තියන පියවරක් ගානෙම මම හිතන දේවල් මේ පොත ඇතුළෙ අකුරු වුණා නම් මේ වෙද්දි මගේ අතින් ලියවෙන්නෙ දර්යාවෙ පනස්වෙනි දිගහැරුම. බස් එකේ ජනේලෙ කෙලවරින් ඈතට පාවෙලා යන සිතිවිලි දාම අලි, කොටි, වලස්සු ,මෘගයො නිර්මාණය කරලා අන්තිමට පුංචි හා පැටියෙක්ව මගේ අතට ගෙනත් තියනවා. "පව්... මූ හොඳටම බය වෙලා..." ඒත් කාටද? මගෙන් හිරිහැරයක් නෑ කියලා නොදන්නාකමට ඌ මගේ අත උඩ ගිඩිගිඩිගාලා ගැහෙනවා. "මං උඹට රිද්දන්නෑ. හාවෙක් වෙලා හදවතට ගුලිවෙන මගේ සිතිවිලිවලට මම හෙමීට තට්ටුවක් දාලා කියනවා. ඔයාට හොඳම දේ මොකක්ද කියලා දන්නෙ මම. ටිකක් ඉවසීමෙන් ඉන්න පුළුවන් නම්..."
"අවුරුදු 28ක්ම ඉවසපු එකේ මට මේ අවුරුද්ද දෙක ඉවසන එක මහ දෙයක්ද ඩොක්ටර්...?" පිස්සුවක් හොඳ කරගන්න එන ලෙඩෙක් මේ තරම් හයියකින් කතා කරනවා අහන්න හැම දොස්තරටම වාසනාව නැතුව අැති. "ඩොක්ටර්... තමන් තමන් වෙන එක තරම් සාධාරණ පිස්සුවක් මිනිහෙක්ට තියෙයිද?... කිසිම ඇදකුදයක් නැතුව හැදිච්ච අතපය... කිසිම රෝගයක් නැති වෛද්‍ය වාර්තා... මේ තරම් නීරෝගී මිනිහෙක්... කෝවිඩ්වලටත් අහුවෙලා පණ බේරගත්ත මිනිහෙක්... ස්වේච්ඡාවෙන්ම තමන්ගෙ ඇඟ කපලා කොටලා අලුත් මිනිහෙක්ව බිහි කරගන්න දඟලනවා..." මේ ප්‍රශ්නෙ මගේ නොවුණා නම්, මේ අත්දැකීමට මම මූණ නොදුන්නා නම් මම හිතන්නෙත් එහෙමයි. "බොරු වැඩ කරන්නෙපා. උගත් ළමයෙක් වෙලත් ඔයා මොකක්ද මේ කරන්න හදන විකාර වැඩේ. මස් කෑල්ලක් එල්ලගන්න මොකක්ද ඔච්චර තියෙන උනන්දුව?"
මේක මස් කෑල්ලක් ගැන ප්‍රශ්නයකට එහා ගිය කාරණාවක්. ඔයා කොච්චර සර්ව සම්පූර්ණ මනුස්සයෙක් වුණත් ඔයාගෙ නම කමල් වෙච්චිකොට ඔයාට නිමල් කියලා කවුරුහරි වරද්දලා ආමන්ත්‍රණය කරනවා නම් ඒක කොයිතරම් අපහසුවක් වෙයිද? මම අනන්තවත් දකිනවා මුහුණු පොතේ හුවමාරු වෙන නම්ගම් පිළිබඳ ඇතැම් අත්දැකීම් කතාන්දර. ඔයාගෙ නම "ඒෂානි" නම් ඔයාට "එෂානි, හෙෂානි, හේෂානි, හෂානි, අෂානි" කියලා කතා කරන එක කොයි තරම් ඔයාගෙ හිත නරක් කරන කාරණයක්ද? ඔයාගෙ නම් වැරදිලා කතා කරන්නෙ නමේ එක අකුරක් විතරයි. ඔයාට ඒ තරම් අපහසුවක් දැනෙන්නෙ ඒ එක අකුර ගැන. ඒත් මට? මට කතා කරන්නෙම වෙනම නමකින්. වෙන ලිංගිකත්වයකට අයිති නමකින්. ඔයාගෙ නමේ අකුරක් පැටලුණාම ඔයාගෙ මූණ නාලු වෙනවා. මම? මගේ නමම, ලිංගිකත්වයම මාරු කරලා කතා කරද්දි තාම හිනාවෙනවා. අහිංසකව හිනාවෙනවා. මම උදාහරණ කෝටියක් හරි ලියන්නම්. ඔයාට තේරුම්ගන්න බැරි මේ උභතෝකෝටිකය විසඳලා මේ කාරණාව තේරුම් කරලා දෙන්න මං ඔයාට උදාහරණ කෝටියක් වුණත් මේ වෘත්තාන්තය ඇතුළෙ ලියන්නම්. ඔයා මේක කියවන දවසට මට මේකෙ ප්‍රයෝජනයක් නොතියෙයි. ඒත් මං දන්නවා... දවසකට දහය පහළව ගානෙ තමන්ගෙ අනන්‍යතාවට බේත් ඉල්ලගෙන රට පුරා රෝහල්වල ලියාපදිංචි වෙන දහස් ගාණක් ඔයාගේ අනවබෝධයෙන්, පිළිකුලෙක්, වෛරයෙන් බේරගන්න සමහර විට මගේ මේ ලියමනට පුළුවන් වෙයි. අහන්න... මම ලෝකෙ කොහේ හිටියත් මාව හොයාගන්න පුළුවන් වුණ දවසක මගෙන් අහන්න... මං කියන්නම්. ඔයා ඇවිත් ඇවිත් මගේ ඇඟේ එල්ලලා ගිය ගිනි පුළිඟුවල දරාගන්න බැරි පිච්චෙන රස්නය මං දරාගත්ත විදිය මං කියන්නම්. මාව හොයාගන්නකන් මේ පොතෙන් මාව කියවගන්න. එතකන් මට පිස්සෙක්, උන්මත්තකයෙක් කියලාත් කියන්න. ඒ තරම් නිර්වින්දනයකින්, සමාජෙ කියන්නෙ කරන්නෙ මොනවාද කියලා දැනීමක් නැතිව ඉන්න තරම් වාසනාවක් මේ කාණ්ඩයේ කාටවත් කවදාවත් තිබිලා නෑ. උන් හැම අවලාදයක්ම අහගෙන ඉවසා දරාගෙන හිටියෙ පියවි සිහියෙන්. උන්ට සැත්කම් කළේ නිර්වින්දනය නොකර. හදවතේ මස් කෑලි කපලා ආයෙ බද්ධ කරන්න අපහසු තරමේ තීරු තීරුවලට ඉරලා ඉරලා දැම්මෙ උන් පියවි සිහියෙන් ඉද්දි අමු අමුවෙ. ඉතින් උන් උන්මත්තකයන්ට වඩා අවාසනාවන්ත මනුස්ස කොට්ඨාසයක්. ඔයාගෙ චින්තනයේ හැටියට නම් අසාමාන්‍ය... ඒත් මගේ චින්තනයේ හැටියට, හරිම සාමාන්‍ය.
