The Demon's Bride

Kabanata 57

Kabanata 57
Marks

DALAWANG araw na ang nakakalipas mula ng sumulpot si Fire. At hindi na niya ako nilubayan mula noon. Lagi siyang nakasunod sa akin kahit saan ako magpunta. Humihiwalay lang siya sa akin kapag babanyo ako dahil kahit sa pagtulog ko ay binabantayan niya ako.

Patuloy pa rin naman ako sa pagluluto ng mga kinakain ni Eon at ibinibigay ko sa kanya 'yon sa pamamagitan ni Samantha. Alam iyon ni Fire kaya minsan ay sinusubukan niyang order-in kay Samantha ang luto ko na hindi naman ibinibigay noong isa.

Hindi ko na rin pala ipinagpatuloy ang favor ng mga prinsipe sa akin. Bukod sa hindi ako ganoon katanga ay nandito rin si Fire para pigilan ako sa mga balak kong gawin. Tungkol naman sa mga estudyante, hindi na nila ako sinasaktan ng pisikal. Most of them are just bowing their heads whenever I'm around while some of them are just glaring at me and nothing more. Hindi ko alam kung bakit yumuyuko ang karamihan gayong wala namang ginawa si Fire sa kanila. Aside from me, Fire is the most powerful being here in Netherworld. But I know that he won't interfere knowing that this world is mine to be handle with.

Well, maybe Aster and the gang did something. With the girl's attitude and the prince's protectiveness, I'm sure they did or doing something for me. And that's may be the reason, why they're not around.

"Sing for me."

"Huh?" Kunot ang noo na nilingon ko si Fire. Inililibot ko siya sa eskwelahan nang bigla siyang tumigil sa tapat ng music room at sabihin sa akin 'yon.

"Kantahan mo ako." pag-uulit niya ngunit may bakas na ng kalungkutan sa boses. Kanina kasi ay parang inuutusan niya akong kantahan siya.

Oh, may batang nagpapalambing. My heart ached for a second before smiling sweetly at him. Umangkla ako sa braso niya bago siya hilahin papasok. I used to sing for my siblings whenever they want or I feel to. Ito ang unang beses na kakantahan ko siya matapos naming magkitang muli.

Piano ulit ang pinili kong tugtugin. Magkatabi kaming naupo sa harapan no'n. Pinasadahan ulit ng daliri ko ang keyboard samantalang isinandal naman niya ang ulo sa balikat ko at nakatagilid na niyakap ako. Kahit na mahihirapan akong tumugtog ay hinayaan ko siya at nagsimula na lamang.

"When we were young we were the ones
The kings and queens oh yeah, we ruled the world
We smoked cigarettes, man, no regrets
Wish I could relive every single word

We've taken different paths
And travelled different roads
I know we'll always end up on the same one when we're old
And when you're in the trenches
And you're under fire I will cover you

If I was dying on my knees
You would be the one to rescue me
And if you were drowned at sea
I'd give you my lungs so you could breathe

I've got you brother-er-er-er
I've got you brother-er-er-er
I've got you brother-er-er-er
I've got you brother-er-er-er,"

Napatigil ako sa pagtugtog nang humigpit ang yakap niya sa akin at naramdaman ko ang pagkabasa ng balikat ko. Iniyakap ko ang isang braso sa kanya.

"Ate..."

I bit my lower lip to prevent myself from crying. "Hmm?"

"Sabay tayong umuwi ha?"

It was just a harmless question yet it made my heart ache more. Hindi ako sumagot at niyakap na lamang siya ng mahigpit. Ilang minuto kaming nananatili sa ganoong ayos bago siya mag-request ng kanta. This time, he requested the songs that I used to sing to him when we were young. Halos dalawang oras kaming nanatili sa music room bago niya napagdesisyunang umalis na. He just vanished right before my eyes with a small smile on his face. Ako naman ay lumabas na ng music room.