The Last Day of Summer [SMTS Book2]

Chapter 29 [Last Day of Summer]

I reread the previous chapters, I almost forgot the plot but as I told to myself, I will finish what I have been started. So, here the next chapter goes. Thanks for reading this by the way even though this story feels like nowhere to go. Hehe. If ever my grammar is wrong please remind it to me. I'm practicing english for my english 3 subject.

Minutes later..still mental block. Huehue. I can do this. Please cheer me up. Like a cheerleader! Haha. Godbless to me.

KERK

THE LAST DAY OF SUMMER

This is the day I've been waiting for. Hindi ko alam na mabilis na dumadaan ang araw. Parang kahapon lang ang lahat, parang hindi ako dumaan sa matinding pagkalungkot, sa matinding pangungulila at ngayon. Eto na nga ang araw na pinakahihintay ko. Ang paggising niya. In every beat of my heart feels like there was a hammer inside. I felt very nervous. My hands was cold and I could feel my sweat flowing downward on my face.

I was sitting on the couch next to my sister, sesshi. Terra's parents was on her side. Nancy and Dr. Chinel was standing beside them. The clock is ticking, the time is running at wala pa rin akong nakikitang senyales ng paggising niya.

I stood up from the couch. I want to release this grief but I think I couldn't, no matter what I do, I couldn't take this away. I decided to go outside but as i hold the doorknob , I heard terra's mother called her name. I turned to look at her. Ang kanyang mahahabang pilik mata na lumalapat sa ibabang bahagi nito ay sumabay sa pagdala ng hangin sa bawat dahon na lumalagpak sa lupa. Mapayapang dinadala ng kanyang mga mata ang pagkurap habang malalim na nakatingin sa puting kisame ng kwarto. Natigil ang pagtakbo ng oras nang bumuka ang kanyang labi at muling pinaglapat. Ako na nakatayo ay nastuck sa aking kinalalagyan na ayaw mag sink in sa utak ko na gising na siya.

Sa dinami-dami ng pinagsasasabi ko sa kanya noong hindi pa siya gising ay parang naglaho lahat. Natikom ang bibig ko dahil sa aking nakikita. Para akong statwa na kung hindi pa hahawakan o itutulak o kakausapin ay hindi pa gagalaw. Sa bagay, manhid ang statwa. Walang nararamdaman yun kahit hawakan mo pa milyong beses unless gibain siya.

Pakiramdam ko ngayon, umaapaw na kasiyahan. Salamat sa diyos dahil natupad na ang araw-araw kong pinagdarasal sa kanya.

At ngayon..masasabi kong handa na akong masaktan.

Actually una palang simulan ang kwento na'to nasasaktan na ako kaya matagal na akong handa.

"Kayo na pong bahala sa kanya. She's fully recovered and one last problem is you should start or make memories on her. She forgotten her present memories. Magpakilala po kayo and then maaalala niya naman kayo. I'll go on. Kayo na po bahala." Wika ng doctor atsaka lumabas na. Tinap naman ni nancy ang likod ko at ngumiti sakin bago pa man siya tuluyang lumabas.

I stuck.

I stuck in myself. I can't move my body towards her. I want to hug her so tightly like no one can get her from me. I want to kiss her passionately like I am her first time. I want to do what we did before but I'm stuck. I'm really stuck!

Niyakap ni mama at papa si terra habang umiiyak.

"Salamat sa diyos. Nagising kana mula sa mahimbing mong pagkakatulog." Wika ni mama habang nakayakap.

"S-sino ka?"

When she asked that to her mother. Parang paulit-ulit na sinilaban ang aking puso. Masakit. Masakit.

"Ah, Terra. Ako ang iyong ina at ito naman ang iyong ama." Pagpapakilala ni mama

"Terra ang pangalan ko..?" Tanong niya at tumango naman si mama at papa.

Nagkatagpo ang tingin naming dalawa na lalong ikinalamig ng aking pakiramdam.

Ako 'to si Kerk..

Kerk..

Kerk..

Nakakunot ang noo niya sakin at naghihintay na magpakilala ako sa kanya. Parang putol na ang dila ko, pati paghinga ko hindi ko na maramdaman. Tumingin ako kay mama.

"A-a, si..siya si..a.." lumapit sakin si mama at dinala ako sa tabi ni terra. Siniko ako ni mama.

"Magpakilala kana.." dagdag pa ni mama. Binigyan ko lang siya ng tingin at bumalik na sa pagkakatitig sa kanya.

Naghihintay siya ng sagot ko. Naghihintay siya pero..ano bang sasabihin ko? Ano nga bang sasabihin ko? Siniko ulit ako ni mama.

"A-a? Ako si..K-kerk.." sa bawat salitang lumalabas sa bibig ko parang may kadenang nakaharang saking lalamunan.

Ang tingin niya ay nagtatanong parin. Kulang pa ba?

"B-boyfriend mo siya Terra..siya ang nag alaga sayo, nagbantay sayo sa loob ng dalawang taon na pagkakatulog mo. Siya ang naiwan mong kasintahan, anak." Imbis na ako ay si mama na ang nagsalita para sakin.

"Kasintahan?" Tanong niya. Tumango naman si mama at papa.

When she asked that. I feel like there was a needle piercing in every part of my heart. My heart is bleeding. Can someone give me a medicine to heal this wounds so it'll not bleed again.?

Nalipat ang tingin niya kay sesshi na nakaupo sa couch. Lumapit siya samin.

"Ako po si Sesshi, kapatid ako ng caring mong boyfriend. I can prove to you that he never leave you on your side in times when you are asleep. In every seconds he left just by getting food, inihahabilin ka nya sakin. E mas importante ka pa nga kesa sakin. Mas mahalaga pa ang buhay mo kesa sakin sabi niya. G*go 'yang kuya ko na 'yan e. Kung alam mo lang ate ang pinagdaanan ni kuya.."

Ngumiti lang si Terra kay Sesshi sabay tingin sakin.

"Salamat.." wika niya.

Nagkatinginan kami ng kapatid ko. Sa pagsabi niya ng 'salamat' parang matagal na niya kaming kilala. Sa bagay, kilala naman na niya talaga kami sadyang hindi lang talaga nya kami naaalala.

***

That's it. Haha. Let me know your reaction. Please comment. :)