EV ARKADAŞI (+18)

-11-

Hamamdan çıktığımızda Ali beline bir havlu bağlarken ben de havluyu göğüslerimden itibaren dolanmış, saçlarımı da başka bir havluyla sarmıştım.

Açlıktan ve az önceki yaşananlardan ötürü bacaklarım titriyordu. Hızla mutfağa geçip poşetlerdeki atıştırmalıkları servis etmeye başladım. Bir taraftan da ağzıma tıkıştırıyordum. Ali gülümseyerek yanıma geldi.

"Yavaş ol yoksa su olmadan da boğulacaksın."

Yüzümü buruşturup ağzım doluyken "çok komik" der gibi işaret yaptım.

"Hııı(!)'

Bu hareketim üzerine başını hafifçe geriye düşürüp bir kahkaha attı.

"Ya Arven çok tatlısın ya."

Gülümseyerek ellerimizde atıştırmalıklarla televizyon karşısındaki koltuğa oturduk. Televizyonu açmak için kumandaya yeltendiğimde Ali'nin sesiyle duraksadım.

"Boşver açma, sohbet edelim."

"Olur edelim."

Koltuğa yan oturarak yönümü Ali'ye doğru çevirirken kekleri hızla yemeye devam ediyordum.

"Arven yavaş cidden boğulacaksın."

"Çok acıktım ya. Açlıktan bacaklarım titriyor."

Bu sözüm üzerine dudağının kenarı kıvrıldı.

"Açlıktan mı yoksaa..."

"Aliiii!"

"Öyle deme... Seks yapmak insana fena halde kalori yaktırıyor."

"Ama biz seks yapmıyoruz."

"Ya ne yapıyoruz? Bu yaptığımız seks değil mi?"

"Değil. Biz sadece sevişiyoruz. İçime girmiyorsun."

"Tüm mesele bu mu yani? İçine girip girmemem mi?"

"Yani seksin mantığı ve insan yaradılışı böyle olduğu için evet tüm mesele bu diyebiliriz."

İçeceğinden bir yudum alıp yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Mavi gözlerini yeşil gözlerime diktiğinde ağzımdaki son lokmamı sesli bir şekilde yutkundum. Havlunun kenarından çıkan saçlarımı parmaklarıyla usul usul oynayarak elini yanağıma götürdü.

"Ne fark eder ki... Bunca şey yaşadık. Biz artık birbirimize ait olduk Arven Yılmaz..."

Ettiği söz karşısında içimde sanki bir şeyler eriyip akıyordu. Haklıydı. Biz bedenimizi birbirimize açmıştık. Mahremimizi paylaşmıştık. İçime girmiş girmemiş, ne fark ederdi ki... Şu an çok feci bir duygu karmaşası yaşıyordum. İçinde bulunduğum durumun farkındalığı Ali'nin söylediğiyle yeni dank etmişti.

Başımı kaldırıp mavi gözlerinin içine derin derin baktım. Aniden içimde çok büyük bir korku, kırgınlık daha tarif edemediğim bir sürü duygu patlaması yaşadım. Bu patlama gözlerime yaş olarak hücum ederken Ali'nin yüzü şu anki halimden mi bilmiyordum ama feci şekilde afallamıştı. Duygu karmaşasını ona geçirdiğimi sesinin tonundan anlıyordum.

"Arven..."

Hızla yanından kalkıp yukarı çıkarken arkamdan geliyordu. Daha fazla hızlanıp aceleyle yukarıdaki yatak odalarından birine girdim ve kapıyı kilitledim. Ali'yi kapının arkasında bırakmayı başarmıştım.
Birkaç kez kolu zorlayıp kapıya vurdu.

"Arven aç kapıyı... Arven..."

Kapının arkasına yığılıp kalırken ağzımdan çıkan hıçkırıklara ve gözümden düşen yaşlara engel olamıyordum. Bunları Ali de duymuş olacaktı ki kapıya daha sert vurmaya başladı.

"Arven lütfen aç... Ağlama lütfen Arven yapma nolur!"

Kendime çektiğim dizlerime yasladığım başımı kaldırıp hıçkırıklarım arasında kapıya doğru konuştum.

