ក្រសោបស្នេហ៍ថែបេះដូង [Pause]

ភាគ ៤១

ជូប!
ជីមីន ស្រាប់តែងាកមកថើបគល់ភ្លៅមួយខ្សឺតមុននិងងើបខ្លួនមកទ្រោមពីលើ ដៃម្ខាងច្រតនៅលើពូកទប់ទម្ងន់មិនអោយសង្កត់មកពេក ដៃម្ខាងទៀតក៏ទាញជើងខោក្នុងរបស់នាងអោយមានរបៀបវិញ ហើយប្រាកដណាស់បើទោះមុននេះគេប៉ះពាល់នាងលើសពីនេះ តែទង្វើរបែបនេះធ្វើអោយស្រីតូចខ្ជិបមាត់បើកភ្នែកធំៗ មុខក្រហមងាំងភ្លាម
« អៀន? » ជីមីន សើចដើម-ក ជាមួយឫកពាររបស់នាង មុននិងប្តូរទៅទាញមុខតូចមកថើប ផ្តល់ឱកាសអោយម៉ូរីសា បានភ្លក់រស់ជាតិខ្លួនឯងដែលនៅមានជាប់មាត់របស់គេនៅឡើយ
« អ្អឺម... » វាជាស្នាមថើបទន់ភ្លន់តែក៏ពោរពេញដោយភាពស្រេកឃ្លាន ពេលនេះឯងដែលនាងដឹងថាជីមីន នៅមិនទាន់ស្កប់ស្កល់
គេជោគជ័យក្នុងការបំពេញក្តីសុខអោយនាង តែគេខ្លួនឯងនៅតែដុតរោលដោយភ្លើងប្រាថ្នាមិនថបថយ
« យ៉ាងម៉េចដែរ? »
« ហ្ហឹម? » ម៉ូរីសា ធ្វើមុខស្លឺ
« ការប៉ះពាល់របស់យើង....អណ្តាតរបស់យើង....ធ្វើអោយនាងមានសេចក្តីសុខទេ? » សំណួរត្រង់មិនចេះអៀនធ្វើអោយអ្នកដែលត្រូវឆ្លើយទៅជាភាំងចង្ហរមាត់ធ្លុង
ប្រុសម្នាក់នេះគ្មានភានអៀនខ្មាស់ទេឬយ៉ាងម៉េច!
« មនុស្សឆ្គួត ងើបទៅ! » នាងងាកមុខគេច ដៃប្រឹងច្រានអោយគេងើបចេញ ពេលនេះខ្មាស់សឹងតែជ្រែកដីរត់ទៅហើយ
« មិនឆ្លើយ ព្រោះមិនច្បាស់ ឬថាយើងគួរធ្វើម្តងទៀត? » គេមិននិយាយតែមាត់ ដៃក៏កម្រើកចង់ទៅរកចង្កេះខោតូចរបស់នាងម្តងទៀត ធ្វើអោយម៉ូរីសា ឆ្លេឆ្លាមួយរំពេច
« មនុស្សឆ្គួត បើមិនមានក្តីសុខគិតថាខ្ញុំនិងហើបមាត់ថ្ងូរអោយលោកឮឬ?! ដកដៃចេញ! » ម៉ូរីសា ស្រែកវ៉ាស់ថាអោយ ចង្កេះក៏ប្រឹងគេចវេសពីដៃមឹកសឹងមិនផុតទៅហើយ
« និយាយថាម៉េច ស្តាប់មិនឮ »
« ខ្ញុំមានក្តីសុខខ្លាំងណាស់ យ៉ាងម៉េចឮឬនៅ?! » ម៉ូរីសា ខាំមាត់ ទាញត្រចៀកគេមកខ្សឹបខ្លាំងៗ មុខទាំងមូលក៏ក្តៅសឹងតែឆេះ
នេ៎ះគេចង់អោយនាងអៀនរហូតដល់គាំងបេះដូងស្លាប់ឬយ៉ាងម៉េច!
« ហើយចូលចិត្តទេ? » ជីមីន នៅតែសួរមិនឈប់ ចំណែកស្រីតូចសឹងតែស្រែកយំអោយណាណីទេ
« ក្រែងដឹងហើយតើ មកសួរធ្វើអី ! »
« អ្នកណាថា នាងមិនបានប្រាប់ផង អោយយើងដឹងបានយ៉ាងម៉េច »
« មនុស្សមុខក្រាស់ បើមិនដឹងមិនបាច់ដឹងទេ! »
បឹប!
