ANGEL, IT'S TIME TO WAKE UP

#10 "-Słyszałaś o czymś takim jak dzień dobroci dla aniołków?"

ASI

W porze obiadowej poszedłem na górę do jej pokoju i wszedłem do środka. Leżała na łóżku, znowu coś rysowała.

-Co tworzysz tym razem?

-N-nic proszę pana. Nie ważne - odwróciła kartkę na drugą stronę.

-Angeliko, jeżeli zadaje ci pytanie, to oczekuje na nie konkretnej odpowiedzi.

-No... rysuję pana - schowała głowę w poduszkę.

-Rysujesz gówno? Chyba tak mnie postrzegasz.

-Faktycznie nie wyszło mi najlepiej, bo dawno nie rysowałam, ale mogło być gorzej. Starałam się oddać każdy szczegół, który zapamiętałam.

-Pokaż.

Westchnęła, wyciągając kartkę w moja stronę.

-Mogłabym dostać jakiś zeszyt, aby poćwiczyć?

-Ej kurwa, to jest dobre. Rysujesz tylko portrety, czy też inne rzeczy?

-Portrety, zwierzaczki, rośliny. W zasadzie wszystko poza budynkami, bo są nudne. To tylko bazgroły. Muszę potrenować.

-Fajnie, dostaniesz szkicownik.

-Lubię, jak pan jest taki miły. Odda mi to pan? Chciałabym dokończyć.

-Skończysz później. Zbieraj się.

-Jedziemy na wycieczkę? - spytała smutno.

Zazwyczaj takie wyjścia nie kończyły się dla niej zbyt dobrze.

-Tak, ale tym razem będzie fajnie.

-Dla pana czy dla mnie? - bez zbędnych pytań przebrała się w sukowatą kieckę z szafy.

-Jeszcze się przekonamy.

Zaprowadziłem ją do auta i wyjechałem z posesji. Pierwszy przystanek to sklep z artykułami plastycznymi, czy jak to się tam nazywa.

Angelika całą drogę patrzyła się na swoje dłonie i wyginała palce pod różnymi kątami.

Wysiedliśmy z auta, ale blondynce nie spieszyło się, żeby wejść do środka. Myślałem, że ucieszy się przynajmniej trochę.

Położyłem dłoń na jej plecach i pchałem ją delikatnie w kierunku sklepu. Zerknęła na mnie niezrozumiale.

-Po co tutaj jesteśmy?

-Nie pozwolę ci rysować na byle gównie.

-I mogę wybrać, cokolwiek zechcę? - oczy aż jej się zaświeciły.

-Cokolwiek zechcesz.

-A jaki mam budżet?

-Nie masz, możesz wydać ile chcesz.

-Poczeka pan tu chwilkę? - nie czekając na odpowiedź, weszła do sklepu.

Oczywiście poszedłem za nią. Nie ma opcji, że będzie chodziła gdzieś sama.

Podeszła do mnie z kilkoma płótnami pod pachą, szkicownikiem, jakimiś puchatymi gówienkami, ołówkiem, gumką i czymś na kształt farb. Nie spodziewałem się, że tyle udźwignie.

-Potrzymać ci to?

-A mogę wziąć coś jeszcze? - spytała, podając mi swoje zakupy.

-Nie wyraziłem się jasno?

-Przepraszam. Zawsze wyraża się pan jasno.

Dobra suczka.

Kilka minut później, wróciła jeszcze bardziej obładowana niż wcześniej. Dawno się tak nie uśmiechała.