GEÇMİŞİN İZİ

63. Bölüm: İHTİMALLER

Arkadaşlar rica ediyorum yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın!

Zevkli okumalar! 🤍💋

Ona yaklaşıp kollarımı beline sardım. Yavaşça beni sarmalayıp saçlarıma öpücük kondurdu. "Gelmezsin sanmıştım." Dedim.

"Geldim." Sesi yumuşacıktı ama yorgundu.

Bir süre öyle kalıp kokusunu ciğerlerime doldurdum. Ondan ayrılıp yüzüne baktığımda ellerini yanaklarıma yerleştirip alnımı öptü. Dudakları alnıma yaslıyken derin nefesler almıştı.

"Senin gitmen lazım..." dedi, çaresiz çıkan sesiyle.

Ondan uzaklaşıp kara gözlerine baktım. "Ne?"

"Olmuyor," omuzları düşmüştü. "Seni koruyamıyorum. Buna gücüm var ama önümde bir tel var. O tel hem aşılamayacak gibiyken hem de kolaylıkla aşılabilecek gibi... Ne yapacağımı bilmiyorum, ilk kez."

"Ben iyiyim." Dedim, ona güven vermek istercesine.

"İyi değilsin. Benim yanımda iyi değilsin Sena. Senin üzerine gelecekler, her böyle travmanla oynayacaklar ve ben buna göz yumamam."

"Tamam bak şöyle yapalım," ne diyeceğimi bilmiyordum açıkçası. Birkaç saniye düşünüp hızla ona yaklaştım. "Beni silah sesine alıştır-"

"Saçmalama!" Dedi, yüksek çıkan sesiyle sözümü keserek. "Saçmalama Sena." Benden uzaklaşıp salonda dolanmaya başladı. "Planı hâlâ devreye sokabiliriz."

"Şimdi de sen saçmalıyorsun." Dedim, kafamı iki yana sallarken.

Masadaki viski bardağını sertçe yere vurunca irkildim. "Babam yüzünden bu haldesin ve ben bir bok yapamıyorum!" Dedi, hiddetle. Hiddetin arkasındaki isyanı cımbızla çekip almıştım sanki sesinden.

"Sadece babanı suçlayıp durma Emir." Dedim, ona yaklaşarak. "Suçlu olan sadece baban değil."

"Suçlu olan sadece babam..." bana baktı. Gözlerindeki çaresizliği gördüm. "Benim babam lanet bir adam! Dokunduğu her yeri, herkesi paramparça eden bir adam! Anneni öldüren adam, aileni dağıtan adam, seni bu hale koyan adam... Bununla yaşamak ağır geliyor! Sana her baktığımda babamın hayatını mahvetmiş olması beni mahvediyor!"

"Selçuk Saygıner de senin aileni paramparça etti." Dedim, sakin sesimle. Kendini suçlayıp durmasını istemiyorum, tüm yükü omuzlarına koyması beni mahvediyordu.

"Her şeyi babam başlatmış!" Sehpaya sert bir tekme atınca bir adım geriye gittim. Fazla öfkeliydi ve bu öfkesini ne kadar kontrol edebilirdi bilmiyorum. "Babam anneni öldürmüş... Babam sevdiği kadına kol kanat olan kadını öldürmüş. Anneme aile olan kadını öldürmüş! Seni öldürecekmiş Sena! BABAM SENİ ÖLDÜRECEKMİŞ! Annen olmasaydı sen ölecektin..."

Doğru. Hedef bendim. Annem öldü.

"Ne yapalım?" Dedim, ellerimi iki yana açarak. "Evet, bunlar doğru, ne yapalım? Baban öldü. Annem öldü. Annen öldü. Tek yaşayan Cihan Çakır. Ailelerimizi ailelerimiz katletti... Ve biz hâlâ beraberiz. İki dost olarak başlayıp düşman olan adamların çocuklarıyız." Derin bir nefes aldım. Omuzları düşük, gözlerime bakıyordu. "Belki bana her baktığında anneni hatırlıyorsun. Belki benden nefret-"