හැමදේම මමම වියදම් කරලා ගන්නකොට මට මතක් වෙන්නෙ මේ දේ ගන්න මම කොච්චර මහන්සි වුණාද කියන එක. ඒක මහන්සිය මුහුවෙච්ච සතුටක්. ඒ කොහොම නමුත් ඉඳහිට හිතන්නේ නැති වෙලාවක මගේ හිත කැමති විදියේ පාටක් එක්ක තෑග්ගක් ලැබෙද්දි ඒ සතුට කියලා නිම කරන්න බෑ.
මගේ අලුත් සයිකලය පරිස්සම් කරගන්න ලොක් එකක් ගන්න හිතාගෙන දැන් දවස් කීපයක්. ජීවිතේ අපි කොයි තරම් දේවල් පරිස්සම් කරනවාද? පරිස්සම් කරගන්නේ කාගෙන්ද කියලාවත් නොදැන මොන තරම් දේවල් පරිස්සම් කරන්න උත්සාහ කරනවාද? ඒත් සමහර දේවල් අපි පරිස්සම් කළත්, නොකළත්, අපි වෙනුවෙන් කවුරුහරි පරිස්සම් කරලා දෙනවා.
හරියට මේ තෑග්ග වගේ...
ඒ වෙලාවෙ මම හිටියේ නඩුවකට අදාළ ලේඛන වගයක් ටයිප් කරමින්. මොකක්දෝ වැඩකට කියලා එළියට ගිය යාලුවා ආපහු ඇවිත් ගේ ඉස්සරහා බයික් එක නවත්තලා මගේ ඔෆිස් රූම් එකට එන ගමන් "ආ මේක" කියලා මගේ අතට මේක දික් කරනකොට මම හිටියෙ මෙහෙම තෑග්ගක් මේ වෙලාවෙ මට ලැබෙයි කියලා හාන්කවිසියකවත් වගේ වගක් නැතුව. වැඩක් කරන ගමන් හිටිය නිසා මම ඔලුව උස්සන ගමන් ඉබේම අත දික් කළේ සීරියස් මූඩ් එකකින්.
"අම්මටසිරි, ඒක...!
කිව්වා නෙවෙයි, මට එහෙම කියවුණා.
මට ඇහැ ගියේ ඒකෙ පාටට. තෑග්ගක් දීලා ලේසියෙන් සතුටු කරන්න බැරි මාව සතුටු කරන්න හරියටම ගැලපෙනම තෑග්ගක් ගන්න නම් කෙනෙක්ට මාව කාලයක් ආශ්‍රය කරන්නම සිද්ධ වෙනවා. මගේ හිතට අල්ලන පාටක් එයා තෝරගෙන තිබ්බෙ එහෙමයි. අවුරුද්දක්ම මගේ ජීවිතේ කොටසක් වෙලා ඉඳලා.
එයා ඒක අතේ තිබ්බ ගමන් මට එකපාරට මතක් වුණේ තාත්තාව. තාත්තත් ඉස්සර මට වුවමනා දේවල් ගෙනත්, ඔහොම අතට දීලා හැරිලාවත් නොබල යන්න යනවා. හැබැයි එයා එච්චර ඉක්මනට ගියේ නෑ. මගේ හිනාව දිහා බලාගෙන ටිකක් වෙලා හිනාවේගෙන හිටියා.
"ඒක මරු බං. ලස්සනයි..." කියලා මං කියන වාරයක් ගානෙ එයත් හිනාවෙලා,
'හොඳයි, නේහ්?" කියලා අහනවා.
මේ ලියද්දිත් ඒ හිනාව මට මැවිලා පේනවා. ඒක සෑහෙන ආදරේ පිරුණ හිනාවක්. පොඩි පිය සෙනෙහසකුත් එකතු වෙච්ච.
