Chasing Sunsets

40

Days went by and each day feeling ko nagiging manhid na kami. We need to accept, but the process were too hard and we're also rooting for each other to heal.

Nagsidatingan na yung mga ibang relatives namin pati mga cousins namin and halos ilang days rin na gigising akong maaga tapos ang bubungad sa akin mga nag iiyakan sa may sala kung nasaan si lola.

Pumunta rin daw sina Mich, Iza, Elmer, Charles at Juan Sebastian dito kaso noong time na yon kasama kong naglakad ng mga papers yung parents ko. Hapon na rin noong nakauwi ako at umuwi na raw sila dahil baka magabihan sila sa pag biyahe.

Tanging si Juan Sebastian lang ang naiwan. Akala ko this past few days naubos na yung luha ko but seeing him standing in front of me made me cry again. The way he comforts me made me cry even more.

Siya yung safe place ko noong mga panahong iyon, mga panahong halo halong emosyon ang nararamdaman ko. Parang naibsan lahat ng lungkot ko noong niyakap niya ako at kinulong sa kanyang mga braso.

Ilang minuto din kaming nakaupo sa may swing sa garden. Nakasandal lang yung ulo ko sa balikat niya.

"Huwag kang masyadong magpakalunod sa lungkot mo, ayaw niya rin makita sa ganyang kalagayan"

"Kain ka madami baka mamaya di ka na nakakakain"

yang yung mga lines na sinabi niya na tumatak sa akin.

Nag decide siyang umuwi noong malapit ng magdilim.

"Ingat ka" sabi ko

"Ikaw din, alagaan mo sarili mo. Memessage kita"

Nang matapos ang libing ni Lola ay umuwi din kami agad dahil madami daw naiwang trabaho sina Mommy at Kuya. Bumalik rin ako sa dorm agad dahil kailangan kong habulin yung mga requirements na kailangan naming ipass lalo na't mag mimidterms na kami.

Buti nalang at kaklase ko si Iza at nalaman ko din na sinulatan niya pala ako ng notes noong absent ako at sa notebook ko na din nakalagay. Ginawan niya na rin ako ng ibang requirements kaya magrereview at mag pi print nalang ng requirements ang gagawin ko. I'm so lucky and blessed talaga to have him in my life.

Pumasok na ako sa University noong lunch para makapag catch up ako kay Iza. Hindi ko rin kasi masyadong natitignan ang phone ko noon.

May mga kaklase din ako na nagtatanong kong okay na daw ba ako and I just smile and nod my head. I know na hindi pa ako fully okay but I need to and I know eventually I will. Since ayaw ko din na mag alala si Lola kapag nakikita niya ako or kami na nasa malungkot na sitwasyon.

After lunch ay inaya kami ni Miguel na mag SM daw muna dahil walang klase sa first subject namin ng hapon ang since mahaba pa ang time. Sobrang na a appreciate ko rin siya sa part na manlilibre daw sila ni Miguel ng cake at ice cream dahil para daw mawala yung kalungkutan ko.

May nakasulat pa na "cheer up" sa may plate ko. For sure ni request nila ito. Pinicturan ko silang tatlo nila Iza at nilagay sa story ko dahil sobrang natutuwa talaga ako sa kanila "Thank you besties"

I really found bestfriend to them like Charles and Elmer. They're really genuine and napatunayan ko yun noong nalulungkot ako sa pagkawala ni Lola dahil lagi silang nagchachat sa gc naming apat ng mga nakakatuwang memes or minsan yung nagsesend'an sila ng stolen shots ng isa't isa to cheer me up.

I'm so happy I have them during these times. Makukulit man pero atleast when I'm with them I forgot that I have problems.

"Kiesha may laban pala sila Juan sa martes diba? manonood ka?" tanong ni Elmer