Çocukluğunda parçalanan o küçük kız güçlü bir asker olursa?
Ya da gittiği yerde hayatının aşkını bulursa?
Peki geçmişi onu bırakmazsa?
Çok, çok fazla soru..
Tek cevap; TEK NEFES
Bu onların hikayesi, 2 cesur askerin...
***
Kapak tasarımı @NnyksE ai...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatırsanız hiç fena olmaz.
Satır arası yorumlarınızın hepsini okuduğumu unutmayın.
Keyifli okumalar...
17. Bölüm "Çıkmaz Ölüm"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Gözyaşları cehennemdeki her bir ateşi söndürür derdi, abim. Bu yüzden ağlamanın kötü bir şey değil hatta iyi bir şey bile olduğunu söylerdi.
Ağlayamıyordum.
Yanıyordum.
Gözümden yaş gelmiyordu, içim kan ağlıyordu. Ruhumda ki o yaranın üzerine dikiş atılmamıştı. Atılmayan dikiş açıldı ve ben bir kez daha kanadım. Kimse görmedi, o hariç.
Adam önce duraksadı, o mahalleden kimsenin sağ çıkmayacağını düşünüyordu.
Ben hariç.
Kaşları çatıldı, güldü. Eceline güldü.
"Şu yıllar önceki mesele," Sesini yükselterek söylemişti bunu. "Kusura bakma, seni kaçırmışım."
Herkesin bakışları bize döndü. Gülümseyerek ayağa kalktım. Eğilmek bana yakışmazdı.
Esila'nın ellerinden çözdüğüm sert halat ipi aldım. Solucan ona uzatılan silahlar sayesinde bir milim bile hareket edemiyordu. Önüne geçtim. Halatla ellerini bağlayıp, dişlerim ile ipi çekerek sıkı bir düğüm attım.
"Esila'yı götürün." Emir'in kaşlarının çatıldığını hissediyordum ama ona bakmadım. Başıyla emir vermiş olacak ki Esila ve Cebel'i bizimkiler götürmüştü. Adım sesleri duyuldu kulağıma. Emir tam dibimde durdu. Ayağa kalkıp, Solucan'ın arkasına geçtim.
"Yapacaklarımı sorgulama olur mu?" Diye sordum Emir'e. Önümde ki itin kıkırdamasıyla sırtına sert bir tekme geçirdim. Darbeyle başı öne giderken ağzından biraz kan gelmişti.
Severiz.
Çok.
Emir önüme devrilen adama baktı. Şaşırmadı.
"Hareketlerin de bir gariplik var ve bu benim hiç hoşuma gitmiyor," dedi. Gülümseyerek başımı salladım.
"Benimde." dedikten hemen sonra kalkmaya çalışan Solucan'a bir kez daha tekme attım. Siyah postal uçlarım canını fazlasıyla yakıyor olmalıydı. Bağcığımın çözüldüğü farketmem ile eğilip bağlamaya başladım.
Saniyeler bile geçmeden önce sert postal sesleri sonra sert bir yumruk sesi duyuldu kulağıma. Önce başımı kaldırıp etrafa baktım. Emir, Solucan'ı dövüyordu. Ayağa kalkarken onları izledim.