« អ្ហេ៎?! »
លើកនេះម៉ូរីសា ប្រើមួយអស់កម្លាំងរុញកាយធំអោយដួលទៅលើពូក នាងមានបំណងងើបរត់គេចតែក៏នៅយឺតជាងដៃដៃលស្រវាចាប់នាងទាញអោយងាកទៅរកវិញមួយរំពេច
« គិតចង់ទៅណា មិនទាន់ឆ្លើយសំណួរយើងទេ » ជីមីន សម្លឹងមើលអ្នកដែលដួលលើទ្រូងរបស់ខ្លួនយ៉ាងសមចិត្ត ពេលនាងអៀនហើយខឹងក្នុងពេលតែមួយបែបនេះក៏មើលទៅស៊ិចស៊ីម្យ៉ាងដែរតើ
គេចូលចិត្ត
« មិនឆ្លើយ លែង! »
« បើមិនឆ្លើយនៅបែបនេះរហូតហើយ ចាំព្រឹកចាំទៅងូតទឹកទាំងអស់គ្នាតែម្តង  »
« មនុស្សឆ្គួត លោកមានចេតនាធ្វើបាបខ្ញុំ » ម៉ូរីសា ពេបមាត់ថាអោយ ក្នុងចិត្តពិតជាចង់ងរងក់ដាក់គេខ្លាំងណាស់ កុំតែខ្លាចគេមិនលួងទេ
« យើងខំបញ្ចេញសមត្ថភាព ប្រាកដជាចង់ឮពាក្យសរសើរខ្លះហើយ មើលចុះកូនប្រុសយើងនៅមិនទាន់មានអ្នកបំពេរនៅឡើយទេ ទាំងដែលវាខំទ្រាំវេទនាមុននេះសឹងតែប្រេះបែកទៅហើយ » ជីមីន និយាយបណ្តើរភ្នែកសម្លឹងមើលកូនប្រុសខ្លួនឯងបណ្តើរ គេនិយាយធ្វើដូចជាកំពុងរងរឿងអយុត្តិធម៌ខ្លាំង ដល់ថ្នាក់ម៉ូរីសា ទ្រាំមិនបានទៅតាមសម្លឹងមើល ហើយក៏ត្រូវងាកត្រឡប់មកវិញភ្លែត ភ្នែកបើកធំៗ ចង្ហរមាត់ធ្លុងសឹងមិនជឿអ្វីដែលខ្លួនបានឃើញ
នាងមិនធ្លាប់ឃើញរបស់នោះរបស់មនុស្សប្រុសពីមុនមក សូម្បីតែមុននេះក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍សូម្បីតែបន្តិច
ធំបែបនេះគេចពីក្រសែរភ្នែកនាងបានយ៉ាងម៉េច??
ឬថារវល់អៀនពេកទេដឹង?
« ឃើញហើយពេញចិត្តមែនទេ?! មិនបាច់ភ័យបន្ទាប់ពីរៀបការនាងប្រាកដជាបានវាទៅមើលថែមិនខាន តែបើចង់បានឥឡូវក៏យើងមិនថាអី- »
ផាច់!!
« មនុស្សឆ្គួត រោគចិត្តបំផុត ខ្ញុំឈប់និយាយជាមួយហើយ លែង!! » មួយបាតដៃចំដើមទ្រូង ទោះមិនឈឺតែក៏ក្រហាយគ្រាន់បើ....ជីមីន អស់សំណើចចេញមក នាយបណ្តោយអោយស្រីស្រស់ទាញដៃចេញពីការចាប់ ចំណែកខ្លួនក៏នៅគេងលើពូកកើយដៃសម្លឹងកាយស្រឡូនរត់អោបដើមទ្រូងចុះពីលើគ្រែទៅរកបន្ទប់ទឹកមិនដាក់ភ្នែក ពេលដែលនាងចូលទៅបាត់ហើយទាញទ្វារបិតទើប គេប្តូរមកសម្លឹងអាល្អិតរបស់ខ្លួនវិញ
វានៅតែបញ្ឈរខ្លួនចង្អុលមេឃយ៉ាងសង្ហា គ្មានសញ្ញាថានិងក្រាបចុះវិញសូម្បីតែបន្តិច មើលទៅគេត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯងទៀតហើយ
« ទ្រាំសិនទៅកូនប៉ា ការហើយមានសំណាងហើយ »