Kalbimdeki Yara

19-

Kerem-

Annem ve Melek'i alıp otele getirmiştim. Mila'ya söylediklerimde ciddi değildim. Beş sene önce Melek beni aldatmıştı , sonra onu hayatımdan çıkarmıştım ama şimdi yine karşıma çıkmıştı. Bir kaç gün için kalacak bir yere ihtiyacı vardı.

" Anne, sen eve dön. Ben de Mila'nın yanına gideceğim çok ağır konuştum. Bütün bunları haketmedi. " dedim. Annem sinirle bana baktı. Mila'yı bir türlü sevememişti. Ben seviyordum ama yinede dayımın katilinin kızı olduğu için uzak duruyordum daha doğrusu uzak durmaya çalışıyordum. Annemin sert bakışlarına aldırmadan odadan çıktım.

Aslan'ı aramıştım, bizi bekliyordu otelin önünde. Arabaya binecekken Aslan beni durdurdu. " Konuşmamız lazım. "

**

Otel odasına geri dönmüştük. Melek yemek yemeye otelin restoranına inmişti. Annemle birlikte Aslan'ın anlatacaklarını dinlemek için koltuğa oturduk. Aslan yanında getirdiği dizüstü bilgisayarını ortadaki sehpaya koydu. Bilgisayar ekranında bir dava dosyası vardı. Dayımın dosyasıydı bu.

" Bu ne? Yaramızı deşmeye mi çalışıyorsun sen? " dedi annem sinirle.

" Kardeşiniz sandığınız gibi melek gibi birisi değilmiş Tuna Hanım. Serhan Aybars'a şizofreni tanısı konulmuş yıllar önce. Kendisinin de bunu itiraf ettiği bir video var. "

Bir sürü ifade okumuştum. Eda Aybars adında biri de dayım hakkında bir şeyler söylemişti. Evlatlık alındığını, annesi ve babası ölünce abisinin ona saldırdığını anlatmıştı. Anneme baktım. Ona sorduğum sorulara cevap vermiyor sadece ekrana bakıyordu.

" Eda Aybars teyzeniz oluyor. Anneniz Tuna Hanım yirmi yaşlarında ailesini terkedip evlendikten bir kaç sene sonra anne ve babaları ölüyor. Evde sadece Eda ve Serhan kalmış. Serhan kendi kardeşine tecavüz etmeye çalışmış fakat bunu yapamamış. O zaman ki karısı Gözde onu ikna edince taşınmışlar oradan. Bunu Eda da Gözde de ifadelerinde anlatmış. " dedi Aslan ikimizinde yüzüne bakıp.

Annem şoka girmişti resmen. " On altı yaşındayken Serhan bir kızı taciz etmiş, kız gelip bana anlatmıştı ama inanmamıştım. Benim kardeşim böyle biri olamaz. " Sinirle ayağa kalktım. Anneme döndüm.

" Yapmış işte yapmış! O kadının da bir suçu yokmuş. Burada her şey yazıyor.Dayım kazayla düşmüş merdivenlerden. Kamera görüntüsü var. İzle bak, o kadını zorla götürmeye çalışıyor sonra da bir şeye basıp dengesini kaybediyor. "

Annem ayağa kalktı. Sarsılmıştı. Onu orada bırakıp odadan çıktım.

**

Asu-

Abimler gideli bir saat olmuştu. Yemeği hazırlayıp yengemi çağırmak için odasına gittim ama kapısı kilitliydi. Abimin odasındaki yedek anahtarı alıp tekrar odaya döndüm. Kapıyı açtığımda yengem yatakta yatıyordu.

" Kıyamam ya, uyumuş." dedim gülümseyerek. Üzerini örtüp odadan çıkacakken yataktaki boş ilaç şişesini gördüm.

" Hayır, hayır.. Olamaz. "

Ambulansla hastaneye geldiğimizde yengemin durumu çok ağırdı. Onun için çok üzülüyordum. Abimle annem çok üstüne gidiyordu. Eğer o ölürse ikisini de asla affetmeyecektim. Sadece babamı aramıştım gelmesi için.

" Abinlere haber verdim, gelmek üzereler." Kafa salladım. Aslan abi içeri girdiğinde arkasında annem ve abim vardı. Abim son derece korkmuş gözüküyordu. Koşarak yanımıza geldi.

" Mila nerede, durumu nasıl? Ne olmuş Asu söylesene! " Onu ittirip karşısında durdum.

" Annemle ikiniz yaptınız bunu ona. Siz gittikten sonra ilaç içmiş, yatağında buldum onu. Hareketsiz yatıyordu. Eğer ona bir şey olursa ikinizi de affetmeyeceğim. "

Aradan bir saat geçmişti ama durumunda bir değişiklik yoktu. Annemi ilk kez böyle üzgün görüyordum, sürekli dua ediyordu. Aslan abi yanıma gelip elimi tuttu. Tam ona sarılacakken doktor geldi. Abim doktorun yanına gitmişti.

" Çok üzgünüm ama hastamızın durumu hiç iyi değil. Her an her şey olabilir, ailesine haber verin. "