වංජියො...මං දාලා යන්නෙ නෑ..මං කොහෙවත් යන්නෙ නෑ වංජියො ....
එයා උන්නෙ තදිම්ම මගෙ අත් දෙකම මිරිකගන ..ඇත්තටම මට දැනුනෙ මගෙ අතෙ ඇගිලිවල ඇටකටු පොඩි පට්ටම් වෙන්න වෙනවා වගේ මොකද එයා මගෙඅත් ඒ තරම් තදින් අල්ලන් උන්න වගේම ඉවරයක් නැතිවම එයාව දාලා යන්න එපා කියනකොට මම එයාව දාලා යන්නෙ නෑ කිය කිය එයාව සංසුන් කරන්න පටන් ගත්තා .....
වූශියෑන් මට තෙහෙට්ටුයි.. මට නිදිමතයි........
එයා හරි අමාරුවෙන් වගෙ එහෙම කිව්වා .අනෙ මගෙ වංජියා බය වෙලාද...ඒ ඇස් තවමත් මලානික වෙලා තිබුනා.....
හා වංජියො...අපි දොයියන්න යමු......
මට එයාව තවත් මහන්සි කරවන්න හිතක් නැතිවෙනකොට මම එයා එක්ක අපේ කාමරේට ගියා...නිකන් නෙවෙ අනේ පඩි දෙසිය අසූවක් නගිනවා කියන්නෙ...එක්කො එයාට කියන්න ඕනා මේකට ලිෆ්ට් එකක් වත් හයි කරන්න කියලා..නැත්තන්නම් බෑ අප්පා ..එයාට මාව වඩන් යන්න පුලුවන් උනාට මට එයාව වඩන් යන්න බෑනෙ ඉතින්... එයා හරි ලොකුයිනෙ ඉතින් මම කොහොමද වඩන් යන්නෙ...වංජියා චුක්කියා වගේ උනා නම් වඩන් යන්න තිබ්බා ඒත් එයා හරි ලොකු කෙනෙක්නේ...
වංජියෝ......
එකම එක ඉටිපන්දමක් වත් නැති කාමරේ සම්පූරනම අදුරු වෙලා තියනකොට මම ඉක්මනට ගිහින් ජනෙල් තිර ඇරියා
එපා වස්තුව ....
ඇයි වංජියෝ...අන්දකාරයිනෙ...
කමක් නෑ..
ඉටිපන්දම් ..ඒවත් එපාද වංජියො...
එපා..මොකුත් එපා.....
එයා මට ජනෙල් තිරයක් වත් ඉටිපන්දමක් වත් මේ කිසිම දෙයක් පත්තු කරන්න නොදි මගෙ අතින් අල්ලන් ඇදගාවට ගියා
ඔක්කොම ගලවන්න..
ආ ???
දවස් දෙකක ඉදන් එකම ඇදුම නේද....ගලවන්න ඔක්කොම...
එයා කිව්වා හරි ....දවස් දෙකක් තිස්සෙ මම තවමත් ඇදන් උන්නෙ එකම ඇදුම ඇදන් වෙනකොට එයා ගලවන්න කියනකොට මම ආය මීක් නොගා ගලවලා දැම්මා.....
වංජියො..මේ..මේක...මේකත් ගලවන්න ඕනෙද...නෑනෙ නේද ආ වංජියෝ...
............
