Güzel ve Çirkin

25. Bölüm : FİNAL

"Bu adamla olmana asla izin vermiyorum Rüya!" diyerek bağırmıştı babam.

"Baba.." dememe fırsat bile kalmadan annem araya girmişti.

"Sana bunca acıyı yaşatan bu adamla olursan, sana hakkımı helâl etmem Rüya." Yutkundum. Kızacaklarını biliyordum ancak böyle değil.

"Bakın," demişti Yaman. "Biliyorum, haklısınız. Yaptığım şey için o kadar pişmanım ki.. Elimden bir şey gelmiyor ne yazık ki.. Aslan Bey, yıllarca kızınızdan ayrı kalmış bir baba olarak, beni kızımdan ayrı mı tutacaksınız? Peki ya siz, Yasemin Hanım? Yıllarca sevdiğiniz adamdan ayrı kalmışken, şimdi nasıl bizi ayırıyorsunuz?"

"Senin yaptığınla bizim yaşadıklarımız aynı değil," demişti babam. "Sen intikam uğruna dağıttın her şeyi. Ben sevdiğim zarar görmesin diye yaptım. Arasında çok büyük bir fark var."

"Ortak noktamız da var ama. İkimiz de pişman olmadık mı? Yaptıklarımız yüzünden."

"Benim kızım seni affetmeyecek," demişti annem kendinden emin bir şekilde. Ardından bana elini uzattı. "Kızım, buraya gel."

"Anne," dedim elini tutmayarak.

"Rüya, annene karşı gelme," demişti babam. Kaşları çatıktı. Başımı çevirip Yaman'a baktığımda yalnızca gülümsemişti. Annemin arkasına geçsem bana asla karşı çıkmazdı. Kızmazdı. Biliyordum. Bırakamazdım ki onu. Nasıl bırakırdım? Kendi ailemi -mutlu bir şekilde- kurma şansı verilmişti bana bir kez daha. Nasıl elimin tersiyle iterdim o şansı? Başımı iki yana sallayarak Yaman'ın elini tuttum. Annemin gözleri dolmuştu. Başımı dikleştirerek babama baktım.

"Ben senin kızınım baba. Hatırla, sen bana ne olursa olsun vazgeçmemeyi ve hep kazanmam gerektiğini söyledin. Dediğini yaptım, vazgeçmedim. Suç mu işledim? Suç olsun. Sevmek de suç olsun, sorun değil. Ben vazgeçmedim, vazgeçmeyeceğim. Bırakmayacağım, ne savaşmayı ne de sevmeyi. Bu sefer kazanan o ya da ben olmayacağız. Kazanan biz olacağız, ve ben bunun için kimseden izin almayacağım. Feriştahı gelse, acımam bundan sonra. Kızım için, ailem için ben de bencil olmayı öğrendim baba." Babam hafifçe tebessüm etti.

"Yalnız konuşalım," dediğinde başımı sallamıştım. Başımı çevirip Yaman'a baktığımda kocaman gülümsüyordu. Ardından babam bir odaya girdiğinde peşinden gitmiştim. Kapıyı kapatarak yanına oturdum. Babam sıkıntılı bir nefes vererek bana doğru döndü.

"Ben, anneni terk ettiğimde on sekiz yaşındaydı. Ben de yirmi üç. Biliyorsun, silahlar, kanlar havada uçuşuyordu o zamanlarda da. Annen benim için çok fazla endişeleniyordu. Babaannen, bunu ona yapmaya hakkımın olmadığının söyledi. Ben o gün ayrıldım annenden. Hamile olduğunu bilmiyordum. Ben buna mecburdum. Çünkü annen benimle mutlu olamayacaktı. O zaman beraber olsaydık olamazdı. Ben buna mecburdum ama o benden dinlemeden sana yaptı her şeyi. Ben bir baba olarak, kızını sonradan bulmuş bir baba olarak bunu nasıl kabulleneceğim Rüya? Ona hiçbir şey yapmadım, evet. Çünkü sen istemedin. Ona zarar gelsin istemedim. Ben de hayatında olmayacak zaten diyerek rahat bıraktım onu. Şimdi sana yaptığı onca şeye rağmen affettim diyorsun. Hâlâ onunla olmak istiyorsun kızım. Kalbin, gururun buna nasıl izin veriyor?"

"Aşkta gurur olmayacağının bu yedi ayda öğrendim baba ben. Gurur yaptım da ne oldu? Hem kızımı uzak tuttum babasından, hem de içten içe kendimi tükettim. Sonucu ne oldu. Senin gibi, o da daha fazla bana zarar vermemek için gitti. Gelmeyecekti. O yine gelmeyecekti. Ben çağırdım onu. Çünkü gururlu olmanın da bana neler kaybettirdiğini anladım baba."

"O adam senin en yakın arkadaşınla beraber oldu Rüya." Başımı hızla iki yana salladım.

"Olmadı, değil o çocuk ondan. Egemen DNA testi yaptırdı. Ben ona inanmamıştım ama Yaman doğru söylüyormuş baba. Ben onu seviyorum, o da beni seviyor baba. Bunu tüm kalbimde hissediyorum. Onunla mutluyum ben, ve ben bu mutluluğu sizsiz yaşamak istemiyorum. Bana bunu yapmayın." Babam beni kendine çekerek sıkıca sarıldı.