මම නොලද ආදරය, මම වෙමී...
මම නොලද ආදරය, මම දෙමී...!
මම චූටි කාලෙ නත්තල් දවසට රෑට නිදාගන්නෙ හොරට. මං ඉන්නෙ ඇහුම්කන් දීගෙන. කොයි වෙලාවකහරි නත්තල් සීයා ඇවිත් ගේ ඉස්සරහ දොරකඩින් මට තෑග්ගක් තියලා යයි කියලා සෝදිසියෙන්. මං හිතාගෙන හිටියෙ නත්තල් සීයා එද්දි මට පොඩි ගෙජ්ජි සද්දයක් ලාවට අැහෙයි කියලා. ඉතින් නත්තල් සීයා හොරෙන් ආවත් ඇවිදිද්දි පොඩිහරි ගෙජ්ජි සද්දයක් එයිනෙ කියලා හිතන් මං ඉන්නෙ හොඳ විපරමින්.
බාගෙට අැස් පියාගනිද්දි මට මැවිලා පේනවා නත්තල් සීයා මට රිමෝට් කන්ට්‍රෝල් කාර් එකක් හරි, වතුර විදින ලොකු තුවක්කුවක්හරි, මවුන්ටන් බයිසිකලයක් හරි ගේ දොරකඩින් තියලා යනවා. ඒ්ත් මට හිතෙන්නෙම ඉතුරු දෙකම ටිකක් ගනන් වැඩි නිසා ටක්කෙටම වතුර විදින තුවක්කුවක් නම් ගෙනත් තියයිමයි කියලා. මම අවුරුදු දොළහක් විතර වෙලත් නත්තල් සීයා එනකන් දිගටම, හැම නත්තලකදිම සෝදිසියෙන් බලන් හිටියා.
එයා ආවෙ නෑ...
මං කැමති මං ආසාවෙන් හිටපු, ඒත් මට කිසිම දවසක නොලැබුණ දේවල් මගේ කිට්ටුව ඉන්න අයට දෙන්න. (ඒ අයත් ඒ දේවල්වලට කැමති බව මට දැනෙනවා නම්. අන්න එහෙම වෙලාවට)
ලස්සනට ඔතපු තෑග්ගක් ලැබෙනවට කවුරුත් අකමැති වෙන එකක් නෑ කියලා මට හිතුණා. හැමෝටම එයාලා කැමතියි කියලා මම දන්න තෑගි ලෑස්ති කරලා නත්තල් ගහ යටින් ගෙනත් තිබ්බා.
මම බෞද්ධයෙක් වුණත් හිම වැටෙන කාලෙක ස්නෝ මෑන් කෙනෙක්වත් හදලා, ගේ ඇතුළෙ ලොකු නත්තල් ගහක් හදලා තෑගි පුරවන්න කතෝලිකයෙක් තරමටම ආසා කරනවා. ඉතින් හිම නැතත්, ලොකු නත්තල් ගහක් නැතත්, ලස්සනට සරසපු පුංචි නත්තල් ගහක් එක්ක නත්තල් තෑගි ටිකකුත් හැමෝම වෙනුවෙන් ගෙනත් තියන නත්තල් සීයෙක් වෙන්න මම තීරණය කළා.
දවස - 2023/12/25
https://youtu.be/u9c6KWAUhpY
ඒ සටහනට යටින් මගේ පාසලේ ගුරුවරියක් වුණ හරිම ආදරණීය, කරුණාවන්ත ගුරුතුමියක් (ඇගේ නම ශ්‍රීයානි හෙට්ටිආරච්චි) සටහනක් ඉතිරි කරලා ගිහින් තිබුණා. මම මිස්ගෙන් කිසිම දවසක ඉගෙනගෙන නෑ. ඒත් මිස් උගන්නනවා මම බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා. හරිම කරුණාවන්තව, අම්මෙක් වගේ... හැම ළමයාටම තමන්ගේම දරුවෙක්ට වගේ සැලකුවෙ. මිස් වැඩ කරන්නෙ හරි වේගෙන්. ඇවිදින්නෙත් වේගෙන්. කිසිම අලසකමක් නෑ.
මිස්ගෙන් ඉගෙනගෙන නැති වුණාට මිස් මාව දැක්ක තැනකදි හිනාවෙලා කතා කරලා යනවා. කතා කරන්න වෙලාවක් නැත්නම් ඔලුව වනලා හිනාවේගෙනහරි දුවනවා. "අම්මෙක් වගේ" ඒ කරුණාවන්ත ගුරුතුමියව දැක්ක හැම වතාවකම මට හිතුණෙ එහෙමයි. මට මේ වගේ අම්මා කෙනෙක් ලැබුණා නම් හොඳයි කියලා මට හිතවපු හුඟක් ගුරුවරු මට හිටියා. අැත්තටම ඒ ගුරු මව්වරුන්ගේ කුසන් උපන් දරුවෝ කොයි තරම් වාසනාවන්තද? මට එහෙම අම්මෙක් නොලැබුණත්, මට ඒ අම්මලා සෙවණේ වැඩෙන්න පුදුම වාසනාවක් තියෙන්න අැති. අම්මා කෙනෙක් කියන්නේ මනුස්සයෙක්ට නෙවෙයි. හැඟීමකට...
"අපි හැමෝගෙම පොඩි කාලෙ අපිට නොලැබුණු, අපි ලබාගන්න කැමැත්තෙන් හිටපු දේවල් තිබුනා. දැන් ඒ වගේ අහිංසක ආසාවක් ඉටු කරන්න ලැබීමෙන් ,අතීතයේ එවැනි දේ ලැබුනටත් වඩා සතුටක් ලැබෙනවා පුතේ."
හදවත බර කරන ඒ සටහන මම ආයෙ ආයෙ කියෙව්වා. සේරම වචන කියවගෙන ගිහින් "පුතේ" කියන වචනෙ කියවද්දි මට දැනුණෙ පුදුමාකාර සෙනෙහසක්. අම්මෙක් ගැන දරුවෙක්ගෙ හිතේ ඇතිවෙන විදියේ ආදරබර සෙනෙහසක්.
ඉස්සර මං පුංචි කාලෙ අපේ අම්මා මට කතා කළේ "චූටි පුතේ" කියලා. මම ඒ වචන ටික ඇහෙද්දි "ඇයි අම්මේ" කියාගෙන අම්මා ළඟට දුවගෙන යනවා. ඊට පස්සෙ අම්මා පුරුදු වුණා මට "සුදූ" කියලා කතා කරන්න. මං ඒ වචනෙට පොඩ්ඩක්වත් කැමති වුණේ නෑ. අම්මා මට සුදූ කියලා අඬගහද්දි මං උත්තර නොදී ඉන්නවා. එ්, ආයෙම චූටි පුතේ කියලා කතා කරවගන්න තියෙන වුවමනාවට. ඒ මොක කළත් අම්මාගෙ කටින් ආයෙ චූටි පුතේ කියලා අහගන්න කිසිම දවසක මට බැරි වුණා. ඉතින් මිස්ගේ සටහනේ තිබ්බ එ් වචනය දැකලා මාව හෙල්ලිලා ගියා. මිස් ගැන අම්මෙක්ට වගේ ආදරේ හිතුණා. අම්මා කියලා කෙනෙක් මේ වෙද්දි මගේ ජීවිතයේ නැති නිසා මට ඒ මව්වත් හැඟීම හුඟක් ආදරණීයව දැනුණා.
-දොන් ද සිල්වා-
27/12/2023
