Unicode
seokjinနိုးလာတော့ပထမဆုံးမြင်ရသည်က တလွင့်လွင့်ဖြစ်နေသည့်လိုက်ကာအဖြူစကြီးတစ်ခု။ ထိုလိုက်ကာကြီးလွင့်သွားတိုင်း ဝရန်တာတွင်ရပ်နေသည့်လူတစ်ယောက်၏ကျောပြင်အား တစ်စွန်းတစ်စမြင်နေရသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကိုသူငေးကြည့်နေမိ၏။
အင်းး.. တစ်ချို့အရာတွေက မသိမသာဖြင့် သူ့အလိုလိုမှတ်မိနေခဲ့တာမျိုးပေါ့။
အတန်ကြာသည်အထိ ထိုလူက ယခင်အတိုင်းသာရပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် seokjinလှဲနေရာမှထလိုက်ပြီး သူသာထိုလူ့အနားသွားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
အထပ်ထပ်အခါခါမြည်နေသည့် လက်ထဲကဖုန်းကိုကြည့်နေသည်။ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းသာမှတ်ထားသည့် *Joon*ဆိုသည့် contact name။ ထိုသည်က တစ်ဖက်မှဖုန်းခေါ်သူဘယ်သူလဲ သိသာလှသည်။ ကိုယ်လိုချင်သည့် အကြိမ်အရေအတွက်ရောက်သည်နှင့် ဖုန်းကိုစက်ပိတ်လိုက်သည်။
ဟက် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်နှင့် တည်နေရာပြောပြလိုက်သလိုဖြစ်သွားမှာကို မသိရလောက်တဲ့အထိ သူမတုံးပေ။
seokjin လိုက်ကာစကြီးအားဖယ်၍ ဝရန်တာဘက်ထွက်လိုက်သည့်အခါ ထိုလူကလှည့်ကြည့်လာသည်။ သို့သော်ထိုလူ့အကြည့်တွေက သူ့အပေါ်ခဏသာ တည်ရှိခဲ့ပြီး တခြားတစ်ဘက်ကိုပြန်ရောက်သွားသည်။
"နိုးလာပြီပဲ"
သူ့ကိုခေါ်လာတာ ဒီလူလား။
"ဟို.."
"အရမ်းလှတယ်မဟုတ်လား.."
အဆက်အစပ်မရှိသည့်စကားကြောင့်ဘာပြောသည်ကိုနားမလည်ပေမယ့် ထိုလူကြည့်နေသည့်နေရာကို သူကြည့်လိုက်တော့ တစ်ပင်လုံးနီညိုရောင်အသီးတွေပြည့်နေသည့် ဇီးသီးပင်ကြီးတစ်ပင်ကိုတွေ့ရသည်။
အာာ.. ထိုလူပြောချင်သည်က ဒီဇီးသီးပင်ကိုလား။
"မနက်တိုင်း ဒီဇီးပင်ကြီးကိုကြည့်လိုက်ရရင်.. အရာအားလုံးကိုပိုင်ဆိုင်သွားသလိုခံစားရတယ်"
seokjinလည်း ထိုလူပြောသည့် ဇီးပင်ကြီးကိုကြည့်နေလိုက်သည်။
"ဒီဇီးပင်မှာရှိတဲ့ အကိုင်းတစ်ခုက လူတစ်ယောက်တက်ရင်တောင် မကျိုးဘူးဆိုတာသိလား"
YOU ARE READING
DELICATE PAIN
FanfictionThe shore, the wave and the ocean ကမ်းစပ်လေးရယ် ရေလှိုင်းလေးရယ် သမုဒ္ဒရာကြီးရယ်ပေါ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေသာပုံပြင်အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားကြမယ်ဆိုရင် "ပျော်ရွှင်စွာပေါင်းဖက်သွားကြလေသတည်း"လို့ အဆုံးသတ်ကြမှာလား The shore, the wave and the ocean ကမ္းစပ္ေလးရယ္ ေရလွိ...
