Çocukluğunda parçalanan o küçük kız güçlü bir asker olursa?
Ya da gittiği yerde hayatının aşkını bulursa?
Peki geçmişi onu bırakmazsa?
Çok, çok fazla soru..
Tek cevap; TEK NEFES
Bu onların hikayesi, 2 cesur askerin...
***
Kapak tasarımı @NnyksE ai...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatırsanız hiç fena olmaz.
Satır arası yorumlarınızın hepsini okuduğumu unutmayın.
Keyifli okumalar...
4. Bölüm "Kırgınlık"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Hayatı ihanetlere göz yumarak geçen biri, ihanet edebilir miydi?
Özellikle de aşık olduğu şeye ihanet edebilir miydi?
Hayır.
Ben vatanıma, milletime, bayrağıma ihanet etmezdim. Umut bir ihtimal haklı olabilirdi ama hırsını benden çıkarmasını anlamıyordum.
Olaydan sonra odama geçmiş, tam bir saattir bunları düşünüyordum. Allah kahretsin, ihanet duygusu içime öyle işlemişti ki duyduğum da bile iğrenecek hale gelmiştim.
Şuan bunları düşünmeye zamanım yoktu. Ev aramalıydım, ilerleyen zamanlarda zaten anlayacaktı hain olmadığımı.
Öyle olmasa bile, umurumda değildi. İster inansın, ister inanmasındı.
Kapının tıklatılması ile o tarafa döndüm. Oda yaklaşık 3 kişilikti ama herkesin evi vardı, çünkü burada yaşamak zor ve rahatsızdı.
"Girebilir miyim?" dedi kapıda ki Emir Komutan. Gerçekten bir ses tonu ancak bu kadar sert ve düzgün olabilirdi.
Yüzü alaylı bir şekilde güldü, keyiften yoksun gülüşü sadece bir saniye falan sürmüştü. "Komutan'ım yok demiştik en son. Bana da mı kırıldın?" dedi anlam veremez bir şekilde, öyle olsa bile pek umurunda olmayacakmış gibi söylemişti.
"Komutan'ım demedim, komutan dedim. Ayrıca kimseye kırgın değilim, bu da nereden çıktı?" dedim. Oda da 3 yatak vardı biri benim karşımda biri de ayak ucumadaydı, karşımdakine oturdu.
"Bilmem, öylesine." dedi. Ona bakmaya devam ederken derin bir nefes aldı ve konuştu. "Ev için geldim, bakmaya gidecektik ya." dedi.
"Hallederim onu ben, sen önce şu Umut'un ajanlık meselesini anlat." dedim merakla.
Gerçekten merak ediyordum. Eğer böyle bir şey varsa bu onlar için fazla can sıkıcı olmalıydı. Tabi bunun anlamı, sinirlerini benden çıkarmaları değildi ama can yoldaşı da saydıkları bir insanın kansız çıkması kolay değildi.
Biz bu yolda kan dökmek için savaşmıyorduk, yerde ki kanları yerde bırakmamak için savaşıyorduk. Temel amacımdan biri her zaman bu olmuştu, o kanı yerde bırakmamak. Tabi o kanları yerde bırakmamak için biraz kan dökmemiz gerekiyordu. Gerek biz, gerek onlar illaki kan dökülüyordu.
