✨BİR BULUT OLSAM/2✨(ARA VERİLDİ)

Kalbimde Bir Sızı-48

"Arven..."
Başım dönüyor... Çevremde belli belirsiz sesler var, içinden kendi adımı seçebiliyorum ancak gözlerimi açamıyorum.
Sert ve soğuk zeminin aksine yumuşak bir şeyin üzerindeyim.
Elimde sıcak bir şeyler hissediyorum. Düzen içerisinde çıkan dıt sesinden başka bir şey duymamaya başladığımda yeniden kendi adımı işitiyorum.
"Arven..."
Gözlerim kendiliğinden aralandığında beyaz ışık gözlerimi kamaştırmıştı.
Nerede olduğumu anlamaya çalışırken buraya nasıl geldiğimi düşününce yerimden fırladım.
Yeniden ağlamaya başlamıştım.
Panikle üzerimdeki örtüyü kaldırıp kendime baktım.
"Bebeğimi aldılar! Bebeğimi benden aldılar!"
Ben hıçkıra hıçkıra ağlarken o ana kadar varlığından haberim olmayan Arsel bana sımsıkı sarıldı.
"Her şey geçti . İkinizde güvendesiniz."
"Bebeğimi almak istediler."
Tırnaklarımı Arsel'in kollarına geçirmiş dehşet içerisinde bakıyordum etrafıma.
"İlaç verdiler bana! Kolumdan..."
İğnenin yapıldığı yere bakmaya çalıştıktan sonra yeniden bacaklarımın arasına baktım.
"Öldü değil mi?"
Arsel bana gülümseyerek bakıyordu. Onu hala net göremiyordum.
"Hayır . Yaşıyor ve gayet iyi."
Onun yatıştırıcı sesi beni biraz rahatlatmış olsada, o an aklıma gelen Melina beni yine telaşa sokmuştu.
"Melina nerede?!"
"O güvende merak etme. Artık biraz uzanır mısın lütfen?"
Arsel beni omuzlarımdan tutarak yeniden yatırdığında elimi karnıma koydum.
"Bebeğimi aldılar, onu kaybettim."
Öyle ağlıyordum ki bunu durduramıyordum bile.
"Kimse ona yada sana zarar veremedi. İkinizde iyisiniz."
Arsel saçlarımı okşarken aklıma korkunç başka şeyler geliyordu.
Mesela fotoğraflarım. Acaba bir yerde paylaşılmış mıydı? Arsel görseydi eminim şu an bu kadar sakin olmazdı.
Allah'ım bilincim açıldıkça kalbim sıkışıyor.
"Bebeğimiz yaşıyor mu gerçekten?"
Yeniden yerimden kalkmak istediğimde Arsel beni engelledi.
"Bekle, doktoru çağıracağım."
Allah'ım ben galiba ölmek istiyorum!
*****
Soğuk jel üstünde karnımda gezinen ultrason probu beni hem korkutuyor hem de heyecanlandırıyordu.
Verilen ilaçların etkiside geçtikçe, ilk anlardaki panik halim yerini sadece fotoğraflarımın ortaya çıkması korkusuna bırakmıştı.
Beni kaçırıp Rusya'ya götürecek kadar gözü dönmüştü bu adamın. Artık yapacaklarından gerçekten korkuyordum.
"Sakin ol sevgilim, her şey yolunda bak göreceksin."
Hiçbir şey yolunda değil Arsel diyemedim.
"İşte burada."
Doktorun işaret ettiği yere baktık ikimizde. Minicikti hala, minik bir fıstık tanesi kadar."
"Yaşıyor mu?"
Ellerimi hala düzgün kontrol edemiyordum, beceriksizce yüzümü silmeye çalışırken Arsel benim yerime gözyaşlarımı sildi.
"Evet, gayet sağlıklı ancak annemizin kendine biraz daha dikkat etmesi gerekiyor. Mümkün olduğu kadar dinlenmeniz gerekiyor Arven Hanım. Yoğun çalışma temposu ve iş stresi sebebiyle annelerimizin bir çoğunda, gebeliğin ilk ayları biraz zorlu geçiyor. Risk altındasınız demek istemiyorum ancak dikkatli olmanızda fayda var."
"Onun için her şeyi yaparım."
Arsel beni başımdan öpüp doktorun uzattığı peçeteyle karnımdaki jeli sildi.
"Çok geçmiş olsun."
"Teşekkür ederiz."
En azından bebeğim sağlıklıydı. Bunca korkunç şeyin arasında onun iyi olması beni mutlu eden tek şeydi.
"İyi misin?"
Onu başımla onaylayarak dizlerimi karnıma çektim.
"Ağlama artık, her şey yoluna girecek."
Arsel'in elini tutup parmaklarından öptüm ve sarıldım.
"Beni hiç bırakma olur mu?"
"Asla! Nasıl bırakabilirim ki? Sen benim dünyamsın Arven... Sen olmazsan bende yokum, beni ben yapan, her şeye rağmen ayakta tutan sensin. Bazen gözüm dönüyor, korkunç şeyler yapmak istiyorum, sonra aklıma sen geliyorsun, bana tatlı tatlı gülümsüyorsun..."
Yanağımı okşayarak konuşmaya devam etti.
"Sen olmasan ben ne yapardım? Nasıl yaşardım... İyi ki varsın, iyi ki sen varsın..."
"Boşanacak mısın benden?"
Gülümseyerek "Hayır." Dedikten sonra beni dudaklarımdan öptü ve üzerimdeki örtüyü biraz daha yukarıya çekti.
Boynumdaki zinciri çıkarmaya çalıştım, tek başıma beceremeyince bana yardımcı oldu. Avucuma bıraktığı yüzüğünü zincirden çıkartıp onun parmağına taktım.
"Lütfen, bunu bir daha çıkarma."
Arsel gülümsedi ve beni tekrar öptü.
"Hadi uyu biraz."
"Melina çok korktu. Onu yalnız bırakma lütfen."
"Aklımda, merak etme."
****
Arven<