"Ali özür dilerim..."

"Özür dileme Arven lütfen aç şu kapıyı!"

"Ali nolur biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var..."

Bu cümleden sonra kapının arkasındaki ses kesilmişti. Ali'nin de gittiği düşüncesiyle odada bağıra bağıra ağlıyordum. Bedenim hıçkırmaktan zangır zangır titriyordu.
Ama neden... Neden şu an bu haldeydim?
Neden korkuyordum? Neden ağlıyordum? Neden kalbimde bir yerlerde adını koyamadığım tarifsiz duygular yaşıyordum?
Tek bir cevabı vardı:
Ali'ye aşık olmaktan korkuyordum.
Ya da bu aşkı kendime itiraf edemiyordum. Çünkü aşık olursam Ali'yi kaybedecektim. Kaybetmekten korkuyordum. Onu hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyordum. Ona bağlanmaktan korkuyordum. Belki de bağlanmıştım ve kopmaktan korkuyordum. Ya da kopamayıp acı çekmekten korkuyordum.

Kendimi zorla yerden kaldırıp yatağa bıraktım. Titrememi durdurmak için üzerime yorganı aldım ama nafileydi. Önce ağlamayı kesmem lazımdı ama başaramıyordum. İçimi tamamen boşaltıp gözlerimi kurutana kadar hıçkırmaya devam ettim.

...

ALİ'DEN

"Ali nolur biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var."

Arven'in sesiyle artık kapıyı yumruklamayı kesmiştim. Önüne yavaşça yığılıp sanki arkasındaymışım da saçlarını okşuyormuşum gibi gözlerimi kapatıp kapıya dokundum. Ağlaması kalbime dokunuyordu. Aslında tam anlamıyla canımı yakıyordu ama bunu kendime itiraf etmekten çekiniyordum. Şu an sadece içeride yanında olup onu kucağıma almak, tüm merhametimle sarıp sarmalamak, tüm sevgi sözcüklerini yeşil gözlerine derin derin bakarak söylemek istiyordum.

Neden ağlıyorsun Arven neden..? Birbirimizin olma duygusu ona pişmanlık mı vermişti? Ya da... Olabilir miydi? Aşık mıydı? Eğer aşıksa şu an ne hissettiğini anlayabiliyordum. Yaptığımız saçma anlaşmadan ötürü beni hayal kırıklığına uğratacağını, onunla bir daha görüşmek istemeyeceğimi, beni kaybedeceğini, onu kendimden koparacağımı düşünüyordu. Tahmin edebiliyordum çünkü aynı şeyleri ben de onun için düşünüyordum. Birbirimizin olduğumuz için pişmanlık duymasından ve bundan ötürü çekip gitmesinden çok korkuyordum.
Ben Arven'i kaybetmekten çok korkuyordum...

Yavaşça yerden kaltım. Arven'in hıçkırıklarını arkamda bırakarak aşağı indim ve üzerimi giyindim. Verandaya çıkıp bir sigara yaktım. Ahmet Müdür'ün söyledikleri aklıma gelmişti. Sonra şubedeki arkadaşlarımın...
Çok yakıştırılıyorduk. Aramızdaki uyum dışarıdan da gayet bariz bir şekilde görülüyordu. Acaba Arven de bunun farkında mıydı?

Peki ya nasıl anlayacaktım tam olarak ne hissettiğini? Aşık olabilirdi ama bu saçma anlaşmadan ötürü aşkını itiraf etmekten çekinecekti. Ben itiraf edersem de onun aşık değil de pişman olma ihtimali karşıma çıkabilirdi. Durum böyleyse onu tamamen kaybederdim.
Düşün Ali düşün... Nasıl anlarsın bu işin gerçeğini...

Derin bir nefes verip sigarayı küllüğe bastırdım. İçeri girdiğimde tekrar yukarı çıktım. Arven ağlamaya devam ediyordu ama hıçkırıkları deminki kadar şiddetli değildi. Onu bu halde görmek canımı çok yakıyordu. Çaresizlikle dudaklarımı birbirine bastırdım. İçimden o an tek bir düşünce geçiyordu:

Yalvarırım ağlama, seni çok seviyorum...

...