ජීවිතේ සෘතු වෙනස් වෙනවා. එක වතාවක් ලියලා ආයෙ වතාවක් ලියන්න පෑන අතට ගන්න කාලය අතරතුර හැම දවසකම අලුතෙන් දේවල් සිද්ධ වෙනවා. කිසිදෙයක් ලියන්න, හිතන්න, අලුතෙන් කරන්න කිසිම වුවමනාවක් නැතිවෙන තරමටම මහා සමවත් සුවයක් එක්ක නිදහසේ නින්ද යන දවස් ගාණ වැඩිවෙනවත් එක්කම මොළේ මට ආයෙ ආයෙම මතක් කරන්නෙ කම්මැලියෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න එපා කියන කාරණාව. ඒත් මේ කම්මැලිකමේ පුදුමාකාර සුවදායී හැඟීම මම විඳින්නෙ අවුරුදු 29ක් වෙන මගේ ජීවිතයේ පළවෙනි වතාවට නේද දෙයියනේ කියලා මතක් වෙද්දි, ඒ සිතිවිල්ල විසින්ම ආයෙමත් මේ සුවදායී පොරෝනය ඇතුළට මාව ගුලි කරගන්නවා. හැරිලවත් බලන්න අකමැති විදියෙ අතීතයක පිරිලා තිබ්බ වේදනාකාරීම කඳුළු ගැන ලියන්න තරමටවත්, හිතන්න, මතක් කරන්න මගේ කිසිම කැමැත්තක් නෑ.
එක පරිච්ඡේදයක ලියවිච්ච හැමදේම ආයෙ අලුත් පරිච්ඡේදයක ලියන්න යද්දි ඒ කාරණාවෙ තිබ්බ මුහුණුවර සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙලා. වතාවක් කළුවට පෙනුණ දේවල් ආයෙ වතාවක සුදු පාටට පෙරලෙනවා. හරියට නිකන් රසායන විද්‍යාවෙ තියෙන සංයෝග වගේ.
අම්මයි මායි අතර තියෙන, භෞතිකව බිඳිච්ච, ආධ්‍යාත්මිකව බැඳිච්ච පෙකණි වැළත් හරියට ඒ වගේ.
"අැවිත්ද ඉන්නෙ?"
"ඔව් මං ඇවිල්ලා ඉන්නෙ, පහේ කාමරේ ගාව. ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?"
"මම එන්නම්"
"හා, මං මෙතන ඉන්නම්."
ඉස්සර වගේමයි. පුරුදු විදියටම මහ පාන්දරම ක්ලිනික් අැවිත්... පව්, එයා හිතනවා ඇති මම පිටත් වෙලත් ඇති කියලා. ඒත් මගේ කම්මැලිකමක මහත දන්න එයා සමහර විට යටි හිතෙන් දන්නවා ඇති මම කෝල් එක ගත්තෙ ඇඳේ ඉඳන් කියලා.
දරුවෙක්ගෙ හිතේ අම්මෙක් ගැන තියෙන හැඟීම මොන වගේද කියලා හිතාගන්න මට මගේ පපුව හාරලා බැලුවත් හරියකට බැරිවෙයි. අම්මා වයසට යද්දි මං මේ තරම් අම්මාගෙන් ඈතට පැනලා දුවන්නෙ ඒ අසුබ ආරංචිය එන දවස දරාගන්න බැරිකමටද කියන සැකය මගේ හිතේ නිරන්තරයෙන් කැකෑරෙනවා. මට ඕනෙ අම්මා අමරණීය වෙලා මගේ ළඟ ඉන්නවා දකින්න. කොයි දරුවත් ඒ වගේ හිතනවා ඇති. කොයි දරුවටත් ඒ වගේ හිතෙනවා ඇති.
