ATEŞPARE (+18)

64.Bölüm: KIRIK YOK OLUŞLAR

Bol bol yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmatın ateş parçalarım 🔥

Perserverance - Michele McLaughling

Caves - CLANN

Ode to Aorai - Silent Island

Yalnızım - Sena Şener

Zincir - Cem Adrian

Keskin - Cem Adrian

Dostum Değil Uykular - Sena Şener

Shameless - Camila Cabello

Why I Love You - JAY-Z

64.Bölüm: KIRIK YOK OLUŞLAR

Uzun zamandır silmeye çalıştığım şeyler vardı, uzun zamandır unutmaya çalıştığım bir geçmiş vardı. Unutmak zorundaydım, unutmasam unutulurdum ve o zaman uğruna savaştığım şeyi kaybederdim.

Neyim mi kalmıştı savaşacak?

Yok etme arzum kalmıştı, intikam değil, yok etme arzusu. Şu an yaşamaya devam etmem için bir motivasyona ihtiyacım vardı o motivasyon da yok etmekti. Önce her şeyi sonra kendimi.

İçimden bir ses yok olduğum gün bile huzur bulamayacağımı söylüyordu.

Ben huzuru bulmuştum, ablamın bana yaptığı yemeklerde, Vera'yla oynadığım oyunlarda, Ateş'in beni öpüşlerinde ama huzur benim hayatım için fazlaydı. Ben huzurlu olmak için değil, savaşmak için yaratılmıştım.

Savaşmasam ölürdüm.

Şimdi onun kokusu burnumda, teni tenimdeydi. Beni tanıyordu, beni cidden iyi tanıyordu. Bundan da nefret ediyorum, o öldü dediğim tarafımın hala zaafları karşısında boyun eğmesinden de nefret ediyordum.

Alanguva yine yaptığı en iyi şeyi yapıyordu, zaaflarıma oynuyordu. Bana 'Boşanalım.' dedikten sonra eskisi gibi olmam için, görmemek için büyük çaba harcadığım insanları karşıma getiriyordu.

Arkamı döndüm onlara, Ateş'le yüz yüze geldiğimizde bakışları kısık ve yorgundu. Onu hep yoran şeyler vardı ama bu sefer onu yoran şey bendim. Bununla gurur duymuyordum. Ben zaten hiçbir zaman yaptığım şeylerden gurur duymamıştım.

"Neden yaptın bunu?" dediğimde güçsüz çıkan sesimden nefret ettim, onun hala aşkla parlayan gözlerinin karşısında yumuşamaktan nefret ettiğim kadar ettim hem de.

"Yapmam gerekiyordu, kendine gelmen gerekiyordu. Öldüğünü söyleyip durup, saçma sapan şeyler yapmamı durdurmam gerekiyordu. İyi değilsin Aşkın, psikolojin o kadar sikilmiş ki mahvolmuşsun. Sana iyi gelemem ve buna dayanamıyorum. Bari bırak onlar yardım etsinler."

"Onları görmek isteseydim görürdüm zaten!"

"Utanıyorsun çünkü! Hepimiz senden nefret edelim senin de hayatın mahvolsun istiyorsun sen. Ben buna izin vermeyeceğim Aşkın." dediğinde alaylı bir ifade oluştu dudaklarımda.

"Neden? Karın olduğum için mi?" Bakışları biraz daha kısıldı, o azıcık aralık göz kapaklarının arasından bile bir ton duygu geçti.

"Hayır, Ateşparem olduğun için." Ben artık Ateşparen değilim diyemedim.

Bu sırada diğerleri bize yakınlaşmış, artık ne konuştuğumuzu duyacak kadar dibimizdeydiler.