Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İNSİZ ŞEH'R
BÖLÜM OTUZ DOKUZ
ÖLMÜŞ DİLEKLER BULANMIŞ KANIN RENGİNE
🥀
Hayat ne denli uğraşırsa uğraşsın zamana yenik düşüyordu. Bazen geleceğin canı sıkılıyordu. Bundan olsa gerek hayat hep inişler ve çıkışlarla doluydu. Elimdeki kalemi defterin arasına koyarak kapattım. O defteri dizlerimin üzerine bıraktım ve gözlerimi gökyüzünü kaldırdım.
Bu akşam, hep birlikte yediğimiz yemeği asla unutmayacaktım. Olur da, aciz beynim unutmaya yüz tutar diye her ayrıntısını dizlerimin üzerindeki deftere kazımıştım. Genelde defterlere acılarımı yazardım oysa ben. Bugün farklıydı.
Demiştim ki, eğer bir gün her şeyi unutursam, bu defterleri açtığımda gözerim yalnızca acıyı okumasın. Mutlu olduğu bir anı kelimelerde ve zihninde yaşasın. Hatırlamayacak olsam bile, yüzüme kederli bir gülümseme konsun. Sonra, üzüleyim işte. Hatırlayamadığım için. Bu üzüntünün bile içinde içimi ısıtan bir mutluluk olsun.
🥀
Kabuk bağlayan her yaranın altında sızlayan bir can yatıyordu. Vücudun ne kadar kabuk bağlamışsa canın o kadar sızlamış, canın o kadar yarılmıştı. Yarılan canına bağlanan kabuklar gösteriden ibaretti. İyileştiğini düşünmen için etin birbirine dostça yapışır öyle bir kucaklardı ki bu sefer kurtuldum derdin. Artık acıtmayacağına emindin. Etrafa sırf bu acıdan kurtulduğun için neşe saçardın.
Ama zaman geçerdi. Zamanın durmaya niyeti ölmeye de vakti yoktu.
Yaranın üzerine bağlanmış kabuk düşerdi. Etinin birbirine sokulduğunu görürdün. Kan akmazdı. Geride kalan tek şey ufak bir çizik olurdu. İşte o gösteri burada bitiyordu. Ne zaman yara izini görsen hatırına yıkılırdı geçmiş ve duyardın özlemini o geçmişin. Çünkü bilirdin geleceğinde sana dokunacak daha büyük yarıklar açılacaktı. Sırf bu yüzden tekrar tekrar yaşamak isterdin geçmişteki acıyı.
Daha kötüsü olmasın diye, daha çok canın yanmasın diye. Hepsinden önemlisi daha fazla acıya katlanamayacağını biliyorsun diye.
Geçmiş ve geleceğin arasında sır gibi saklanan benliğim yanımda yoktu. Ölüm böyle bir şey miydi? Beni yalnız bırakıp boşluğun içinde sürüklenmemi mi izleyecekti?
