Crazy Fantasy ~ Vmin

22. Soyadı

İyi okumalar...

"Taehyung, sen kafayı mı yedin?" Arkasından gelen çocuğa döndü bir anda Taehyung. Göğüsleri çarpışmıştı bu dönüşle. Jimin geriye bir adım attı.

"Sorun ne hayatım?" Alfanın sakin sesi Jimin'i daha çok sinirlendirdi.

"Ya çocuğa siktirip gitmesini söyledin." Taehyung'un ağzından alaycı bir gülüş çıktı.

"Pardon hayatım ama herkesi elden geçiren bir herifin altına mı yatıyorsun diye sorduğunda ne yapmamı tercih ederdin? Çok haklısın deyip elini mi sıkmalıydım?" Jimin onun öne uzattığı eli tuttu.

"Hayır ama bunu komşularının önünde bağırarak söylemen de gerekmiyordu Taehyung. Ben onu yatıştırmaya çalışırdım. Boşu boşuna dikkat çektik." Son cümlesi bir mırıltıdan ibaretti. Alfanın gözleri irileşmişti.

"Boşu boşuna mı? Sevgilimsin sen benim ya! Neyin boşu boşunasından bahsediyorsun? Beni saklamak mı istiyorsun sen Jimin?" Gözlerini devirdi omega bu soruya.

"Seni saklamak istemiyorum ama zaten konuştuğumuz bir konuyu tekrar tekrar açmayı bırakmıyor..." Telefonu çaldığında cümlesini yarıda bırakmıştı. "Bir dakika. Efendim?"

"Jimin." diyen Yoongi'nin sesi kısık geliyordu. Zaten çok yüksek bir ses tonuna sahip olmayan arkadaşı yakında bir balina gibi frekansla iletişime geçerse şaşırmayacaktı cidden.

"Bir sorun mu var?" Yoongi'nin derin bir nefes aldığını duydu.

"Jungkook. Babası hastaneye kaldırıldı." Normal biri telefonun öbür ucundakinin ses tonuna uyum sağlardı ancak Jimin onun alçak sesine karşılığı tam zıttıyla verdi, bağırarak.

"Ne? Nasıl oldu? Durumu ne?" Arkadaşı boğazını temizledi.

"Bilmiyoruz, kalbinde bir sorun yaşamış sanırım. İçeri almıyorlar kimseyi. Annesi, Jungkook ve ben kapıda bekliyoruz işte. Haberin olsun istedim, gelmeyi falan düşünürsen." Jimin refleksle Taehyung'un kolunu tuttu.

"Geliyoruz, hemen geliyoruz." Yoongi'nin sesi tereddütlüydü.

"Taehyung'u da mı getireceksin? Jimin, bu riskli değil mi sence de?" Kendisinden bir açıklama bekleyen sevgilisine baktı sarı saçlı. Eline çoktan araba anahtarlarını almıştı bile.

"Gelmemesini söylesem de dinleyeceğini sanmıyorum. O yüzden bu en son düşünülecek şey. Çok kısa sürede orada olacağım, tamam mı bitanem? Jungkook'a dikkat et." Telefonu kapattı aceleyle.

"Ne olmuş?" demişti Taehyung anında. Jimin üstlerini değiştirmemiş olmalarına şükrederek kapıdan çıktı.

"Jungkook'un babası hastaneye kaldırılmış. Gidip yanında olmam lazım." Asansöre bindiklerinde başıyla onayladı Taehyung. Ardından aklına bir şey gelmiş gibi Jimin'e çevirmişti bedenini.

"Konum attı mı Yoongi? Hangi hastaneye gidiyoruz?" Jimin asansördeki numaraların küçülmesini izledi boş bakışlarla.

"Konuma gerek yok, gidebileceği tek bir yer var zaten." Taehyung'un kendisine gözlerinde soru işaretleriyle baktığını biliyordu. İç çekti usulca. "Jeon Hastanesi'ni duydun mu hiç? Yerini biliyor musun?"

"Duydum tabi, en az babam kadar rezil biri değil mi sahibi? Neden oraya kaldırdılar? Çok daha iyi olan bir sürü hastane var Jimin. O hastaneye para mı kazandıracaklar bir de?" Jimin o an fark etti, sevgilisi en yakın arkadaşlarından birinin soyadını bilmiyordu ya da aynı soyadının çok yaygın olduğunu düşünmüş olmalıydı.

"Jungkook'un tam adını biliyor musun?" diye sordu aklındaki soru işaretini gidermek amacıyla. Bu sırada asansör giriş kata ulaşmış, ikisi de kabinden çıkarak bina kapısına yönelmişti.

"Hayır, hiç aklıma gelmedi sormak. Neden ki?" Jimin omuz silkti.

"Jeon." dedi umursamaz bir ses tonuyla. "Jeon Jungkook. O hastanenin sahibi Jungkook'un babasının ta kendisi oluyor yani."

Olduğu yere çakıldı alfanın adımları. Babası, iş dünyasına ilk başladığı zamanlardan beri tek düşmanı olan bay Jeon'un oğluyla arkadaş olduğunu duysa muhtemelen bir hastane ziyareti gerçekleştirmesi gerekirdi. Zira Jeon Jungkook'un babası hiç de hayat kurtarma meraklısı biri değildi. Kendi ailesinden daha kötü bir aile varsa gözünü bile kırpmadan buna Jeonları örnek verebilirdi.

Geçiş bölümüydü, bir sonraki bölümü haftaya kadar yazabilmiş olmayı umuyorum sadece...

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum.