Çocukluğunda parçalanan o küçük kız güçlü bir asker olursa?
Ya da gittiği yerde hayatının aşkını bulursa?
Peki geçmişi onu bırakmazsa?
Çok, çok fazla soru..
Tek cevap; TEK NEFES
Bu onların hikayesi, 2 cesur askerin...
***
Kapak tasarımı @NnyksE ai...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatırsanız hiç fena olmaz.
Satır arası yorumlarınızın hepsini okuduğumu unutmayın.
Duygu karmaşası yaşayacağınız bir bölüm, keyifli okumalar diliyorum.
20. Bölüm "Şehit Kardeşi"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Abi!" diyerek mezarın başına koştu kız. Abisi öldükten sonra küçük kız değil, kız olmuştu o.
"Ben geldim! Nasılsın? Ben çok kötüyüm abi... Böyle direkt koşup seni de sıkıyorum biliyorum ama..." Başını eğdi, eğer eğmez gözünde biriken yaşlar akmaya başlamıştı bile. "Başka kimsem yok biliyorsun... Abi ben çok yoruldum... Dayanamıyorum artık, sadece senin için savaşmaya çalışıyorum ama," Avucunda ki sıktığı toprağı hafifçe vurarak mezara bıraktı. "Olmuyor işte yapamıyorum. Abi çok kötü bir şey oldu," dedi utana sıkıla.
"Ben annemi özledim abi." Çenesi titredi Deniz'in, o sıra da gürleyen gök, yağmurun habercisiydi. Gözleri abisinin yanında duran, üzerinde annesinin ismi kazılı olan mezar taşına kaydı. "Onu özlemem sana haksızlık olur mu abi?" Yutkunup, burnunu çekti.
"Özür dilerim ama özledim abi. Seni zaten her gün özlüyorum ama... ilk defa bugün onu özlediğimi hissettim. Gerçi özlenecek bir şey yapmadı ama bir kez olsun beni kucağına alıp sevmesini isterdim belki de, " Başını iki yana sallayarak doğruldu. "Bunları sana değil ona söylemem gerek." Elinin tersiyle göz yaşlarını silerek annesinin mezarına yürüdü. Yağmur artık atıştırmaya başlamıştı. "Senin değil, onun üzülmesi gerek."
Annesinin mezarının başına oturdu. Öldüğünden beri ilk defa onun yanına geliyordu. Abisinin yanına her zaman gelir, yoldan topladığı çiçekleri eker ve toprağının üzerine su dökerdi ama bir kere bile anne ve babasının mezarına gelmemişti. Oysaki onların mezarı da abisinin mezarının hemen yanındaydı.
"Üzülür müsün anne?" Güldü. "Benim için bir kere üzülür müsün? Abimden başka birinin benim için üzüldüğünü görmek biraz mutlu eder beni. Üzülür müsün anne?" diye sordu tekrar. Ağlamıyor, hatta gülüyordu. "Üzülme anne. Sen bana kıydın ama ben sana kıyamıyorum." Aklına düşenlerle hemen başını iki yana salladı.
"Hayır, hayır! Sakın seni abimden çok sevdiğimi düşünme. Ama babamdan çok seviyorum." Babasının mezarı kaydı gözleri. "Onu da seviyorum ama küsüm ona anne. Söyle ona olur mu? Abim de küstü en son ona, o söyleyemez sen söyle. Sen hep onu tutardın, eğer orada abime bir şey oluyorsa lütfen abimi koru." Oysaki adı kadar emindi böyle bir şey olmayacağına. Yağmur hızını arttırıken başını kaldırıp gökyüzüne baktı.
