[Tamamlandı] Avustralya prensesi Roséanne ve Joseon Hanedanlığı'nın yegâne kralı Jungkook'un büyüleyici aşk hikâyesi...
♛RoséKook♛
THE PIRATE PRINCESS Kitabının II.kitabıdır.
🥇#1- Chaegguk '06.20223'
🥇#1- Rosekook '05.2...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☘
•Jungkook'dan•
Gözlerinden yanaklarına doğru süzülen yaşları gördükçe kalbimden bişeyler koptuğunu hissettim. Ona o an sıkıca sarılmak istesemde, bunu yapamadım. Buna hakkım olmadığını düşündüm. Ama o elini bana doğru uzattığında aklımda beliren düşüncelerin bir anda buharlaştığını hissettim. Kalp atışlarım elinin yanağıma ulaşmasıyla daha da hızlandığında; gözlerimi kapattım. Hissettiğim güzel duyguların tarifini etmem mümkün değildi ama basitçe söylemek gerekirse o an uzun zaman sonra deli gibi mutlu olmuştum.
Bana yaklaştığını hissetsem de gözlerimi açmadım ve ne yapacağını merakla beklemeye başladım. Belki son kez sarılır öyle ayrılırız diye düşünürken; o bambaşka birşey yapmış, sıcacık dudaklarını, dudaklarımla birleştirmişti. Şaşkınlığımı gizlemeye çalışsamda bu benim için çok zor olmuştu. Asla ondan beklemediğim bu öpücük, beni bulutların üzerine çıkardı. Kollarımın bir süre onun etrafına dolanmasına engel olamadım. O da zaten bundan rahatsız olmadı.
Saniyeler sonra geri çekilmek istediğinde; bırakmadım ve yavaşça onu öpmeye devam ettim. İtmedi. Aksine kollarını boynuma sardı ve o da karşılık vermekten geri kalmadı. Bu da bana buz tutmaya yüz tutmuş içimde ilkbaharın gelmesi gibi bir his verdi. Herşeye bütün güzelliklere benzetebilirdim bu hissi, fakat yine de yetersiz kalabilirdi.
Uzunca bir süre sıkıca sarılıp, öpüşmeye devam ettiğimizde; nefes almak için geri çekilen kişi o olmuştu. Bana kalsa öleceğimi bilsem bırakmazdım çünkü; bunun son olacağını düşünmek bile nefes alamıyormuşum gibi hissettiriyordu. Ama kabul etmek gerekirse bunun bir veda öpücüğü olması kalbimi acıtmaya devam etmişti. Ve bizde birbirimize karşı son vedamızı yapmıştık. Artık herkesin yoluna gitmesi gereken bir yerdeydik. Ne ben onunla kalabilirdim, ne de o benimle gelebilirdi. Bunu biliyorduk ve bu benim için zor da olsa kabullenmem gerekiyordu.
Gözlerim, onun benden sakındığı bakışlarında gezinirken gülümsemekten kendimi alıkoyamadım. Ellerim narin ellerini bulduğunda; bakışları sonunda beni bulmuş ve her an akmaya hazır olan yaşları fark etmemi sağlamıştı. Ama o buna inat olabildiğince fazla gülümsemişti. O güzel yüzünün her bir santimini beynime kazımaya çalıştığımda ellerimi daha iyi kavramıştı. Kalbimden geçen şeylerin mümkün olmasını dilediğim an; aklım sanki tam tersi olarak ayrılığa kendimi hazırlamam gerektiğini hatırlatıyordu.
"Beni iyi hatırla" gülümsemem hâlâ yüzümdeyken ellerimi yavaşça ellerinden çektim.
Daha fazla zorlaşmasına izin vermeden gitmenin iyi bir karar olacağını düşünmüştüm. Birşeyler söylemesine izin vermeden arkamı döndüğümde adımlarımı güçlükle atıyor ve göz yaşlarıma hakim olmaya çalışıyordum. Az önce yaşanan herşey benim için hayata tutunacak kadar özeldi fakat şu an sanki kalbimi söküp sevdiğim kadının ellerine vermiş gibi bir haldeydim.
