Iva's POV;
Mga ilang linggo na ang lumipas simula n'ong binigyan ko ng pag-asa si Kenneth. Sa pinapakita niya sa 'kin ay hindi ko maitatanggi na naging masaya naman ako kahit papaano. Halos ma-spoiled na ako sa mga pinaggagawa niya at natatawa nalang ako.
Nakikita ko naman kung gaano ako kamahal ni Kenneth. Kahit may mga araw na hindi kami nagkakaintindihan at nagkakasundo ay hindi siya ma-pride at siya ang unang gumagawa ng paraan para magkaayos kami. Sa mga araw na lumilipas ay ramdam na ramdam ko kung gaano niya ako kamahal pero sa bawat araw na ring iyon ay padagdag ng padagdag ang guilt na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung bakit, hindi ko alam kung ano ang dahilan pero sa tuwing pinapakita niya sa 'kin ay para bang gusto ko siyang patigilin.
Ngayon ay tumatambay ako sa restaurant ni Kenneth. Kilala na ako ng mga workers dito dahil pinakilala niya ako. Sinampal ko pa nga siya nang sabihin niya na asawa niya raw ako, gago. Pero ang galing, nakapagtayo siya ng ganitong kasosyal na restaurant kahit teacher ang kinuha niyang course n'ong college. Sana all magaling mag-ipon.
Napabalik nalang ako sa ulirat nang bumukas ang pinto. Akmang pupunta na ang waiter sa costumer pero pinigilan ko na agad ito.
"Ako na. Uuwi na rin naman ako pagkatapos nito. Magpahinga ka na muna d'yan.", ang masayang sabi ko sa kaniya. Masaya naman siyang tumango at excited na kumuha ng maiinom.
Inayos ko muna ang damit ko at pumunta na sa table na kakapasok palang na costume. Habang papalapit ako sa kaniya ay palakas ng palakas ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit pero hinayaan ko nalang ito.
Nang nasa harapan na ako ng customer ay agad ko inilabas ang maganda kong ngiti at binati siya ng napakasigla.
"Good afternoon, sir. May I take your orde-", hindi ko natapos ang sasabihin ko nang iniangat niya ang kaniyang ulo. Bahagya akong napaatras sa nakita ko.
"L-liam?", ang naibulong ko.
"Excuse me?"
Iniayos ko ang suot kong pekeng eyeglass at tinagilid ng kunti ang aking ulo para hindi niya ako tuluyang makilala.
"Oh, sorry. A-ano po ang ioorder niyo?", I said again, putting the best smile I could make. Kinakabahan ako dahil baka makilala niya ako. Ayoko na ng gulo lalo na't nasa ganito kaming lugar.
"P-please wait for a while. Thank you ", ang sabi ko nang makuha ko ang order niya at agad akong tumalikod. Nang nasa loob na ako ng kitchen ay agad ko ibinigay 'yong papel sa nagluluto at agad na pumunta sa dressing room. Inilugay ko na ang buhok ko. Hindi ko na tinanggal ang salamin ko dahil baka mamukhaan pa talaga ako ni Liam kapag dadaan ako sa pwesto niya.
Nag wave ako sa mga workers at nagpaalam. Nagmamadali akong lumabas ng restaurant at nakahinga ako ng maluwag nang makalabas ako na hindi napapansin ni Liam.
Nagulat nalang ako nang maramdaman ko ang pagpatak ng mga luha ko sa mata.
"I met him.", ang bulong ko sa hangin. Napatawa nalang ako ng mahina at pinunasan ang mga luha ko.
"Ba't ba ako umiiyak? Tanggap ko na.", ang bulong ko ulit. Naglakad na ako sa may gilid ng kalsada at aakmang papatigilin ko na ang taxi nang may biglang humawak sa kaliwa kong kamay.
At ayon, nakita ko si Liam. Hingal na hingal na nakatingin sa 'kin. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako gumalaw, hindi ko kayang magsalita, para akong naging yelo nang makita ko siya. Maya-maya pa ay nagkaroon na ako ng lakas para bitawan niya ako but his hand is wrapping around my wrist again.
"Please, let me go. Gusto ko lang umuwi.", I plead, still trying to pull my hand out of his grip.
"Miss na kita, Iva.", he said but I ignore it. I try to ignore it and I try to not care the tone Liam's use. Ayoko na mapadala sa nararamdaman ko. Sawang-sawa na akong masaktan. Kalimutan lang siya ay napakahirap ng gawin dahil hanggang ngayon ay pinipilit ko parin siyang kalimutan.
"Tumigil ka na.", I said after a moment of silent. He just stare at me with a hopeful eyes. "Pinapahirapan mo lang ang sarili mo.", I continued with a cold tone.
"Hindi ako titigil. Mahal kita, mahal na mahal kita.", he said desperately at akmang yayakapin niya ako nang itulak ko siya.
"Tama na! Please, tama na.", I screamed while looking at him with teary eyes. Para naman akong matutumba nang makita ko kung paano tumulo ang mga luha niya.
Agad ako tumalikod, ayokong makita siyang umiiyak, ayoko makita siyang durog na durog na dapat ay ako lang.
"Patawarin mo 'ko.", he whispered softly. My heart beating loudly as he wrap his both hands around me.
"I know I was wrong back then at nagsisisi ako. I really love you. Please, comeback to me.", he said under his breath.
Agad ko inalis ang mga kamay niya sa pagkakayakap sa 'kin. Galit agad ang nangunguna sa 'kin ngayon.
"How could you say those words easily? Sa tingin mo ba nasu-solosyunan ng sorry ang lahat? Then, forget everything!", ang sigaw ko uli sa kaniya. Wala na akong pakialam sa mga tao na tumitingin at binubulungan kami. Sa oras na 'to ang nasa isip ko lang ay sumuko na siya.
"Iva-"
"Tumahimik ka na! Tama na! Ayoko na! Kung nahihirapan ka, mas nahihirapan ako.", I said, tears already streaming down to my face. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko.
Hindi na siya nagsalita, hinahayaan niya ring tumulo ang luha niya sa pisngi.
"Please, just stop. Go away. At may Maxine ka na, matagal na kitang binalik sa kaniya. ", I beg and my voice suddenly softening.
"No, Iva. You don't understand. Maxine is n-"
"Yes, Liam. Sobra kong naiintindihan. Kaya bumalik ka na sa kaniya at hayaan mo na ako.", I shout at humarap sa kaniya. Nakatingin lang siya sa 'kin at mas lalo na akong nahihirapan nang makita ko siyang halos wasak na wasak na.
"Liam, let me g-mph!", I was shut by the lips that pressed against mine at para akong matutumba anytime.
Liam was kissing me and I need to stop him. Hindi ito tama pero para akong nadadala. Kinagat niya ang ibabang labi ko na kinabuka ng bibig ko and he immediately enter his tongue and explore it into my mouth. I just found myself gripping into his shirt and moan into the kiss. Hindi ito tama, mali ito, dapat ko ito itigil but my body didn't react kahit anong gawin ko.
"Iva.", we heard a deep voice and both of us recognize it and that made me immediately push Liam away from me and turned around only to see Kenneth standing and looking at us.
