Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İNSİZ ŞEH'R BÖLÜM OTUZ ALTI
BİZİM GİBİLER
🥀
İçim bir değişikti. Yıllardır susuz kalmışım da tam ölecekken bir vaha bulmuşum kendimi içine atmışım gibiydi. Bu vaha öyle baş döndürücü öyle mest ediciydi ki gerçekleri görmek imkansızdı. Dibe doğru kendi isteğimle batıyordum ve bunun sonu ölüme çıkar diye korkmuyordum. Korktuğum şey o dipte göreceklerimdi.
"Hiç sormadın," dedi düşünceli bir ses tonuyla. Yüzümü şömineye çevirmiş yanan ateşi izliyordum. Arkamdaydı. "Neyi?" diye sordum.
Bana yaklaştığını hissettim. Dakikalar önce olanlardan sonra yüzüne bir daha bakamamıştım. Sırtımı ona dönmüş ve düşünmeye başlamıştım. Lakin biraz daha düşünürsem kafayı yiyebilirdim. Efruz, saçlarıma dokundu. Saçlarımla oynamayı seviyordu. "Merak ettiklerini," dedi.
Merak ettiklerim...
"Sormuştum merak ettiklerimi," dediğimde derin bir nefes aldı. "Sadece benim hakkıma bir şeyler sordun, buraya gelme amacın bunlar değildi."
Omuz silktim. "Seni tanımak istiyorum." Dedim net bir şekilde. Bu itirafım kısa bir sessizliğe kapı açtı. Dudaklarını çıplak omzumun üstünde hissettim. Oraya oldukça yumuşak bir öpücük bıraktı. "İstersen sorabilirsin." Dedi. "Bugün son gün. Başka bir gün cevap verecek kadar cesaretli olamayabilirim,"
Yutkundum. "Sen cesaretli bir adamsın."
"Her zaman değilim... Konu sen olunca hiç değilim."
"Ne demek istiyorsun?"
"Bazen gerçekler korku vericidir." Nefesimi tuttum. "Bu yüzden bugün sormayacaksan başka gün de sorma."
"Kendi gereklerinden mi korkuyorsun?" diye sordum kendimi tutamadan. Sert bir nefes aldı. "Korktuğum kendi gerçeklerim değil, o gerçeklerin bana sunacağı sonuçlar."
"Nasıl bir sonuç senin gibi bir adamı korkutabilir ki?"
Burnunu omzuma bastırdı. Derin bir nefes aldı. Bu nefes bir cevap niteliğindeydi. "Benim gibi bir adamın bile korkuları olabilir," dedi. "Hani insanım ya ben de."
Gülümsedim. Ses çıkartmamak için dudaklarımı birbirine bastırdım. "Sen Efruz Dağdelen'sin. Mahzen'e tek başına kafa tutan adamsın, ne bileyim garip geliyor."
Omzuma yeni bir buse kondurdu. Söylediklerim hoşuna gitmiş olmalıydı. Konuşmaya devam ettim. "Bir de hani sen geçmişini bile yenmişsin ya, her şeyi yenermişsin gibime geliyor."
