KÜL

x)

Parktan kalktığımda saatin 12 olduğunu fark ettim. Boş bir zihinle oturmaya çalışıp sadece düşüncesizce
davranmak istediğim halde yine düşüncelerimedalmıştım, yine karanlığımda kaybolmuş, yine yolumu
kaybetmiştim. Yine kararlarımdan şüphe duymaya başlamıştım her zamanki gibi korkak bir olup
çıkacaktım.

Okul yolu her zamankinden daha kalabalıkt sanki insanların tamamı yarışma için dersler ekmiş ve
planlamış gibi bütün okul aynı saatte içeriye giriyorduk. Onlarca insanın ayak sesinden çıkan adım sesleri
ve hiç susmayan dilleri kafamın içini patlatmak istercesine çınlıyordu adeta kulaklarımda. Adımlarımı biraz
daha hızlandırıp okulun bahçesine girdiğimde kafamı yerden kaldırmadan direkt girişe yöneldim.
Biliyordum çünkü o okulda ne olursa olsun her zaman acınası bir insan olacağım, her zaman benimle
dalga geçecek konuları olacağını.

Girdiğimde 2 ders sonunda yarışma için toplantı olacağını fark ettim, çok bir zamanım kalmamışt hiç
oyalanmadan sınıfa geçip matematik kitabımı çıkardım ve hocayı dinlemeye başladım. Kesintisiz 1 saat hiç
susmadan ders anlatmıştı, artık sınıftakilerin isyanlarını bile bastıramıyordu sesi, herkes blok ders yapıldığı
için hep bir ağızdan isyan ediyordu. Sonunda hoca tebeşiri elinden bıraktı.

“Çocuklar bugün yarışma günü için toplantı olacak bu yüzden toplant saatinden sonra hiçbir
dersiniz olmayacak, o yüzden dersleri birleştirdik...” cümlesinin geri kalanını dinleyemeyecek
kadar kafam doluydu.

Kantinden bir tost ve bir çay istediğimde zihnim tamamen çok uzaklardaydı. Bu
geceki kabus babamın ölümünden sonra bile göremediğim şeylerdi. Neden ben bir şeyleri yoluna
sokmaya çalışırken bir anda önümü kesiyor ve bir anda önüme bir kaya parçası düşüyordu? Bunca zaman
rüyalarıma misafir olmayan şeyler şimdi yakamı bırakmaz olmuştu. Son dersimiz kalmıştı bu yüzden
tostumu yiyip sınıfıma çıkarken çoğu öğrencinin derse girmediğini fark etmiştim. Sınıfta ise iki elin
parmağını geçmeyecek kadar öğrenciler vardı inek kategorisinden. Sıraya oturup tarih kitabımı açtığımda
2 saniye sadece boş boş kitabı izledim, bana saatler gibi gelsede… İçimdeki huzursuzluğun tarifi yoktu
uyandığımdan bu saate kadar üstünü kapatmaya çalıştım ama o karanlık duygu beni her seferinde daha
da bir baskıyla içine çekiyordu.

Rastgele bir sayfa açıp hocayı dinliyormuş gibi yaptım. Kafamı kitaba koyup tamamen düşüncelerime
daldım. Hoca kaç dakika derste kalmıştı hiç bilmiyordum. En sonhatırladığım şey ise tebeşirin tahtada
çizerken çıkardığı seslerdi. Kafamı kaldırdığımda herkesin bir curcuna halinde bir şeyleri bağırarak
konuştuğunu gördüğümde hocanın gitmiş olduğunu da fark etmiştim ve yarışma için toplantzamanının
geldiğini de. Aheste hareketlerle sınıfta kalkıp eşyalarımı toparladım ve dolabıma yöneldim. Çantamı
dolaba koyduktan sonra yapmam gereken tek şeyin Hira Hanım'ın odasına doğru yürümek ve yarışma
için o toplantıya girmekten bu yarışmayı kazanmaya bir o kadar istekli olsamda adımlarım sanki
sevmediğim bir işi yaparcasına yavaş ve sarsaktı.

Daha fazla düşünmeden adımlarımı hızlandırdım ve Hira'nın odasının yanında yerimi tuttum. Kapıda bir
curcunavardı, 15 dakika bekleyişin ardından kapıda bekleyen kimse kalmayınca en son olarak ben girdim.
Hira Hanım yine bildiğimiz gibiydi; seksi, arsız, yakıcı ve bir o kadarda gözüpek. Herkes hep bir ağızdan bir
şeyler söylerken Hira Hanım sadece oturmuş ve kitabına bakıyordu ne okuduğu hakkında bir fikrim yoktu
ama ders kitabı olmadığı apaçık belliydi. Derin bir nefes alıp kitabı kapattı ve gözlüğünü çıkarıp masaya
koydu. Sonra teker teker bütün odadaki çocukları izledi. Ayağa kalkıp kitabı eline aldığında arkasındaki
rafın en üst sağ köşesine koydu, ister istemez adımlarını takip ediyordum sonra tekrardan bize döndü ve,

“Evet çocuklar.” dedi o anda bir şey fark ettim, Hira Hanım’ın okuduğu kitabın üzerindeki o amblem: x)
lanet olsun gerçekten mi? Okulda bile mi? Hira Hanım’da neden böyle bir şeyin kitabı vardı ki? Yavaş
yavaş bu sembol beynimin bütün nöronlarına işlemişti…

Sözlerine devam etti,