ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.8.11

မ်က္ႏွာအုပ္ကာရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေႂကြးလ်က္ ထြက္ေျပးသြားသၫ့္ ယုလန္၏ အသံသည္ သူ႔အၾကားအာရံုမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔ပုခံုးထက္က အထိအေတြ့သည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း ေတြ ့ရိွလိုက္ရသျဖင့္ ခ်န္းယန္က လက္ကို အသာေျမာက္လိုက္ကာ ေလာ့ကြၽင္း၏ ခါးစည္းႀကိဳးအား ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေလာ့ကြၽင္းအား အနားသို႔ ဆြဲကပ္လိုက္သည္ ။

ေလာ့ကြၽင္းသည္ ခ်န္းယန္၏ တုန႔္ျပန္မႈအား မေမ်ွာ္လင့္ထားသျဖင့္ အရိွန္မထိန္းႏိုင္လိုက္ဘဲ ယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္သြားခဲ့၏ ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားကာ ခ်န္းယန္အား ထိခိုက္မိေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ အလ်င္စလို လမ္းလြဲလိုက္ရကာ ခ်န္းယန္အား ေပြ့ဖက္လိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

" ဟူးး.. ေတာ္ေသးတယ္ .. ရိုက္မိေတာ့မလို႔ " အသက္ေဘးမွ လြတ္လာသၫ့္ဟန္ျဖင့္ ေရရြတ္လိုက္ၿပီးမွ သူ႔အမႈအရာက ေတာင့္တင္းသြားကာ အလ်င္အျမန္ ဆုတ္ခြာလိုက္သျဖင့္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားခဲ့သည္ ။ သူက ေျမျပင္ေပၚမွ မထႏိုင္ေသးဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသည္းအသန္ခါလိုက္ၿပီး " ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ရုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့ .. မထိန္းႏိုင္လိုက္ .."

ဟင္???

ဟမ္???

' ငါ့လက္ထဲမွာ ဘယ္က ႀကိဳးေရာက္ေန....Huh!!!! ' ေလာ့ကြၽင္းက လက္ထဲက အျဖဴေရာင္ႀကိဳးထံမွ ေတာင့္တင္းေနေသာ အမႈအရာျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်န္းယန္ထံသို႔ ေခါင္းလွၫ့္လိုက္သည္ ။ တစ္ဖက္သူသည္ ေျခလွမ္းကို ညင္သာစြာ လွမ္းလ်က္ သူ႔အေရ႔ွသို႔ ေရာက္လာကာ ခါးကို အနည္းငယ္ ငံု႔ကိုင္းလ်က္ လက္လွမ္းေပးခဲ့သည္ ။ ေလာ့ကြၽင္း၏ အၾကၫ့္သည္ မေနႏိုင္စြာ ခ်န္းယန္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေဝ့ဝဲသြားကာ မ်က္ဝန္းမ်ားထံတြင္ အၾကၫ့္ရပ္သြားခဲ့၏ ။

ခံစားခ်က္ ဗလာအတိျဖစ္ေနသၫ့္ မ်က္ဝန္းမ်ား ..

မဟူရာတြင္းနက္ကဲ့သို႔ နက္ေမွာင္ေနသၫ့္ မ်က္ဝန္းမ်ား ..

အမေတတစ္ေယာက္သဖြယ္ အရိွန္အဝါသည္ မ်က္ဝန္းနက္တစ္စံုေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ေရွးေဟာင္းနတ္ဆိုးသဖြယ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့၏ ။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားကို အၿမဲတမ္းဖံုးအုပ္ထားသည္က မထူးဆန္းေတာ့ေပ .. တစ္ေယာက္သည္ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဝိညာဉ္ထဲထိ ေၾကာက္လန႔္မႈကို ခံစားရမည္ ျဖစ္ကာ ေဝးေဝးေရွာင္သြားၾကမည္ ျဖစ္သည္ ။