MERDOĞLU

41.Bölüm

Hikaye sanırım bir süreliğine keşfete düştü🥰 yeni gelen arkadaşlara hoşgeldiniz diyorum ve bu bölüme kadar okuduysanız iyi sabır varmış siz de diyorum😅

Şaka bir yana mutlu etti bu durum beni❤️

——

"Yani biliyorsun..." dedim mırıldanırken. Gözlerimi kapatıp bu durumu sindirmeye çalışıyordum ama çok zor geliyordu, bildiğini tahmin etmeme rağmen canım acıyordu.

"Mercan konuşalım." Bunu söylediği an bir hızla ayağa kalktım. Az önce konuşmak için uğraşan benken şimdi buradan kaçıp uzaklaşmak istiyordum.

"Hamile olduğumu biliyorsun." diye tekrarladım. Emin olmak istiyordum diğer yandan aslında. Bile bile beni getirdiği durum için sakin kalamıyordum.

"Ne zamandan beri?" diye sordum bu sefer. Ne olmuştu da Mert bunu bu kadar kolayca anlayabilmişti? Saklamayı başardığımı zannettiğim halde beni ne ele vermişti, merak ediyordum.

"Regl dönemlerini biliyorum." dediğinde gözlerimi kapatıp dişlerimi sıktım. "Muhtemelen senden önce bile anlamış olabilirim."

"Peki, bunu bile bile, yüzüme bakarak, ısrarla neden çocuk istemediğinden bahsedip durdun? Neden beni bir çıkmazın içine sürükledin?" Sakin kalmaya çalışarak sormuştum bunu ama bir dokunsa patlayacak durumda olduğumu da biliyordum.

"Başta kabullenemedim, zor geldi."

"Bu mu gerçekten? Açıklaman sadece bu mu?" dedim ellerimi sıkarken. "Ne istiyordun Mert? Sürekli çocuk istemediğini söyleyerek benim gidip kürtaj olacağımı filan mı düşünüyordun senden habersiz? Çocuk istememeni anlarım ama bile isteye bu yola sürüklüyordun beni resmen."

"Buna izin vermezdim."

"Çocuk istemiyorsun ama aldırmaya kalksam buna izin vermezdin yani öyle mi?" Kahkaha atmıştım, artık sinirlerime hakim olamıyordum. "Hadi ben senden durumu saklayarak bir hata ettim ama sen beni resmen bir korkunun içine sürükledin Mert ve nasıl bir açıklama yaparsan yap bunun hiçbir izahı yok benim tarafımdan."

"Bak benim için çok zor bir durum bu, yani anlatmaya hazır değilim." dedi. "Henüz."

"Beni düşürdüğün durumdan sonra ne söylersen söyle pek de umurumda değil zaten." Sinirle arkamı dönüp gideceğim sırada kolumdan tutarak durdurdu beni.

"Sen de benden durumunu sakladın, ödeşmiş olduk." dedi umursamaz bir ses tonuyla.

"Onunla bunu karşılaştıramazsın."

"Ben sana defalarca kez söyledim, benden hiçbir şey saklama dedim. Ben durumu kabullendikten sonra senin bana anlatmanı bekledim, zaman verdim sana."

"Sürekli çocuk istemediğini söyleyerek ne güzel zaman verdin ama bana öyle."

"Benimle konuşman için. Her şeyi saklamandan sıkıldım, kocanım ben senin. Herhangi bir sorunda yardımcı olamayacaksam, yanında olamayacaksam bu evliliğin ne anlamı var?"

"Değil mi ama? Seninle her derdimi kolayca konuşamıyorsam bizim birlikte olmamızın ne anlamı var ama değil mi?" Son sözü söyleyerek ve Mert'in ardımdan seslenmesini bile umursamayarak odadan hızla çıktım. Aşırı sinirli bir durumdaydım şu anda, Mert ne derse desin onu haklı göremiyordum bir türlü.

Ben de saklayarak, durumumu ona söylemeyerek büyük bir hata yapmıştım belki ama Mert'inki çok fazla canımı yakmıştı.

Nefes almaya ihtiyacım olduğu için kendimi çatı katında olan terasa atmıştım. Sakinleşmeye çalışıyordum. Arkamdan bana seslenen ses yüzünden irkilmiştim bir süre sonra.