Güzel ve Çirkin

20. Bölüm : Plan

Evden kaçarcasına çıkmıştım. Etrafima baktım. Ardından ileride dörtlülerini yakmış siyah minibüsü gördüğümde oraya ilerledim. İçinde kim vardı göremiyordum. Etrafıma bakarak minibüsün yanına kadar gitmiştim. O sırada arka kapı açılmıştı. Efe içeride oturuyordu.

"Merhaba Rüya, seninle bu şekilde tanışmıştık hatırlıyor musun? Lütfen içeri gel. Merak etme bu sefer seni kaçırmayacağım." Binmeyecektim tabii ki. Bir daha ona kanacak kadar salak değildim. "Binmezsen kocan keskin nişancılarımın kurbanı olacak." Doğru mu söylüyordu bilmiyordum ama Yaman'ın canını asla tehlikeye atmazdım. Doğru da olsa, yalan da olsa. O benim için çok fazla şey yapmıştı. Zarar görmesine izin veremezdim. Kendime şimdi itiraf ediyordum.. Ben Yaman'a gerçekten çok fazla değer veriyordum. Arabaya binerek karşısına oturdum. Kapı kapandı.

"Ne istiyorsun bizden?" dediğimde gülümsedi.

"Çok bir şey değil. Bak Rüya, güzel kızsın. Kocana zarar gelsin istemiyorsun değil mi? Arabama bindiğine göre istemiyorsun. O zaman dediğimi yapmak zorundasın."

"Ne?"

"Kocanda bana ait, çok değerli bir flash bellek var. Onu  bana getirmeni istiyorum. Yoksa kocana veda edersin."

"Bunu yapamazsın!"

"Eğer Yaman elindeki bilgileri kullanırsa, bak bakalım nasıl yapıyorum. Sen de dediklerimi yapmayıp kocanı kaybetmenin ağırlığıyla yaşarsın artık."

"İyi de ben onu ondan alamam ki. Anlar yani, benim yaptığımı hemen anlar."

"Sen bir yolunu bulursun."

"Yapamam Efe, yapamam."

"Yapacaksın! Yapmak zorundasın! Flash dün üzerinde olan ceketin cebindeydi. Yani en son oraya koydu. Şimdi nerede bilmiyorum. Git ve bir saat içinde bana onu getir. Siyah renk. Bir saatin başladı Rüya." Arabanın kapısı açıldığında hızla kendimi dışarı atmıştım.

Nasıl yapacaktım ki?

...

Yaklaşık kırk dakika sonda evden elimde siyah bir flash bellek ile ayrılmıştım. Etrafıma dikkat ederek orada duran arabaya doğru ilerledim. Arka kapı açıldığında içine binmiştim. Flash belleki hızla uzattım. Elimden alarak hızla kırmıştı.

"Ne kadar teşekkür etsem az Rüya. Kocanı ne kadar sevdiğini çok iyi anlayabiliyorum. Teşekkür ederim."

"Dediğini yaptım. Bir daha benden bir şey isteme. Peşimizi de bırak artık."

"Ah canım benim, o imkânsız işte. Peşinizi bırakamam, ama söz, deneyeceğim bir gün."

"Ben gidiyorum. Mümkünse bir daha görüşmeyelim." Arabadan inerek hızlı adımlarla eve dönmüştüm. Yaman ve Egemen beni salonda bekliyorlardı. Gülümsedim.

"Verdim flashı."

2 saat önce...

Ne yapacağımı bilemez şekilde telefonumdaki mesaja bakıyordum. Kimdi şimdi bu? Neden beni Yaman'ın hayatıyla tehdit ediyordu? Bizimle derdi neydi? Benden ne istiyordu? Aklımda bunlar gibi bir sürü deli soru vardı.

Yaman'ın sıkıntılı bir nefes verdiğini duydum.

"Ne oldu? Anlat bana," dedi elindeki tableti bırakarak.

"Hiç."

"Hiç mi? Demekki önemli bir şey. Mayıs, hadi güzelim başım ağrıyor zaten uğraştırma beni eninde sonunda söyletirim zaten ne olduğunu." Yaman'a söylesem o hâlledebilir mi? Hâlledemese bile önlem alırdı en azından.