Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM KIRK SEKİZ
KALP SIZISI
🥀
Dünya bile hareket halindeyken benim hep aynı yerde durmam bana çok aşılamaz bir boyut gibi gelmişti hep. Çünkü dünya dönüyordu ama ben sanki aynı yerde, aynı zamanda çakılı kalmıştım. Zaman benden gayrı herkese işliyor gibiydi.
Sonra bir gece vakti bir kurşun yemiştim, tam omzumdan, kalbimi teğet geçen bir kurşundu bu. Efruz o gün bana, kurşunun kalbimde olmadığını söylemişti. Çünkü biliyordu ki asıl kurşun kendisiydi. Beni darmadağın edecekti. Bu dağılış ilk başta korku verici olsa da zamana kaldığım yerden tutunabilmemi sağlayacaktı.
Ben ilk başlarda yanımda oturan bu adamdan kaçmak istemiştim. Kaçmayı denemiştim. Birçok kez. Hem fiziki hem de ruhsal anlamda denemiştim ama başaramamıştım. Çünkü, söylediği gibi nereye gidersem gideyim beni bulacaktı;
Ben dağları denizleri aşsam, kaçsam durduğum yer hep aynı olduğu için beni bulabilirdi. O, benim durduğum yeri bilirdi.
Ondan kaçmak istememin sebebi kalbime atacağı kurşundan korkmam değildi, o kurşunun parçaladığı kalbimin Efruz'a saplanmasındandı. Benim kalbimin parçaları bir kurşundan bile daha can yakıcı olabilirdi.
Ben, kalbimi bilirdim. Kalbim bir lağım çukuruydu. Ve orada yıllarca pislik birikmişti, kapasitesi aşılmıştı ama pislikleri atmaya devam etmişlerdi. Sonra patlamak üzereyken üzerime kapılar kapatmışlardı. Nefes alamayacağım bir yerde nefes almaya çalışıyordum yıllardır ben.
Efruz, o kurşunla beni patlatacak olan kişiydi ki patlamıştım. Zehrim içimde biriktirdiğim tüm pislikle birlikte etrafa saçılıyordu.
"Efruz." Diye fısıldadım usulca. İzlediği yoldan dikkatini ayırmadan bana baktı. "Güzelim?"
Verdiği karşılık o kadar doğal ve içtendi ki dudaklarım kendiliğinden yukarı kıvrıldı. "Biz... ilk karşılaştığımız gün, ne düşünmüştün?"
Duraksadığını hissettim. Direksiyonu tutan parmaklarının boğumları beyazlamıştı. Direksiyonu sıkıyordu. Bir an yanlış bir soru sorduğumu düşündüm.
"Gideceğimiz yerde bu cevabı alacaksın."
Gözlerim kısıldı. "Neden şimdi değil?"
Omuzlarını kaldırıp indirdi. "Çünkü ben cevabımı gözlerinin içine bakarak söylemek istiyorum. Şu an araba kullanıyorum. Gözlerine odaklanırsam canını tehlikeye atarım."
Gülümsedim.
Yola çıkalı bir saati geçmişti. Otururken dizlerimi kendime çekmiş, onun kocaman sweatini de dizlerimden geçirmiştim. Araba sıcaktı aslında ama böyle rahat ediyordum. Efruz, bunu ilk yaptığım an birkaç saniye bana bakmakla yetinmiş sonra önüne dönmüş ve çocuk diye mırıldanmıştı.
