සිය කැමැත්තෙන්ම මේ ලෝකෙ අතෑරලා දාලා දිවි නහගත්ත මිනිස්සු සේරගෙම වේදනාව හිටිහැටියේම මගෙ හදවතේ පිරෙන ගාණට, හිටපු ගමන් එකපාරටම මට හීල්ලෙනවා.
හ්ම්...
මොනවා වුණත් ඒ හුස්ම සුවදායකයි. මුළු පපුවම සුද්ධ වෙලා යන තරමට සුවදායකයි.
හුඟක් මිනිස්සු මේ ලස්සන ජීවිතේ අවලස්සන විදියට නිමා කරන්නෙ වෙන කාගෙහරි හැසිරීමකට ගෙවන වන්දියක් විදියට.
ගොඩක් දුර හිතලා බැලුවොත් මිනිස්සුන්ට ඩිප්‍රෙෂන් හදවන්නෙ හුඟක් වෙලාවට ළඟ ඉන්න මිනිස්සුමයි. දුර ඉන්න කෙනෙක්ට මනුස්සයෙක්ගෙ ආත්මය කොනිති ගහන්න තරම් අත දිග මදි.
ඒත් ළඟ ඉන්න කෙනෙක්ට කෙනෙක්ගෙ ආත්මය පාගගෙන ආත්මය උඩින් එහෙට මෙහෙට ඇවිදගෙන යන එක ඒ තරම් අමාරු වැඩක් නෙවෙයි.
ඒ කොහොම වුණත් ස්ටේටස් එකේ හැටියට තමා මැරුණ කෙනාගෙ වටිනාකමත් හුඟක් වෙලාවට තීරණය වෙන්නෙ.
මේ වෘත්තාන්තය පුරාම ලියවෙන්නෙ ට්‍රාන්ස් ප්‍රොසෙස් එකේ වැඩවලට හොස්පිට්ල් යන මනුස්සයෙක් වටා ගෙතිච්ච කතාන්දරයක්. ඔව්, ඒ මනුස්සයා මම බව හැබෑව.
මම ලෝයර් කෙනෙක් නිසා මට හොස්පිට්ල් ස්ටාෆ් එක හොඳට ට්‍රීට් කරනවා. මගේ හැසිරීමත් සමහර විට මට එහෙම සලකන්න හේතු වෙනවා ඇති.
හොස්පිට්ල් ස්ටාෆ් එක හොඳයි. ඒත් හිටපු ගමන් මට තේරිලා තියෙනවා ස්ටේටස් එකෙන් අඩු කෙනෙක් වැදගත් විදියට හිටියත්, මට තරමට පිළිගැනීමක් එයාලාට දෙන්නෑ වගේද කියලා.
ස්ටේටස් දිහා බලලා මිනිස්සුන්ට සලකනවාට වඩා, අදාළ මනුස්සයා මනුස්සයෙක්නෙ කියන තැන ඉඳලා සලකන්න පුලුවන් වුණා නම් හුඟක් සියදිවි හානි කරගැනීම් නතර වෙයි නේද කියලා මට අනේක වාරයක් හිතිලා තියෙනවා.
ඩිප්‍රෙෂන්වලින් එළියට එන්න උගත්කම, බුද්ධිමත්කම අදාළ වෙන්නෙ යම් ප්‍රමාණෙකට විතරයි. ප්‍රතිකාර කරගන්නෙ නැතුව, සීමාව ඉක්මවා ඒ අසනීපෙට ගොදුරු වුණාම මොන තත්ත්වයේ කෙනෙක් වුණත් භාවාත්මකව ඩැමේජ් වෙනවා.
මං පෞද්ගලිකව දන්න සමහරු ඉන්නවා, ලේසියකට බේත් කරවන්න එක්කගෙන යන්නම බෑ. එයාලාට ඩිප්‍රෙෂන් කියලා එළියට හොයන්නත් බෑ. හරි නෝමල් ජීවත් වෙනවා. ඩියුටියත් හරියටම කරනවා. ඒත් එයාලා පිළිගන්නෙම නෑ එයාලාට බේත් ඕන කියනෙක. මුරණ්ඩුම විදියට ජීවත් වෙනවා.
එයාලා එළියට පොසිටිව් වයිබ් එකක් පෙන්නගෙන ඉන්නවා. ඒත් එයාලා අැත්තටම නෙගටිව් වයිබ්ස්වල ගොදුරු වෙලා විඳවනවා. ඒත් ඒ විඳවීමටත් එයාලා කැමතියි. එහෙම කෙනෙක්ව ගොඩදාන්නම හැදුවා හැදුවා බැරිම වුණා. ඒ කෙනා දිවි නසාගත්තා කියලා පණිවිඩයක් ආවොත් මම පුදුම වෙන එකක් නෑ. ඒත් ඒ දරුණු මානසිකත්වෙ හරවන්න අපිට කිසිම දෙයක් කරන්න දෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසා එයාව නෝමල් ලෙවල් එකේ රිලැක්ස් කරවලා තියන එක තමා කරන්නෙ.
තමන්ට ඩිප්‍රෙෂන් කියලා නොතේරෙන නිසා හුඟක් අය ජීවිතෙන් නිරපරාදේ යන්න යනවා. මැරෙන්නම හිතුණ වෙලාවට ඒ මැරෙන තද සිතිවිල්ල එන තත්පරේ පන්නගත්තා නම් හොඳටම ඇති. ඒ ළමයා ඒ ලියුමේ ලියලා තිබ්බානෙ පැය භාගයක් ඇතුළත එයාගෙ ඉරණම එයා තීරණය කරනවා වෙන බාධාවක් නොවුණොත් කියලා. ඒ බාධාව එයාටම දාගන්න තිබ්බා. එයාට බලෙන් බාධාවක් හදාගන්නත් තිබ්බා. එයා ඒක එළියෙන් අපේක්ෂා කළා. එළියෙන් ඒ බාධාව නොආව නිසා එයා එයාව රැකගන්න හැදුවෙ නෑ (එයාගෙ ලිපියේ හැටියට).
ජීවත් වෙනවා කියන්නෙ සිතිවිල්ලක්. ඒ සිතිවිල්ල නැති වෙන්නෙ තව පුද්ගලයෙක් නිසා නම්... ඒ අනිත් පුද්ගලයාටත් වගකීමක් තියෙනවා අර මනුස්සයාට ජීවත් වෙන්න පොඩිහරි උදව්වක්, පුළුවන් විදියෙ සහනයක් දෙන්න.
