Çocukluğunda parçalanan o küçük kız güçlü bir asker olursa?
Ya da gittiği yerde hayatının aşkını bulursa?
Peki geçmişi onu bırakmazsa?
Çok, çok fazla soru..
Tek cevap; TEK NEFES
Bu onların hikayesi, 2 cesur askerin...
***
Kapak tasarımı @NnyksE ai...
500 Bin oluyoruz, çok duygusalım. Öncelikle bu yolda benimle beraber yürüdüğünüz için hepinize çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız. Bölüm günlerinde neden sürekli aksaklık yaşadığımı bilmiyorum ama biraz yoğun bir senedeyim. Gelecek senenin daha da yoğun olacağını bildiğim için sürekli size bölüm yazmak istiyorum. Fakat gördüğünüz gibi bu pek olmuyor, siz yine de çabaladığımı bilin.
Uzatmadan bölüme geçelim. Yıldızımızı parlatmayı ve bol bol yorum yapmayı unutmayın. Tüm yorumlara cevap veremesem de her görüşünüz benim için çok önemli.
Keyifli okumalar.
42. Bölüm "Acının Sesizliği"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Anne," diye seslendi küçük erkek çocuğu. Boğazı acıyla yanıyor, üşüdüğünü hissediyordu. "Anne," dedi tekrar kapalı gözleriyle.
"Emre?" dedi annesi içeri girerken. Emir midesinde ki yanma ve bulanma hissine rağmen dudaklarını araladı.
"Emir," dedi küçük çocuk tüm vücudunda hissettiği acıyla. Annesi karanlık odaya girdi, ışığı açmaya çalıştı ancak ne ışık açıldı ne de etraf aydınladı.
"Yine top mu oynadın?"
"İsmim Emir," dedi Emir ağlamaklı bir sesle. "N'olur bana Emre deme."
"Aklımda onu tutamam sonuçta oğlum," dedi annesi kapıda. Oğlunun ne kadar acı çektiğini gördü ama içtikleriyle çoktan ondan ayrılmış olan kafası onu içeriye sürükleyemedi.
"Anne canım yanıyor," dedi Emir yanına gelmesini ümit ederek.
"Benim de." dedi annesi.
"Anne,"
"Emir, sesin odama geliyor uyuyamıyorum. Babanı daha fazla sinirlendirme."
"Anne," dedi. "Babam bana hap içirdi, büyüklerdi, zorla yutturdu." Annesi kapıya tutunarak ayakta kaldı. "Başım dönüyor, uyuyamıyorum, n'olur yardım et."
"Sen bana yardım edebiliyor musun, Emir?"
"Anne üşüyorum," dedi Emir yorgana biraz daha sarılarak. "Boğazım yanıyor, su içince de geçmiyor."
Onu umursamadı.
"Odanın ışığını nasıl patlattın?"
"Anne," dedi Emir, düşündü annesine ne söylerse söylesin annesi ona yardım etmeyecekti. Bunu anlamıştı, anlamadığı tek şey bunun nedeniydi. Söyleyeceği acı cümleden vazgeçti. Sorusuna cevap verdi. "Ben yapmadım."
