Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Issızlık içimde bir yılan gibi sinsice ilerliyordu. Soğuk derisinin içime sürtündüğünü hissediyordum. Amacı ona yıllardır boyun eğdiren deriyi bedeninden sıyırıp atmak, özgür kalmaktı. Bilmediği bir şey vardı; özgür kalırsa ölürdü.
Tam önümde Kuzgun dikiliyordu. Arkamda Ladin titriyordu. Mahzen'in her kapısında bekleyen cellatlar sırayı gözlüyordu. Gözlerimi yavaşça kapattım, dinledim.
"C-1453!"
Gözlerimi açtım. Sönmez sıradan ayrılarak öne çıktı. Gözlerini gördüm. Korkuyordu. Korku bugün tüm duvarları ele geçirmişti. Sönmez titrek bir nefes verdi. Onun içine salınmış korku hepimizi sus pus etmişti. Onlarla aramda olan tek fark bu korkuydu sanırım. Onlar korkmaktan korkuyorlardı ama ben korkudan besleniyordum.
Korku beni doyuruyordu.
Bakışlarımı Sönmez'den alarak yerdeki kan içinde kalmış cesetlere çevirdim. Paramparça olmuş bedenler sadece zihnimde bir fotoğraf karesi olarak kalacaktı. Daha fazlası olmayacaktı. Şehrimin kaldırımlarında yürüyen, beni benden eden kadınla bakıştım. İkimizin de gözlerinde tek bir gerçek vardı; biz insanlıktan oluyorduk.
İnsanlıktan olmuş bir dünyada bu çok da mühim bir olay olarak görülmedi.
Hissizleşiyorduk. Önümüze serilmiş cesetler içimizde hiçbir duygunun ışığını yakmıyordu. Cesetlere baka baka gülsem içimdeki o ruhsuz kadın bana eşlik ederdi.
Sönmez koridorun ortasında, cesetlerin başında durarak karşısına baktı. Vermesi gereken bir hesap vardı. Gözlerimi kıstım. Dikkatlice onu izledim. Karşısında Hakan dikiliyordu. Topal ayağıyla Sönmez'e doğru bir adım attı.
"Sönmez," dediğinde sesi koridorda yankılanmıştı. Gözlerimi daha çok kıstım. Hepsini öldürmek istiyordum. Hakan'ın üzerine giymiş olduğu takım elbisenin yakalarına kan bulaşmıştı. Kırkı aşkın yaşıyla buranın kıdemlisi sayılırdı. Sırıttım. Ölüm çok yakında ona da gelecekti.
Şüphesiz ki ölüm ayrım yapmazdı. Kıdemlisini de kıdemsizini de alır aynı kefene koyardı.
"Bu cesetlerin sorumlusu kim biliyor musun?" bu bir soru değildi. Ama yine de Sönmez kafasını iki yana salladı. Gözüme o kadar zavallı geliyorlardı ki bir an önce bu b*ktan yerden defolup gitmek istiyordum. Gözlerimi üzerlerinden çektim. Madem gitmek istiyordum gidecektim. Kuzgun'un soluna doğru bir adım attım. Tam yanından geçip gideceğim sırada fısıltısı kulağımı doldurdu.
