නූරා...මං නූරා දිහාබලන් උන්නා...ඌ නම් කලුවා වගෙ නෙවෙ හරි හොදයි අප්පා....අනික සුදුත් එක්කනෙ....හිත හොද උන් කොහොමත් සුදුයි... හරියට මං වගෙ....
එයා නූරා ගාවට ගිහින් ඔලුව අත ගාන ගමන් මොන මොනවද කියනකොට නූරා අර සුදුපාට කෙදි පිරුන වලිගෙ වන වන පස්ස කකුල් පොලවට තට්ටු කෙරුවා ...
එන්න....
එයා මගෙ දිහා බලලා ලගට එන්න කිව්වා වගේම මගෙ වම් අත අල්ල ගත්තා ....
ඇයි වන්ජියෝ.....
මං ඇදලා වගෙ ඇයි වන්ජියො කියලා ඇහුවා උනත් එයා මට උත්තරයක් නොදීම එයාගෙ ඉනේ තිබුන කිනිස්ස කොපුවෙන් එලියට ඇදලා ගත්තා වගේම මං බය උන පාරට අත එයාගෙන් ගලවගන්න ගියා උනත් එයා මගෙ අත කිටි කිටියට අල්ලන් උන්නා වගේම මං එකට මිටිමොලවන් උන්න ඇගිලි බලෙන්ම දිගඇරපු එයා කිසිම ගානක් නැතිව කිනිසි තුඩෙන් මගෙ මහපට ඇගිල්ල පැලුවා...
ආ...හ්හ්...ඌ...යියා...හ්....
මට රිදුනා ...මං ඇඹරුනා ...ඒත් එයා නෙවෙ වේදනාවෙන් ඇඹරෙන මං දිහා බැලුවෙ...මගෙ ඇස් වලට කදුලු ඉනුවා වගේම මගෙ ඇගිල්ලෙන් මතු උන ලේ බිංදුව එක්ක ඓයා එක පාරටම වටේම හිටපු මිනිස්සු දිහා එයාගෙ අර දිගම දිග දත් දාලා විලිස්සුවා ...එයා විලිස්සනවත් එක්ක මං බයෙන් බයෙන් ඒ මූනවල් දිහා බැලුවා ..මීට තත්පර ගානකට උඩින් රෙයිනා ගගා මං ගාව උන්න හැමෝගෙම ඇස් තිබුනෙ මගෙ මහපට ඇගිල්ලෙ තිබුන ලේ බිංදුව ගාවට වෙනකොට ඒ මූනවල් සුදුමැලි වෙලා ගිහින් තොල්පටවල් තනිකරම පොල් කෑලි වගෙ සුදු වෙලා තිබුනා ...මට දැනුනෙ හරියටම මං කාන්තාරයක් මැද අතරමන් වෙලා වගේ හැගීමක්...හරිටයටම සොම්බි ගොඩක් මැද මං විතරක් මනුස්සයෙක්ට ඉන්නවා වගෙ හැගීමක්...හිස ගසා දාන්න තත්පරේකට කලින් අසිපත මුවහත් කරනවා ඇස් වලට දකිනවා වගේ හැගීමක්...කොටිම්ම කිව්වොත් මං ඉන්නෙ එල්ලුම් ගහ ඉස්සරහ හිටන් ඉන්නවා වගෙ හැගීමක්....එයාලට මගෙ ලේ සුවද උහුලන්න අමාරුයි...ඒ අත් කිටි කිටියට මිට මෙලවිලා තියනකොට අර හිමේ සුදු පාට රැව්ල තියන වයසක සීයා ආවා...ඒ එක්කම ඒ අය තවත් චුට්ටක් අපෙන් ඈතට ගියා..ඒ උනත් මං මනුස්සයෙක්නෙ...මට බයයිනෙ....
