ATEŞPARE (+18)

ÖZEL BÖLÜM: AYLİN

O Yar Gelir - Aytekin Ataş

Ay Karanlık - Cem Karaca

Elbet Bir Gün Buluşacağız - Müzeyyen Senar

ÖZEL BÖLÜM

Aylin Erizgi'den

Doğduğum evin korkunç bir ev olduğunu düşünürdüm. Dövülmediğim, acı çekmediğim bir gün hatırlamak zordu. Sonrasında daha kötü bir yerle tanışmıştım. Hapishanenin korkunç bir yer olduğunu düşünürdüm ancak yıllar içinde öğrendiğim bir şey vardı ki hapishanelerin korkunç bir yer olmasının sebebi içinde suçluları barındırması değildi sadece. İçinde kaybolan umutları, asla geriye dönülmeyecek yılların hırsızı olmasıydı korkunçluğunun sebebi. Hapishanede geçirdiğim yıllar bana sadece acıyı değil, dünyanın ne kadar acımasız olduğunu öğretmişti.

Hapishanede çok şey yaşamıştım, çok şey görmüştüm. Sanki dünyanın kirli bir kara kutusunu elimde tutmuştum, o kara kutuyla tanışmıştım. Orada sadece suçlular değil, benim gibi kurbanlar da vardı.

Hapishanedeki insanlar pek cana yakın değillerdi, ilk girdiğimde yaşım da küçük diye aralarında çok ezilmiştim. Bir günse çok iyi bir dost edinmiştim. Asude o zamanlar benimle yaşıttı, ben içeri girdikten bir yıl sonra içeri girmişti. Suçu ona tecavüz eden bir adamı öldürmesiydi, bir de dini nikah kıydığı adamı öldürmesiydi. Karnında da bebeği vardı. O bebeği hiç istemiyordu ancak aldırmasına da izin verilmemişti.

Asude varlıklı bir ailede yaşarken evdeki baskılardan kurtulmak için sözde aşık olduğu adamla kaçmıştı. Ancak o adam sandığı kadar iyi biri değildi, arkadaşı Asude'ye saldırırken bunu keyifle izleyecek kadar büyük bir pislikti. Asude kendine geldiğinde ikisini de mutfak bıçağıyla paramparça edercesine öldürmüştü. Sadece bununla da sınırlı kalmayıp etlerini köpeklere yedirtmişti. Sonra da karakola gitmiş ve teslim olmuştu.

Öldürme şeklinin vahşiliği yüzünden en az benimki kadar yüksek bir cezaya çarptırılmıştı. Asude de benim gibi ilk geldiği zaman ayak uyduramamıştı ve çok dik başlıydı. Benimkinden feci dayaklar yiyordu hamile haliyle. Doğuma kadar benimleydi, onunla sohbet ederken sanki hapishanede değilmiş de özgürmüş gibi hissederdim. Hem dünyaya öfkeliydi hem de öfkeli olduğu dünyadan kopmak istemeyecek kadar inatçıydı. Aylar içinde bana ikinci bir kardeş olmuştu.

Doğumuna bir ay kala bana saldıran dört mahkumun arasına girmiş ve bıçaklanmıştı. Asude karnında istemediği çocuğuyla birlikte o gece ölmüştü. Son nefesini vermeden önce son cümlesi "Bir gün kavuşacağız kardeşim." Olmuştu. Bir kardeşimi göremezken diğerini de kaybetme acısını yaşamıştım. Asude'den geriye sadece hiç boynundan çıkarmadığı kolyesi kalmıştı bana. O günden sonra oradaki kimseyi kendi sınırlarım içine almamaya karar vermiştim. Kendime öyle duvarlar örmüştüm ki ne bir kötülük ne de bir iyilik sızabilmişti içerisine.

Ve en büyük işkence ne yediğim dayaklar ne de şişlendiğim gecelerdi, en büyük işkence ben oradayken kardeşimin dışarıda tek başına olduğunu düşünmekti. Daha yanımdaki kardeşimi koruyamamıştım, dışarıdakini nasıl koruyacaktım?

Çok küçüktü, nasıl dayanacaktı? Yıllarca en korktuğum şey Aşkın'a bir şey olmasıydı, en korktuğum şey daha küçücük yaşta tanıştığı kanlı karanlığın onun peşini bırakmamasıydı.

Dünya çok pisti ve benim miniciğim dışarıda tek başındaydı.

Hapishanede ölmek üzereyken, her tarafım kan içinde soğuk betonda yatıyorken kaybettiğim kan yüzünden yaşamam neredeyse imkansızken ben kardeşim sayesinde hayata tutunmuştum. Bir gün cehennemden kurtulup yaşamak için değil, bir gün cehennemden kurtulup kardeşimin cennetine girmek için. Onunla bir çatı altında yaşayıp, onunla yaşlanmak için.