Çocukluğunda parçalanan o küçük kız güçlü bir asker olursa?
Ya da gittiği yerde hayatının aşkını bulursa?
Peki geçmişi onu bırakmazsa?
Çok, çok fazla soru..
Tek cevap; TEK NEFES
Bu onların hikayesi, 2 cesur askerin...
***
Kapak tasarımı @NnyksE ai...
Diğerlerine göre uzun ve zor bir bölüm olduğunu belirtmek istiyorum.
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatırsanız sevinirim.
Satır arası yorumlarınızın hepsini okuduğumu unutmayın.
Bu sefer keyifli okumalar değil, kolaylıkla okumalar diliyorum...
23. Bölüm "Karanlık"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Yalan ve nefret.
Hissetmek istediğim duygu ve hissettiğim duygu çok farklıydı.
Yalan olmasını istiyordum, her şeyin bir yalan olmasını her şeyden çok istiyordum.
O adam abim değildi, olamazdı. Eğer abimse de bu hayat bana en büyük darbesini yine ve yine vurmuş olacaktı.
"Emir," dedim yine en büyük sığınağıma. Yine o koşmuştu bana, yine o tutup ellerimden kaldırmıştı. Evimde, yatağım da Emir'in omuzunda yatıyordum şimdi.
Bıçaklanmıştım.
Sözde abim tarafından.
Abim olduğu için mi yoksa abi rolü oynadığı için mi bilmiyordum ama bıçağı çok anormal bir yere saplamıştı ve sadece birkaç dikişle hallolmuştu.
Beynim ve kalbim ikiye bölünmüştü şimdi. Bir yanım senin abin öldü diyor olsa da diğer yanım ipuçları ile bağırıyordu.
Sesi.
Maskenin altında ki yüzü.
"Efendim?" dedi başımın altında ki adam. Yutkundum.
"Kalbin," dedim elimi göğsüne koyarak. Dudaklarımı başımın üstünde hissederken gülümsedim. "Neden bu kadar hızlı atıyor?"
Abim değildi.
Düşünmek istemiyordum.
"Bunu atan kalbe değil de," dedi bir kez daha başımı öperken. "Attıran kalbe sormak lazım değil mi sence de?" diye devam etti.
Gülümsedim.
"Hayatımızda hiçbir şey doğru gitmeyecek biliyorsun değil mi?" diye sordum bir şeylerin başındayken. Düşünmek istemediğimin farkındaydı, sormuyordu.
"Hayatımız olsunda," dedi 'biz' ekini baskılarken. "Bir şeyler yolunda gitmese de olur." diye devam ettikten sonra sıkıntılı bir nefes verdi.
Hastane de dikiş atıldıktan sonra beni buraya getirmişti ve birkaç telefon görüşmesinden başka kimseyle görüşmemişti. Benim hiçbirini duyamadığım, anlamadığım zaman diliminde de diğerlerine bir şeyler söyleyerek onların gitmesini sağlamıştı. Bu durum beni şüphelendirse de aklıma takacağım son şey olabilirdi.
