Dyrektor

Rozdział 32

Mia czuła się rozdarta. Z jednej strony była przeszczęśliwa. Tak świetnie dogadywała się z Dylanem. No i ta chemia między nimi... Z nikim nigdy nie czuła czegoś takiego. Poza tym odnosiła wrażenie, że wspiera ją we wszystkim i zawsze stoi po jej stronie. Udowodnił jej to na przykład poprzez bójkę z Blake'iem. Ogólnie nie popierała przemocy i tak pierwotnego sposobu na rozwiązywanie konfliktów... Ale Blake'owi się należało. To była piękna chwila jak oberwał prosto w nos. Ale wracając do tematu, było im razem cudownie. Ciemnowłosa nie miała pojęcia jak mogła chociaż przez chwilę sądzić, że powinni zostać tylko przyjaciółmi.

Z drugiej strony razem z Cooperem dotarli do dowodów, które były przerażające. Tamten wieczór w archiwum zapadł jej w pamięć. To co znaleźli... Bynajmniej się tego nie spodziewała.

Był środek nocy. Madison, a przynajmniej budynek, gdzie odbywały się lekcje, było wyjątkowo ciche. Zero poruszenia na korytarzach. Żadnych głosów. Aż trudno było uwierzyć, że w tak głośnym za dnia budynku może być tak cicho.

Razem z Dylanem zdecydowali, że nie będą zapalać głównego światła. Zamiast tego posłużą się latarkami z telefonów. Tak będzie bezpieczniej, jeśli jednak ktoś ich tutaj przyłapie. Będą mieli szansę uciec.

Spędzili w piwnicy dobrych kilka godzin, ślęcząc nad papierami. Okazało się, że trzymali tutaj wszystkie dokumenty. Łącznie z tymi dotyczącymi obecnych uczniów Madison. Dobrze wiedzieć. Może w przyszłości przyda im się ta informacja. Ciemnowłosa posłuchała intuicji i zaczęła szukać teczki Luke'a Ashera, brata zaginionej Pameli. Dwie zaginione osoby na przestrzeni kilku pokoleń. Coś tu było nie w porządku.

- Wiesz chociaż z którego rocznika jest brat zaginionej?- spytał brunet, sprawdzając szafkę obok. Uznali, że będzie szybciej jak podzielą się obszarem szukania.

- Mniej więcej- odparła Sanchez, czym wywołała pełne dezaprobaty prychnięcie po swojej prawej.

- Nie mogłaś tego sprawdzić?

Ciemnowłosa przewróciła oczami.

- Bardzo przepraszam, że w sporządzonym przez ciebie zapisie rozmowy nie było informacji o wieku Luke'a. Tak się składa, że nie umiałam wyczarować tej informacji z powietrza.

- Chłopak zaginionej zostawił numer telefonu. Mogłaś do niego zadzwonić i zapytać...

Mia przerwała mu w pół zdania, podnosząc do góry teczkę w zwycięskim geście. Zaraz po tym jej wzrok padł na kolejną teczkę. Nazwisko i imię widniejące na teczce zaskoczyły ją. Nie wiedziała, że też chodził do Madison.

- Znalazłam, ale najpierw spójrz na to- ciemnowłosa podsunęła w stronę Dylana teczkę chłopaka zaginionej.- Logan chodził do Madison. Nie miałam o tym pojęcia.

- Ja też. Nie wspomniał o tym ani słowem.

- Musisz popracować nad swoimi metodami przesłuchań- zażartowała ciemnowłosa. Wyczuła, że brunet posłał jej mordercze spojrzenie. Nie widziała tego, bo wokół było ciemno, a ich latarki były skierowane w dół. Chyba po prostu znała go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć jak zareaguje.- Jeszcze jest z rocznika Luke'a. Co za numer.

- To znaczy? Co cię w ten sprawie zaskakuje?- zapytał Cooper.

Dla niej to było oczywiste. To znaczy zaskakująco i jednocześnie oczywiste. Zapomniała, że faceci myślą trochę inaczej.

- To że Pamela spotykała się z kumplem swojego brata, który zaginął kilka lat temu. Nie mam nic przeciwko spotykaniu się ze starszymi. Czemu nie? Ale kumpel twojego zaginionego sprzed lat brata? To jest dziwne, nie sądzisz?