ORMAN YANGINLARI

Son

Arel kalp kırgınlığı ile restoranın önüne gelmiş ve içeri girmişti. Bu gece burada kalsa sorun olmazdı çünkü çalışanlar için bir oda vardı.

Akşama doğru telefonu çalmaya başladığında uzandığı yatakta istifini bozmadan aramanın sonlanmasını bekledi.

Telefon o gece belki yüzlerce kez çaldı ama ben sana şans vermedim

Baran ise delirecek gibiydi her yerden sevgilisine ulaşmaya çalışmış ama ulaşamamıştı.

Arel ile uzun zamandır bir çocuğun ailesi olmak istiyorlardı ve bugün ofisine yurt müdürü olan arkadaşı gelmişti.

Onunla konu hakkında konuşurken çalan telefonu açarsa tüm süprizi bozacağını düşünüp açmamıştı.

Eve geldiğinde ise kollarında bir bebek vardı ama Arel hiçbir yerde yoktu.

Mirza ve Azat da endişelenip onların evine gelmişti. Minik bebeğe şimdilik Mirza bakıyordu çünkü Baran'ın kafası çok meşguldü.

Sabaha karşı açılmasını beklediği restorana girdiğinde mutfak bölümüme girmişti ama sarışını burada da değildi.

Kime sorsa bugün gelmediğini söylemişlerdi. Baran kafayı yiyecek gibi hissederken mekandan çıkmış arabasına binmişti asla vakit kaybetmek istemiyordu.

Arabasını şirkete doğru sürdü ona yardım edecek arkadaşları vardı. Şirketine geldiğinde hemen Serdar'ın odasına çıktı.

Odaya aniden girdiğinde arkadaşı yine başına bir şeyler geldiğini anlamıştı.

"Yine ne oldu." bilmiş tavrı endişeli halini göründe ciddiyete büründü.

"Arel dünden beri yok ulaşamıyorum iş yerine de gittim yok dediler, telefon sinyallerinden yerini tespit eder misin?"

Serdar baş sallamasıyla onu onaylamış ve bilgisayarına gömülmüştü. Yarım saat sonunda Serdar adresi bulmuş ve kağıda yazmıştı.

Baran ise gördüğü adresle şaşırmadı. Restoranttaydı.

Arabasını hızla oraya sürerken sonunda mekana gelmişti. Sinirliydi de neden ona haber vermediğini anlamıyordu.

Restorana girdiğinde hızlı adımlarla mutfağa yöneldi çünkü orada olduğuna adı kadar emindi.

Mutfağa girer girmez gözlerini gezdirmiş ve yemekle uğraşan eşini görmüştü. Hızla yanına gidip kolunu kavradı ve kimseyi umursamadan onu kendiyle dışarıya çekiştirdi. Sonunda mekandan çıktıklarında ikisinin de gözlerinde hem öfke hem kırgınlık vardı.

"Neden sana ulaşamıyorum Arel tüm gece kafayı yedim, neden telefonlarıma dönmedin." Baran'ın bağırması ile caddeden birkaç göz onlara dönse de ikisinin de umurunda değildi.

"Sen neden aradığımda yüzüme kapattın?"
Baran sinirle kirli sakalını sıvazladı.

"Aynı şey mi sence bu, neredeyse iki gündür senden haber alamıyorum. Buraya geliyorum buradasın ama herkes yok diyor. Merak ediyorum da eğer bulmasaydım seni ne zaman dönecektin."

Baran öfkeliydi çünkü eve geldiğinde büyük hayaller kurmuştu kucağında olan ufak bebek ile içeriye seslendiğinde cevap alamaması bir yana hayatını feda edeceği adamın tek aramasına dönmemesi ve bunu bilerek yapması onu kırmıştı.

"Neden telefonu yüzüme kapattın, sarıldıgın kadın benden daha mı önemliydi?"

Baran aklına gelen görüntüler ile durdu kaşları eskisinden daha çok çatılırken konuştu.