သေဆုသာ ပန်ပါရစေ အရှင်မင်းကြီး (Completed)

အပိုင်း ၅ (က)

တြိယဝင်္ကတိုင်းသို့ ပြန်ရာခရီးလမ်းက ခက်ခဲကြမ်းတမ်းလှသည်။ 

တောင်ကြိုတောင်ကြား လျိုမြောင်ရေတံခွန်၊ ချောင်းမြောင်း အကွေ့အကောက်များကို ဖြတ်သန်းရလေသည်။ တောအုပ်က ညနေစောင်းသည်နှင့် စိမ့်ကာစိမ့်ကာ အေးလာပြီး တောင်မြင့်လာလေ မြူတွေဆိုင်းလာလေ ဖြစ်သည်။ 

အူ. . . ဝူး. . . .ဝူး. .... ဝူး.. . (ဝံပုလွေများ အူသံ)

ရုတ်တရက် လမ်း၏နံဘေး တဖက်တချက်ဆီမှ ဝံပုလွေအူသံများ ကြားလာရသည်။ အသံများက တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။ မြင်းများလည်း ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်ကာ ရုန်းကန်လာပြီး၊ ရဲမက်များကလည်း ဝံပုလွေအုပ်ချည်းကပ်လာသည်ကို သတိဖြင့်စောင့်ကြည့်နေပေသည်။ 

 အထူးစိတ်ပူပန်နေရသူများကတော့ ခြေလျှင်ဖမ်းခေါ်လာခံရရှာသော ကြခတ်ဝရံမှ သုံ့ပန်းများပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသုံ့ပန်းများထဲတွင် ဆုဝဏ္ဍဒေဝီ၏သစ္စာတော်ခံ အမျိုးသမီး ကိုယ်ရံတော်များ၊ မောင်းမတော်များ၊ အမျိုးသား ရဲမက်စစ်သည်အချို့နှင့် အခြားအားကိုးထိုက်သော ပညာရှိအမတ်များလည်း ပါရှိသည်။သူတို့က ပါဒစစ်သည်တွေလို လက်နက်မရှိ၊ ကြိုးတုပ်ခေါ်ဆောင်လာရသော လူများသာဖြစ်သည်။ အန္တရာယ်တစ်စုံတစ်ခုကျရောက်ခဲ့ရင်တောင် ကောင်းကောင်းမပြေးနိုင်တဲ့ အခြေအနေဖြစ်သည်။

ဆုဝဏ္ဍဒေဝီမှာ မိမိကိုလှောင်အိမ်ထဲမှာ တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်လို ထည့်ထားခံရသော်လည်း စိတ်မညစ်နိုင်. .၊ အနည်းဆုံးတော့ လှောင်အိမ်ထဲကဆို ဝံပုလွေတွေက အပြင်ကနေ ဒုက္ခမပေးနိုင် ၊ သစ်သားတိုင်များကို ခပ်စိတ်စိတ်တည်ဆောက်ထားသောကြောင့် လှမ်းကိုက်ဖို့ မလွယ်ချေ။ မိမိရဲ့ နောက်လိုက်တပည့်လက်သားများအတွက်သာ ပို၍ပူပန်မိပါသည်။

တောင်ခါးပန်း အမှောင်ရိပ်ကျသောကွေ့သို့ ရောက်စဉ် ဝံပုလွေအူသံများ လုံးဝရပ်သွားပြီး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ကျေးဌက်သံများလည်း မကြားရတော့ပါ။

တိဿမင်းကြီးမှာ ရဲမက်များကို သံလျှက်ဖြင့် အချက်ပြလိုက်သည်။ အားလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အထူးသတိကြီးစွာဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ပတ်ပတ်လည်ကို အသင့်ကိုင်ဆောင် ထားသော ဓါး၊ လှံ၊ လေးမျှား၊ လက်နက်များဖြင့် ချိန်ကာ သေချာလိုက်ကြည့် နေကြသည်။ အချို့ စစ်သည်များက မီးတုပ်ထွန်းညှိ့ရန်ပြင်ကြလေသည်။