Kalbimdeki Yara

47-

Tuğçe-

Aradan bir hafta geçmişti. Ada bana karşı biraz daha yumuşamıştı en önemlisi de bana artık anne  diyordu.

" Anne, ben babamı öjledim.. " Gülümseyip Ada'yı  kucağıma aldım.

" Bugün değil ama yarın babana  gidebilirsin. Hatta bir gün  kalabilirsin."

Sevinçle  bana sarıldı.

Umut gelip  Ada'yı  kucağına  aldı. Çok iyi anlaşıyorlardı.

" Tuğçe  geç kalmadan  gidin hastaneye. Ben ilgilenirim  bu küçük prensesle."

Bugün  Ege'yi  doktor kontrolüne  götürecektim. Ege'yi  hazırlayıp  evden çıktım.

**

Umut aradığında  hastaneden  çıkmış  eve dönüyorduk. Arabayı  kenara çekip  telefonu açtım.

" Tuğçe,  Ada'yı  hastaneye götürüyorum. Hemen oraya gel. "

Hastanenin  adını söyleyip  kapatmıştı. Hemen arabayı  çalıştırdım.

**

Ada'yı  acil müdahale  odasına  almışlardı. Umut'un  yanına gittim, kendini suçluyordu.

" Ben bilmiyordum  alerjisi olduğunu, bilsem verir miydim  o peynirli pizzayı?"

" Senin suçun  değil. Ben sana söylemeyi  unuttum, Kuzey söylemişti  alerjisi olduğunu. Lütfen  kendini suçlama. "

Kuzey'e  haber vermemiştik. Zaten Ada iyiydi. Eve döndüğümüzde  Ada'yı  yanıma  çağırdım.

" Yağmur ablan sana nasıl  bakıyor, neler yapıyorsunuz? "

Ada oturup  bana Yağmur'u  anlattı. Onu çok seviyordu. Konuşmaları  çok tatlıydı. Onu bıraktığım  için kendimden  nefret ediyordum  ama bırakmak  zorundaydım. Eğer onlarla kalmaya  devam etseydim  Ada'ya  zarar verirdim.

Ege yeni doğduğu  zamanlardı. Umut evde yokken  Ege'yi  yıkamak  istemiştim. Ege'yi  bebek küvetine  koyup  bekledim. İstemiyordum  onu. Ben sadece ölmek  istiyordum. Tek hatırladığım  şey Ege'nin  suya batışıydı.

Umut eve erken dönmeseydi  oğlumu  öldürecektim. Umut gelip  Ege'yi  sudan  çıkarmış, bir süre  Umut'un  ailesinde kalmıştı  Ege. Ben de tedavi görüyordum, iyiydim  şuan ama ara sıra  ataklarım geliyordu.

**

" Umut sana bir şey söylemem  lazım. " Umut dinliyorum  dercesine  bana baktı.

" Benim küçük de olsa ataklarım  geri döndü. Lütfen  çocukları benden uzak tut. Tedaviye tekrar başlayacağım."

Kuzey-

Kapı çaldığında Yağmur gidip kapıyı  açtı. Döndüğünde  yanında Ada ve Tuğçe vardı yanlarında da Umut ve Ege..

Ada koşup bana sarıldı. Çok özlemiştim  kızımı.

" Yağmur, rica etsem çocukları  alıp odaya çıkarabilir misin? Anlattığım  şeyleri duymalarını  istemiyorum." dedi Tuğçe. Yağmur şaşırsa  da Ada ve Ege'yi  alıp yukarı  çıktı.

" Biliyorum bana çok kızgınsın. Sana her şeyi anlatmam  gerekiyordu ama yapamadım. Ben hastayım  Kuzey. Bipolar  bozukluk var bende. Genetikmiş   sanırım anneannemde  de varmış annem anlatıyordu. "

Sonra devam etti. " Hamileliğimin  4.ayında farkettim. Biliyorsun hep evdeydim,  dışarı çıkmıyordum. Mutsuzdum. Sonra bir gün doktora gittim, belirtileri söyledim. Doktor hastalığın  epey ilerlediğini  söyledi. Ne yapacağımı  bilemedim sana da anlatamadım. "

Araya girdim. " Neden öldü  gösterdin  kendini? Bana anlatsaydın  ya yanında olurdum tedavi sürecinde. "

" Yapamadım  işte  Kuzey. Umut'u  arayıp  anlattım. Hastaneyi,  mezarlığı  falan o ayarladı. Hastanede kimsesiz bir kadın varmış,  benim yerime  onu defnettiler. Yurtdışında tedavi gördüm, iyiydim. Ama ataklarım  yine başladı."

Umut bana baktı. Sonra da Tuğçe'ye.

" Tuğçe, Ege'yi  doğurduğu  zaman tek başına  yıkamaya  kalkmış, eve geldiğimde Ege küvette suya  batmıştı. Az daha geç kalsam ölecekmiş. İyiydi,  iyileşmişti Tuğçe  ama tekrar tedavi olması lazım. Bir kaç ay sonra tamamen iyileşmiş  olarak gelecek. "

Ayağa kalktım. Tuğçe de ayağa  kalkmıştı. " Ada'nın velayetini  sana vereceğim. Ama bana bir söz vermeni istiyorum. "

Gözyaşlarını  silip konuşmasına  devam etti. " Döndüğümde  benimle görüşmesine  engel olmayacaksınız, beni  yine annesi olarak bilecek. "

Kafa salladım. " Tuğçe ben hep senin resimlerinle  büyüttüm  onu. Yağmur'a  anne diyordu ama Yağmur hep senin resmini  gösteriyordu  senin annen o diye. Onu sen doğurdun  ama onu alıştığı  düzenden  koparma. "

Bir kaç saat sonra Tuğçe, Ada'yla  vedalaşıp  gitmişti. Tekrardan tedavi olacaktı. Onun için üzülmüştüm çünkü her ne kadar kızgın olsam da o benim kızımın  annesiydi.