තුරුල් වෙද්දි ඒ මනුස්සයාගේ ආත්මයට මව්වත් හාදු දෙන්න තරම් කාන්තාවක් ඒ මනුස්සයාට හමුවෙනවා නම්, ඒක ඒ මනුස්සයාගේ පින්වත්බව. ඒ කාන්තාව ඒ මනුස්සයාගේ බිරිඳ වෙන්නත් තීරණය කරනවා නම්, ඒක ඒ මනුස්සයාගේ වාසනාව. මොකද වාසනාව කියන්නෙ වැල්ල උඩ කැරකෙන බඹරයක් වගේ දෙයක්. කොයි මොහොතෙ කොහොම වෙයිද, ඇත්තටම වෙයිද නොවෙයිද කියලා කාටවත් පුරෝකථනය කරන්න බැරි දෙයක්.
හ්ම්...
දාර්ශනික කතා කොහොම කියවුණත් ලියවුණත් ගෙවී ගියේ ලංකාවටම විතරක් නෙවෙයි තනි තනි මනුස්සයාටත් අරගල කරන්න සිද්ධ වෙන කාල පරිච්ඡේදයක්. රටේ අරගල තාම යද්දි, තනි පුද්ගල අරගල තාම ඒ විදියටම ක්‍රියාත්මක වෙද්දි, මැද්දෙන් මැද්දෙන් විරාම ලැබෙන එකත් පුදුමාකාර සහනයක්. යමක් සිද්ධ වෙන වෙලාවටම ලියනෙකෙන් ඒ සිදුවීම දශමයක් නෑර ලියවෙන බව ඇත්ත. ඒත් මොකටද ලන්ච් ෂීට් එකක් තරමට විනිවිද වෙලා මානගෙන ඉන්න තුවක්කුවලට හදවත සිදුරු කරන එක පහසු කරන්නෙ. ටිකක් උණුසුම වියැකිලා ගියාට පස්සෙ ලියන්න බැරි ඇයි?
මාර්තු 18 ඉඳලා අප්‍රේල් දෙවෙනිදා වෙනකන්ම ගෙවී ගියේ ගණදෙවියන්ට උණබට කන්න සිද්ධ වුණ කාලපරිච්ඡේදයක්. සමහර ගුබ්බෑයම්වල ලගින්නෙ සැප දුක හාරන මීයො නෙවෙයි සබන් කන මීයො. පෝළිමේ හතර පහ ගානෙ නැටි අල්ලන් දුවන ගමන් නිදාගන්නෙපා බන් අපේ සන්දර්ශන තව ඉවර නෑ කියන ගමන් මහා පාන්දර ජාමෙත් ජෝගි නටන මීයො.
කිසිම දැනුම් දීමක් නැතුව, තොපි හිටියත් එකක් නැතත් එකයි කියන ගාණට රජය විසින් නොසලකා හැරලා තියෙන මේ ලැයිම් ආරයේ ගෙවල් කොච්චර ලස්සනට නවීකරණය කරලා තිබුණත් රජයට හැමදාම ඒ මිනිස්සුන්ව පේනවා ඇත්තෙ නොසලකා හැරිය යුතු ජන කොට්ඨාසයක් විදියට වෙන්නැති. පරිස්සමට ලොකු බාල්දියක දාලා වහලා ගිය කෑම බීම ටික, බාල්දියේ පියන බලහත්කාරයෙන් විවර කරගෙන, කාලා වනසලා දාලා යන්න තරම් නිර්භීත, ශක්තිමත් මී පරම්පරාවක් හිටියාට මොකද, මේවායේ ජීවත් වෙන මිනිස්සු තමන්ගේ ඉල්ලීම් දිනාගන්න සටන් කරන්න තරම් තාම දියුණු වෙලා නෑ. මං හොර රහසින් අහගෙන හිටියේ උන් තාම මේ රජයට හුරේ දානවාද කියලා. උන්ගෙ ආකල්ප අලසයි, මන්දගාමීයි... තමන් වෙනුවෙන් සටන් කරන්න උන්ට තාම ලොකු වුවමනාවක් තියා කිසිම වුවමනාවක් ඇත්තෙ නෑ. තෙල් නෑ, වතුර නෑ, කන්න නෑ, බොන්න නෑ කියනේවා මේ මිනිස්සුන්ට නිකන්ම නිකන් ප්‍රවෘත්තියක් විතරයි. උන්ට කන්න තිබුණත් එකයි, නැතත් එකයි. තිබුණොත් කයි, නැත්නම් කට්ටිය එක්ක වට පුටු සාකච්ඡාවක් දාගෙන ඉඳලා, කා ගැන හරි නොහොබිනා කුණුහරප දෙක තුනක් කියලා ගිහින් පාන්දර ජාමෙ නිදාගනී. එතනිනුත් මත්ද්‍රව්‍යවලට ඇබ්බැහි වෙච්ච මහ එවුන් ටික මහ පාන්දර ජාමේ කළුවර වීදි දිගේ වීදි බල්ලො වගේ එහෙමෙහෙ යයි. කවුද දන්නෙ උන් මොනවා කරනවද කියලා. අහම්බෙන් මහ රෑක ඒ වගේ දර්ශන දැකලා තිබ්බාට කවුද දන්නෙ උන්ගේ ඔය ගමන්වල අවසානය කොතනද, ආරම්භය කොතනද කියලා.
