Bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın ateş parçalarım. 🔥
Here Comes The Rain Again - Hypnogaja
Shine Again - Kutiman
Finish Line - Skillet
76.Bölüm: YIKIM VE KIYIM
Adada huzurlu bir gündü, benim adamda. Ateş'in adası henüz eskisi gibi aktif hale gelmemişti. Vera'nın vefatından beri bu adadan ayrılmamıştım. Vera'nın cenazesine gidememiştim.
Türkiye'ye gitmem tehlikeliydi ama korktuğum şey elbette bu değildi. Bebeğimizin sağlığından emin olmam gerekiyordu. Madem onu dünyaya getirmeye karar vermiştim, ona layık davranmam gerekiyordu.
Ve benim gibi bir insan için kendini anneliğe layık görmek neredeyse imkansızdı, biraz da komikti.
Adaya düzenlenen saldırıdan sonra sık sık kadın doğum doktoruna görünmem gerekmişti ve bu saldırılar bizi ne kadar yorduysa bebeğimizi de o kadar yormuştu. Doktor beni çok ciddi şekilde uyarmış ve doğum yapana kadar bir daha bu şekil aksiyonlara atılmam durumunda bebeğime veda edeceğime bana çok ciddi şekilde söylemişti.
Ona veda edemezdim. Ve bir aydır bu adada emekli insanlar gibi yaşamak dışında hiçbir şey yapmıyordum. Ateş benim yorulmama asla izin vermiyordu, elinde olsa yürümeme bile izin vermeyip uçmam için bana bir şeyler icat edecekti. Görmemişin bir bebeği olmuş...
Rüzgâr tatlı ve hafif hafif açık camdan eserken bakışlarım televizyondaydı ama ne izlediğime dair bir fikrim yoktu. Üstümde siyah bir şort ve crop vardı, karnım gittikçe daha da büyüyordu.
Aralık cam kapıdan içeri biri girdi ve o kişinin kim olduğunu iyi biliyordum.
"Ne düşünüyorsun?" Ateş'in sorusuyla bakışlarımı televizyondan ayırdım. Bu aralar biraz kilo almıştım, sürekli bir şeyler aşeriyordum.
"Benim gibi seri katili nasıl evinin hanımı yaptın diye düşünüyorum amına koyayım." Sözlerimle güldü keyifle ama bu keyfi kısa sürdü.
"Bunaldığını biliyorum." Durakladı. "Ve zehrin etkisinde söylediğim sözleri aşamadığını da biliyorum." Bakışlarımı üstünden çekip televizyon izlemeye devam ettim. "Aşkın."
"Ne var Ateş?" En sonunda diziyi durdurup ona döndüm. Üstünde keten beyaz bir şort, beyaz da bir tişört vardı. Yanıma oturdu nefesini sıkıntıyla vererek.
"Mutlu değilsin."
"Bunu nereden çıkardın?" Sorumla yüzünü buruşturdu.
"Aşkın, ben seni tanımıyor muyum? Bari bana oynama. Vücudun burada ama ruhun değil. Gülüyorsun ama eğlenmiyorsun, duyuyorsun ama dinlenmiyorsun ve seni bu halde görmekten nefret ediyorum." Konuşurken bir yandan da saçlarımı okşuyordu.
"Ben V'yim Ateş, ben denek bir seri katilim! Benim bu yaşıma kadar öğrendiğim tek şey görevlerimi yerine getirmekti ve şu an en büyük görevimi yarım bıraktım." Saçlarımdaki eli yavaşça düştü.
"Peki senin için ne yapabilirim? Seni nasıl mutlu edebilirim? Aşkın, sen kendini öldürtene kadar mutlu olmayacak mısın?" Sesi fazla çaresizdi ve onda görmeyi en nefret ettiğim şey de çaresizlikti.
"Zaten bu yüzden doğumu bekliyorum," dediğimde ona sağlam bir yumruk çakmışım gibi irkildi.
"Yani çocuğumuzu annesiz bırakmayı göze alıyorsun?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞPARE (+18)
Hành độngKorkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi...
