EV ARKADAŞI (+18)

-37-

İzmir'e tayinimizin ardından evimizi tutmuş ve eşyalarımızı Ali'nin ailesi biz gelmeden yerleştirmişti. İzmir'e vardığımızda ilk olarak Ali'nin ailesinin evine gidecektik. Hava burada çok daha sıcaktı. Evlendiğimizi ailelerimize telefonda söylemiş ve durumu açıklamıştık. Başta her iki taraf çok tepkili olsa da benim ailem hamileliğimi duyduktan sonra sakinleşmişti. Ali'nin ailesine ise henüz hamile olduğumu söylememiştik. Yüz yüze açıklayacaktık.

Kapının zilini çaldığımızda ise gerginlikle Ali'nin elini sıktım. Üzerimdeki bol gömlek hafif şiş göbeğimi kamufle ediyordu. Gönül Hanım kapıyı asık bir suratla açtı.

"Hoşgeldin oğlum."

Bana ters bakışlarını gönderdiğinde başımı utançla yere eğdim.

"Anne!"

Ali'nin ikazıyla devam etti.

"Sen de hoşgeldin. Geçin madem."

İçeri girdiğimizde bizi beklemeden salona geçmişti. Ali'yle ikimiz holde kalmıştık. Bana dönüp yanağımı hafifçe okşadı ve fısıltıyla konuştu.

"Korkma birazdan yüzleri gülecek. Gel benle."

Elimi sıkıca tutup salona girdiğimizde annesi ve babası asık suratla bize bakıyorlardı. Sedat güleryüzle kalkıp bize sarıldı.

"Abi hoşgeldin."

Daha sonra bana yöneldiğinde karnımı geri çekerek ben de ona sarıldım.

"Hoşgeldin yenge."

"Hoşbulduk abim. Geldiğimize sevinen tek sensin galiba."

Ali'nin sözü üzerine annesi konuştu.

"O nasıl laf oğlum. Sen iyi geldin, hoşgeldin de... Yanındakine aynı şeyi diyemeyeceğim."

Sinirlenmeye başlamıştım. Oradan bakınca suçlu ben gibi gözüksem de olayların arkaplanını bilmiyorlardı.

"Gönül Hanım!"

Ali elimi sıkıca tutarken söze girdi.

"Anne olaylar sandığın gibi değil."

"Ne sandığım gibi değil. Bu kız nikahın ortasında çekip gitmedi mi? Gitti. Biz koca İzmir'e, eşe dosta rezil olmadık mı? Olduk. Daha ne diye tuttun getirdin bunu!"

Söyledikleri çok ağırıma gitmiş, sinirden gözlerim dolmuştu. Kapıya yönelecekken Ali beni sıkıca tuttu.

"Arven gel buraya."

"Ali..."

"Aman bırak gitsin. İnsan olan en başından işleri bu duruma getirmezdi!"

"Sus be hanım yeter artık!"

Metin Bey'in gür sesiyle hepimiz irkilmiştik. Salonda büyük bir sessizlik hakimdi.

"Siz de oturun bir şöyle!"

Metin Bey ve Gönül Hanım tekli koltuklarda otururken biz de Ali'yle ikili koltuklara yan yana oturmuştuk. Gömleği düzeltip göbeğimi kamufle etmiştim. Metin Bey sertçe bize karşı konuşmaya devam etti.

"Ne bu hal polis efendi! Madem evlenecektiniz neydi bunca aydır yaşadığımız tantana!"

Kısa bir sessizlikten sonra Ali söze girmişti. İkimiz de önümüze bakıyorduk.

"Baba... Açıklamamız gereken şeyler var."

"Onun farkındayız. Anlatın bakalım siz ne yapıyorsunuz böyle?"

"Baba Arven aslın-"

Ali'nin sözünü kesip açıklamaya ben devam ettim. Gözlerim yerdeki halıdaydı.